از سال 2016 به این سو، همیشه یکی از موضوعات و گمانه‌زنی‌ها حول تجاوز اسرائیل به تأسیسات هسته‌ای ایران بوده است؛ اتفاقی که در نهایت در سایه مجموعه اتفاقات و تغییرات پرنوسان دو سال اخیر پس از 7 اکتبر رخ داد. اگرچه تلاش‌هایی برای تجاوز به تأسیسات هسته‌ای نطنز از سوی صهیونیست‌ها انجام شد، اما به گواه منابع عبری و غربی به‌رغم آسیب دیدن این مرکز، اما نابود نشده است و با هدف صهیونیست‌ها فاصله دارد. با آنکه هدف اصلی صهیونیست‌ها هدف قرار دادن تأسیسات فردو است و تا زمانی که فردو آسیب نبیند، ادعای نتانیاهو برای نابودی قدرت هسته‌ای ایران بی‌اساس خواهد بود.
حدود پنج روزی است که ایران و رژیم صهیونیستی وارد جنگ مستقیم خود شده‌اند و نیروهای دلیر و شجاع حافظ امنیت ملی جمهوری اسلامی ایران توانسته‌اند، از برخی چالش‌ها و ضربات روز اول فارغ شوند و با حداقل 12 نوبت حمله موشکی به سرزمین‌های اشغالی، توازن را به میدان برگردانند.
رژیم صهیونیستی تمرکز خود را بر توان هوایی با استفاده از جنگنده‌ها و طراحی حضور پرتعداد ریزپرنده‌ها و استفاده از فناوری‌های نوین در شهرهای مختلف گذاشته که روز به روز نهادهای اطلاعاتی ایران توانسته‌اند آن را کنترل و آسیب‌های آن را کاهش دهند. همراهی مردم و استفاده از ظرفیت مردمی در شناسایی موارد مشکوک و ماشین‌های حامل پهپاد و ریزپرنده‌های انتحاری، موجب شده آسمان تهران و چند شهر دیگر روز به روز امن‌تر و آرام‌تر شود.
اما با همه آنچه در خصوص روند مثبت تثبیت امنیت نسبی و ایجاد توازن در مقابل ضربات اسرائیل گفته شد، باید به این مسأله دقت و باور داشت که جنگ هنوز تمام نشده و اکنون تازه آغاز نبرد بزرگی است که دشمن سال‌ها منتظر شروع آن بوده و اکنون به هر دلیلی آن را آغاز کرده و به این سادگی رها نخواهد کرد.
برای ادامه جنگ، وحدت ملی و همراهی اجتماعی در مقابل تجاوز دشمن را باید ارزشمند دانست و از آن مراقبت کرد. بخشی از این مراقبت ناشی از برآورده شدن توقع جامعه از سوی تصمیم‌گیران است. احساس امنیت و اعتبار در کنترل نیازهای مردم، درمیان گذاشتن تصمیمات مهم، اقناع و شفاف بودن تحولات و صداقت رسانه‌ای، بسیار در حفظ همراهی اجتماعی مهم است.
نکته دیگری که نباید از آن غافل شد و بهبود توازن در روزهای اخیر موجب نشود که از آن غافل شویم، مؤلفه غافلگیری و شوک‌سازی از سوی دشمن است. جنگ آغاز شده، برای دشمن حیاتی و موجودیتی است؛ لذا طراحی پلن‌های جایگزین و حتی در حالت آماده‌باش بودن برخی غافلگیری‌ها از سوی دشمن، اصلاً منتفی و دور از انتظار نیست. پس به دور از هیجان‌سازی و القای دست برتر و تمام بودن کار به جامعه، باید تصمیم‌گیران، نیروهای مسلح و مردم منتظر تحولات و ضربه‌هایی از سوی دشمن باشند.
نکته دیگر لزوم توجه به تأمین نیازهای روزمره زندگی مردم در حوزه غذایی و روانی است. باید با عادی نگه داشتن روند زندگی روزمره مردم تا جای ممکن، تمهیداتی هم برای حفظ امنیت بر پایه شرایط جنگی و درک‌سازی برای همه اقشار جامعه که در وضعیت خاص جنگی هستند، دنبال شود. این دو مسأله یعنی ایجاد ممکن بودن زندگی و نیازهای روزمره و لزوم کنشگری مردم و درک شرایط جنگی، با هم توأمند و اگر یکی از آنها محقق نشود، دومی با چالش روبه‌رو خواهد شد.
یکی از موضوعات مهم دیگر در افکار عمومی و حتی تصمیم‌گیران، ورود آمریکایی‌ها به نبرد است. برخی معتقدند آمریکایی‌ها ورود جدی نخواهند کرد، اما حداقل انتظار می‌رود آنها در صورت ادامه‌دار شدن جنگ و ناکامی ص بیشتر هیونیست‌ها در دستیابی به اهداف اولیه یعنی آسیب جدی به تأسیسات هسته‌ای و قدرت موشکی ایران، وارد نبرد علنی و نقطه‌زنی خواهند شد و باید برای آن زمان هم پلن و طرح‌هایی چه از منظر سیاسی و چه افکارعمومی تعبیه شود.