وقتی اسرائیل مدعی حمایت از دروزی‌ها می‌شود!
مصطفی آرانی
روزنامه نگار
دیروز کانون تحولات در فلسطین اشغالی مربوط به یک آتش‌سوزی بزرگ بود.
روایت رنجی که فلسطینی‌ها در غزه می‌برند در چهل و چهارمین روز از سرگیری تجاوز به نوار غزه و در حالی که بیش از ۶۰ روز از زمان آغاز محاصره غذایی و درمانی این باریکه گذشته هم قصه‌ای تکراری است ولی برای وجدان‌های بیدار گفتن دارد. دیروز از سحرگاه تا حوالی ساعت ۶ بعدازظهر بیش از ۲۴ فلسطینی در غزه به شهادت رسیدند.
مدیر ارتباطات آژانس امداد و کار سازمان ملل متحد (UNRWA) دیروز گفت «یافتن کلماتی برای توصیف وضعیت فعلی غزه که فاقد ابتدایی‌ترین معیارهای یک زندگی انسانی است، دشوار است.» و به گفته سخنگوی برنامه جهانی غذا این برنامه برای ۷۰۰ هزار نفر در نواز غزه، غذا درست می‌کرده و در طول آتش‌بس بین ۳۰ تا ۴۰ هزار تن کمک بشردوستانه وارد باریکه می‌کرده که این موضوع حالا غیرممکن است.
دردناک‌تر از همه اما حالا این نقل قول از آژانس امداد و کار سازمان ملل متحد برای پناهندگان فلسطینی (UNRWA) است که اعلام کرد: «خانواده‌های ساکن غزه تأیید کرده‌اند که به دلیل کمبود مواد غذایی، هر چیزی را که پیدا کنند، حتی اگر سالم نباشد، می‌خورند.»
ماجرا فقط مربوط به مسائل غذایی نیست. در حوزه زندانیان دیروز یک روایت از وضعیت عبدالله برغوثی، یک اسیر فلسطینی منتشر شد که در یک کلام روایت دردناکی بود. آن را به نقل از یک نهادغیردولتی به نام دفتر رسانه‌ای زندانیان بخوانید:
«زندانی عبدالله برغوثی مورد ضرب و شتم شدید قرار گرفته است، بدنش پر از لکه‌های کبود، سرش پر از لخته‌های خون، چشمانش متورم و دنده‌هایش شکسته شده است. یگان‌های سرکوب به رهبری افسری به نام «امیر» به سلول او یورش بردند و در آنجا او را آنقدر کتک زدند که هر بار نزدیک به نیم لیتر خون از بدنش جاری شد. پس از پایان ضرب و شتم، سگ‌ها را آوردند تا بدن خونین او را ببلعند، بطوری که افسر مسئول دستور می‌داد: «سگ‌ها را بیاورید تا بتوانند با او خوش بگذرانند.» نیروهای سرکوبگر پس از هر دور شکنجه، مایع ظرفشویی داغ روی بدن نحیف او می‌ریختند تا درد را بیشتر کنند. در نتیجه شکنجه، زندانی برغوثی بارها به کما می‌رود، در حالی که دستانش در کیسه زباله و جعبه دستمال توالت پیچیده شده و هیچ وسیله حفاظتی دیگری نداشت. او حالا قادر به خوابیدن به طور عادی نیست و به دلیل درد شدید مجبور است روی زمین بنشیند و سرش را به جلو خم کند. او به مدت ۱۲ روز نتوانسته دوش بگیرد و به دلیل ناتوانی در جویدن، مجبور است نان را در آب خیس کند و بخورد.»
این تنها روایت دردناک دیروز نبود. روایت دیگر مربوط به مدیرکل وزارت بهداشت نوار غزه بود که به الجزیره گفت:
«بیش از ۴۰ هزار کودک در نوار غزه یتیم شده‌اند. ۱۰۰ کودک در انتظار باز شدن گذرگاه، در قحطی جان باختند. از ۳۸ بیمارستان نوار غزه، ۲۰ بیمارستان به صورت نیمه‌فعال فعالیت می‌کنند و نیروهای اشغالگر بیش از ۳۶۰ نفر از کارکنان بهداشتی ما را دستگیر کردند.»
به این روایت‌های فلسطینی، یک نکته هم در مورد سوریه اضافه کنیم. دوشنبه شب یک فایل صوتی منسوب به یکی از افراد طائفه دروز در اهانت به پیامبر اسلام(ص) منتشر شد و پس از آن گروه‌های مسلح طرفدار حکومت جولانی از مناطق مختلف سوریه به شهرک جرمانا یورش بردند و با ساکنان این منطقه درگیر شدند. این درگیری‌ها روز سه‌شنبه، براساس توافقی میان بزرگان و ریش سفیدان جرمانا و حکومت جولانی متوقف شده بود ولی پس از حمله شبه‌نظامیان دروز به یک ایست بازرسی امنیتی و کشته شدن پرسنل امنیتی سوریه، از هم پاشید.
حالا درگیری در چهار منطقه یعنی شهرک جرمانا، شهرک اشرفیه صحنایا در جنوب دمشق و نیز برخی نقاط در حمص و سویدا گزارش شده و جالب توجه است که اسرائیل نیز با ادعای حمایت از اقلیت دروز با پهپاد اقدام به حملاتی در این منطقه کرده است. به طور کلی اسرائیلی‌ها از تابستان گذشته تا به حال (از همان ماجرای شهرک مجدل‌الشمس که بهانه حمله به ضاحیه بیروت و ترور فؤاد شکر شد) پرچمی را برای حمایت از دروزی‌ها بلند کرده‌اند ولی راهبرد واقعی آنها در نهایت نفوذ در مناطق شرقی سوریه و جنوب و جنوب غربی سوریه است.
