دوست دارم ایرانی نباشم و به این قاب نگاه کنم. حتی مسلمان هم نباشم. هیچ نسبتی نداشته باشم با این زنی‌که روی تخت است. چه می‌دانم؟ مثلاً یک استرالیایی باشم که اصلاً خیلی هم نمی‌داند ایران کجاست و جنگ بر سر چیست و این چیزها. بعد بروم توی اینترنت لابه‌لای هزار صفحه‌ای که ممکن است در روز ببینم، این عکس را هم ببینم و بعد تحقیق کنم که چه اتفاقی افتاده است.
کشوری که ۳ درصد از کل تأسیسات اتمی جهان را دارد؛ بیست و دو سال است درگیر تحریم است به خاطر مسأله هسته‌ای. چند کشور بزرگ در این جهان می‌‌گویند این کشور قصد دارد به بمب اتم برسد. با منطق استرالیایی خودم فکر کنم خب این چیز بدی است. خب در میانه این تحریم‌ها، این کشور یعنی ایران رفته و وارد یک توافق بین‌المللی به نام برجام شده و همه چیز خوب بوده تا اینکه رئیس‌جمهور یکی از کشورهای آن طرف یعنی آمریکا تغییر کرده و او از برجام خارج شده و اجازه نداده که ایران نفع مالی و اقتصادی از آن توافق ببرد.
ایران دست به اقدامات متقابل زده است و حتی با وجود همه این اقدامات، مقامات اطلاعاتی آمریکا می‌گویند که تا رسیدن به بمب اتم، سه سال فاصله داشته است. ضمن اینکه ایران در میانه مذاکرات جدیدی بوده برای حل و فصل ماجرا و قرار بوده روز یکشنبه یعنی سه روز بعد از روزی که جنگ شروع شود؛ در دور ششم مذاکره شرکت کند.
اما با وجود همه این‌ها تنها رژیم (نامشروعی) در این جهان که بمب اتم دارد و از قضا عضو پیمان عدم اشاعه سلاح‌های اتمی هم نیست؛ به ایران حمله کرده و حالا این عکس، حاصل آن حمله است؛ 400 شهید و بیش از ۳ هزار  زخمی.
اگر وجدان بیداری در این دنیا باشد، مهم نیست که ملیت او چیست یا دینش چیست یا دیدگاهش با جمهوری اسلامی موافق است یا مخالف. وجدان بیداری اگر وجود داشته باشد، در این فقره حق را به این زن بی‌دفاع روی تخت می‌دهد. 
مظلومی که قربانی تمامیت‌خواهی رژیمی شد که خود را برتر از همه جهان و نژاد برتر می‌داند و البته قربانی آمریکا که با حیله‌گری پشت آن رژیم ایستاد. فکر می‌کنم آن دوست خیالی استرالیایی‌ام نیز با من همدل باشد. همو که اصلاً چیزی از دنیا نمی‌داند ولی لابد وجدانش آن قدر بیدار است که مظلومیت را از این عکس درک کند.