حسین نوروزی
خوشنویس و گرافیست

در دل تاریخِ خاموش و پرغوغای سرزمین ایران، خط نستعلیق چون نغمه‌ای نرم و پیوسته از دل طبع لطیف ایرانی برآمده و سده‌هاست که بر کاغذ جان می‌تراود.
این خط نه صرفاً مجموعه‌ای از حروف، که آیینه‌ای از ذوق، سکوت، تعادل و زیبایی‌ است؛ دفتری که هر سطر آن تجسم روح و وقار ایرانی‌ است  و در میانه این باغ کهن، درختی است که هنوز سبز می‌روید، هنوز شکوفا می‌نویسد و هنوز سایه‌اش مأمنِ جان‌های جویای زیبایی‌ است.  استاد غلامحسین امیرخانی، خوشنویسی که جوهر قلم او نه از مرکب، که از اصالت و فروتنی‌ است. سطر به سطرِ نوشته‌های او، سندی‌ است زنده از تداوم یک سنت بزرگ.

جایگاه استاد امیرخانی در منظومه خوشنویسی ایران
استاد غلامحسین امیرخانی یکی از شاخص‌ترین و اثرگذارترین چهره‌های نستعلیق معاصر ایران است.
او نماینده نسلی‌ است که خوشنویسی را نه صرفاً مهارتی بصری، بلکه کنشی فرهنگی، تاریخی و هویتی می‌داند. برخلاف بسیاری که در مسیر نوسازی و نوآوری از ریشه‌ها گسستند، امیرخانی از سنت عبور نکرد، بلکه در آن سکنی گزید و از دل همان سنت، بیانی شخصی و ماندگار آفرید.
او در خط نستعلیق، بویژه در ترکیب‌بندی، امتداد کشیده‌ها، رعایت توازن فضاها و حس کلی ترکیب، شیوه‌ای منسجم و قابل شناسایی دارد؛ شیوه‌ای که در عین تبعیت از اصول کلاسیک، برخوردار از طراوت، طبع‌آزمایی و شخصیت فردی است. امیرخانی با اتکا به آموزه‌های استادان گذشته همچون عمادالکتاب، میرزا غلامرضا و در عصر حاضر استاد کیخسرو خروش، مسیری مستقل و ویژه ترسیم کرده است.

ویژگی‌های سبکی و زیبایی‌شناختی آثار استاد
خط استاد امیرخانی واجد خصوصیاتی‌ است که آن را از سایر شیوه‌های معاصر متمایز می‌سازد. اول، نظم هندسی و انسجام ترکیب‌بندی در سطرهای اوست. چینش حروف، کشیده‌ها و جایگاه نقطه‌ها به گونه‌ای طراحی شده‌اند که چشم مخاطب را در یک سیر بصری آرام و موزون حرکت می‌دهند.
دوم، تمایل استاد به رعایت فضای تنفس در سطرهاست. فضاهای سفید نه‌تنها بر زیبایی کلی ترکیب می‌افزایند، بلکه فرصتی برای تأمل مخاطب فراهم می‌کنند؛ همانگونه که در موسیقی، سکوت میان نغمه‌ها نقش‌آفرین است. سوم، کشش‌های متوازن و حساب‌شده حروف است که گاه از مرز مهارت به اقلیم شاعرانگی عبور می‌کنند. در خط امیرخانی، کشیده‌ها همزمان حامل وزن و معنا هستند؛ نه تنها عنصری زیبایی‌شناختی، بلکه ابزار بیان لطافت‌اند.
چهارم، تسلط استاد بر ساختارهای سنتی قطعه‌نویسی و ترکیب‌های منسجم است؛ چه در قطعه‌های کلاسیک و چه در ترکیب‌های آزادتر، تعادل میان اجزا و کل، همواره حفظ می‌شود.

نقش آموزشی و نهادی استاد
نقش استاد امیرخانی تنها در خلق آثار خوشنویسی خلاصه نمی‌شود. او از مؤسسان و ستون‌های اصلی انجمن خوشنویسان ایران است و طی دهه‌ها، در مقام مدرس، داور، مدیر و راهبر هنری، تأثیری ژرف و پایدار بر نظام آموزش خط در ایران گذاشته است.
سبک تدریس او، ترکیبی‌ است از سخت‌گیری فنی، ژرف‌نگری فرهنگی و مهر پدرانه. بسیاری از خوشنویسان شناخته‌شده نسل جوان و میانسال، مستقیماً از کلاس‌های او بهره برده‌اند یا از طریق منابع آموزشی که به تأیید و نظر او تدوین شده، آموزش دیده‌اند. حضور پیوسته و مؤثر استاد در نهادهای تصمیم‌ساز خوشنویسی، نقش مهمی در حفظ استانداردها، جلوگیری از سقوط کیفیت آموزش  و صیانت از هویت نستعلیق داشته است.

