علی دهباشی
روزنامه نگار، نویسنده
و سردبیر مجلات بخارا و سمرقند

بیش از نیم قرن است که استاد حسین علیزاده با حضورش در تدریس سالیانش و همچنین با آثار ماندگاری که خلق کرده است، در خاطره جمعی نه تنها مردم ایران بلکه مردم حوزه تمدنی فرهنگ ایران حضور دارد. از بلندی‌های پامیر در بدخشان، تا دره پنجشیر. ازبلخ تا هرات از مرو تا غروانه و بخارا و سمرقند و قفقاز و دیگر سرزمین‌های جغرافیای تاریخی فرهنگ ایران. این مردم با نوای ساز او زندگی می‌کنند و سازعلیزاده اَرجُمان احوال مردم این سرزمین‌ها است و این همه به یمن درک عمیق او از حوزه تمدنی او از تاریخ، فرهنگ و ادب و موسیقی این سرزمین‌هاست. شب گذشته، ما در تالار و حیاط فرهنگسرای نیاوران جمع شدیم تا به او بگوییم که با موسیقی او همچون سروده‌های شاعران بزرگ زبان فارسی در روزهای سخت و دشوار و در ایام پیروزی و شادی با او زندگی کردیم و با نوای ساز او از درد گریستیم و چه روزها که از سرِ شوق باز همدلانه گریستیم. نوای موسیقی علیزاده بیانگر احوال ملت ایران است که در طول تاریخ در چهارراه حوادث در مقابل انواع بلایا دوام آورده است و این همه از جمله به حضور هنرمندانی همچون اوست که در دوران خطیر زندگی ملت هرگز تنهایشان نگذاشت و با بودن خود بسیاری از نبودن‌های دیگر را جبران کرد. خوشحالیم در عصری زندگی می‌کنیم که حسین علیزاده در این مرز و بوم هست و می‌نوازند.