عکسی که کریستین برونا، عکاس آژانس گتی از دست‌های رافائل گروسی در جلسه دیروز شورای حکام آژانس بین‌المللی انرژی اتمی گرفته است شایسته شرح بیشتری خارج از این قاب محدود است.
آقای گروسی ۶۴ ساله و آرژانتینی تقریباً حدود ۲۰ سال است که درگیر پرونده هسته‌ای ایران است و لابد در تمام این دوره‌ها می‌دانسته که پرونده هسته‌ای ایران چه جزئیات و مختصاتی دارد ولی ترجیح داد در گزارش آخر خود با وجود همه بازرسی‌های صورت گرفته از تأسیسات هسته‌ای ایران و البته حسن نیتی که ایران در برجام نشان داد؛ بگوید که «به نتیجه نرسیده» که فعالیت هسته‌ای ایران صلح‌آمیز است و این یکی از بهانه‌های حمله اخیر به ایران شد. آقای گروسی خانواده پرجمعیتی دارد. دو بار ازدواج کرده و از ازدواج اول خود شش فرزند و از ازدواج دوم خود دو فرزند دارد و لابد چیزی از احساس پدرانگی می‌داند. بنابراین شاید بتوان تصور کرد که در کنج خلوت خود، جایی که خودش باشد و وجدان، کمی به کاری که کرده فکر کند. به اینکه باعث شده ۱۳ کودک در ایران جان خود را از دست بدهند؛ از جمله یک کودک دو ماهه.
آقای گروسی لابد باید بداند که ندیدن ۹۰ بمب اتم رژیمی که اساساً عضو ان.پی.تی. نیست و این جملات مبهمی که درباره برنامه هسته‌ای ایران به کار برد (که با ۳ درصد از کل برنامه هسته‌ای جهان بیش از یک پنجم بازرسی‌ها در آن صورت می‌گرفت) چه روز و روزگاری در این کشور و منطقه خاورمیانه ساخته است.
آقای گروسی باید بداند که روزگاری او نیز از این سمت خواهد رفت. میزش را تحویل خواهد داد و به خانه خواهد رفت. اگر حتی مصونیتی سیاسی (و شاید هم اطلاعاتی!) باعث شود که او پاسخگوی رفتارش در مقام مدیرکلی آژانس نباشد؛ وجدانی که در بشر باقی مانده او را شریک جرم این جنایت خواهد دانست. آقای گروسی باید بداند آدم‌هایی که دست روی دست می‌گذارند و هیچ کاری نمی‌کنند هم به اندازه جنایتکارانی که این جنایت‌ها را کردند مقصرند.