گروه ورزشی/ در آغاز هفته، ارمغان احمدی، سرمربی باسابقه تیم‌های پایه سپاهان، به‌عنوان سرمربی تیم ملی نوجوانان معرفی شد. صرفنظر از درست یا نادرست بودن این انتخاب، بار دیگر بحثی قدیمی به میان آمد؛ استراتژی فدراسیون فوتبال ایران برای تیم‌های پایه چیست و بر اساس چه معیار و فرمولی چنین تصمیم‌هایی گرفته می‌شود؟ این موضوع زمانی جدی‌تر شد که میرشاد ماجدی، رئیس کمیته جوانان فدراسیون و رئیس هیأت فوتبال تهران، در گفت‌وگویی تازه اعلام کرد در جریان این انتخاب نبوده است. او با استناد به ماده ۴۶ اساسنامه فدراسیون تأکید کرد که هرگونه تغییر در کادر فنی تیم‌های پایه باید با نظر و اطلاع کمیته جوانان صورت گیرد، اما این بار چنین اتفاقی رخ نداده است.
 یادآوری نتایج ضعیف تیم ملی نوجوانان در زمان عباس چمنیان و حذف از جام جهانی نشان می‌دهد بی‌توجهی به نقش کمیته‌ها چه پیامدهایی می‌تواند داشته باشد. اکنون کنار گذاشتن رئیس کمیته جوانان از روند تصمیم‌گیری، این نگرانی را ایجاد کرده که ساختارهای قانونی در فدراسیون بیشتر روی کاغذ معنا پیدا می‌کنند و تصمیم‌ها عملاً در حلقه‌های محدود مدیریتی گرفته می‌شوند.
 اگرچه ممکن است این رویه با هدف سرعت ‌بخشیدن به امور توجیه شود، اما در عمل تبعاتی چون تضعیف جایگاه کمیته‌ها، بی‌اعتمادی کارشناسان و ایجاد فضایی غیرشفاف را در پی خواهد داشت. فوتبال پایه، سرمایه راهبردی ورزش ایران است و غفلت از روندهای کارشناسی می‌تواند آینده تیم‌های ملی را تحت‌تأثیر قرار دهد. پرسش اساسی اینجاست که آیا فدراسیون فوتبال آماده بازگشت به مسیر خرد جمعی و شفافیت هست یا همچنان تصمیم‌های فردی و غیرکارشناسی بر سرنوشت فوتبال پایه سایه خواهد انداخت؟