 وجه تمایز با سایر مکاتب
 در مقایسه با دیگر جریان‌ها و مکاتب خوشنویسی معاصر، خط استاد امیرخانی ترکیبی‌ است از «وفاداری به سنت» و «هوشیاری به معاصر بودن». او برخلاف برخی گرایش‌های پست‌مدرن که به نام نوگرایی به گسست از اصول می‌رسند، نشان داده که سنت زنده، خود می‌تواند خلاق باشد. در حالی‌ که مکتب‌هایی مانند ترکیه‌ای یا شبه‌هندی بیشتر به جنبه‌های تزئینی، نمادین یا دینی خط می‌پردازند. رویکرد امیرخانی بر جنبه‌های زیباشناختی، بیانی و تأمل‌برانگیز خط تأکید دارد. این تفاوت، او را به یکی از مراجع قابل اعتنا برای حفظ توازن میان اصالت و نوگرایی در هنر خط فارسی تبدیل کرده است.

راهکارهایی برای حفاظت و گسترش شیوه
استاد برای صیانت از سرمایه‌ای چون شیوه و منش استاد امیرخانی که لازم است تدابیر عملی و راهبردی اندیشیده شود. در ادامه، برخی پیشنهادهای جدی و ضروری در این راستا آمده است:
 1. ثبت و آرشیو آثار استاد به‌صورت نظام‌مند: تمامی آثار نگاشته‌شده، تمرین‌ها، تابلوها و نسخه‌های خطی باید توسط نهادی رسمی گردآوری، مستندسازی و دیجیتال‌سازی شود. 2. تأسیس بنیاد استاد امیرخانی: مرکزی با رویکرد پژوهشی-آموزشی که به آموزش رسمی شیوه ایشان، برگزاری کلاس‌ها و نشست‌های تخصصی و حمایت از هنرجویان اختصاص داشته باشد.
3. تدوین کتب درسی بر اساس اصول ایشان: بازنگری در سرفصل‌های آموزش خط در انجمن‌ها و هنرستان‌ها با تأکید بر دقت‌های ساختاری و زیباشناسی شیوه استاد امیرخانی  و تدوین کتاب‌های آموزشی به امضای ایشان یا با نظارت مستقیم او.
4. برگزاری دوسالانه تخصصی با محوریت شیوه ایشان: مسابقات و نمایشگاه‌هایی که نه‌ فقط در پی تکرار شکل آثار او، بلکه در جست‌وجوی فهم عمیق‌تر معیارهای خط او باشند.
5. مستندسازی سمعی و بصری از فرآیند آموزش و خلق اثر: تولید فیلم‌های مستند از جلسات کلاس، تحلیل آثار، مصاحبه‌ها و جلسات بررسی، که برای نسل‌های بعدی به‌مثابه منابع آموزشی و الهام‌بخش باشند.
6. ثبت شیوه استاد به عنوان میراث فرهنگی ناملموس ملی و جهانی: تلاش برای ثبت رسمی شیوه خط استاد به عنوان یک جریان مستقل و زنده در خط نستعلیق، هم در سطح ملی (از سوی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی) و هم در سطح بین‌المللی (یونسکو). و خلاصه اینکه استاد غلامحسین امیرخانی، نه‌تنها خوشنویسی بزرگ، بلکه تجسم اخلاق، وقار و اصالت در فرهنگ ایرانی‌ است. او حامل شرافت خط و معرفتی‌ است که از میراث کهن برخاسته و همچنان در جان معاصر می‌دمد. حفظ دستاوردهای او، مسئولیتی‌ است ملی و تاریخی. ما نه فقط در برابر آثارش، که در برابر روش، منش و میراث فکری و هنری او نیز مسئولیم. تا خط هست و تا جوهری بر کاغذ می‌چکد، باید چراغ استاد را روشن نگه داشت؛ چراغی که نه خاموشی می‌پذیرد و نه جایگزینی.