حامد جیرودی
خبر نگار

 پرسپولیس، این فصل روزهای ملتهبی را پشت سر گذاشته است. دیگر از آن تیمی که مقتدرانه در چند هفته مانده به پایان فصل به قهرمانی می‌رسید یا جام‌ها را یکی پس از دیگری به ویترین افتخاراتش اضافه می‌کرد، خبری نیست. سرخپوشان پایتخت، حالا مجموعه‌ای از مشکلات و حواشی هستند که آنها را از صدر به ذیل آورده است. در این بین، شاید بسیاری مدیریت این باشگاه و شخص رضا درویش را عامل اصلی ناکامی‌های فصل جاری بدانند اما به نظر می‌رسد تنها این مدیر که استعفایش مورد قبول واقع نشد، در به وجود آمدن چنین شرایطی مقصر نیست. هرچند نمی‌توان منکر شد که او در نگه داشتن اوسمار ویرا سرمربی تیم قهرمان فصل گذشته ناموفق بود و ستاره‌ها را راضی به ماندن نکرد. تیم را دیر بست و به جای انتخاب دراگان اسکوچیچ آشنا با فوتبال ایران، گاریدویی را انتخاب کرد که با خلق‌و‌خوی و کاراکتر قرمزها سازگار نبود.
سرمربی اسپانیایی هم با اینکه شروع نسبتاً امیدوارکننده‌ای داشت ولی در ادامه نوسان فنی داشت و نتوانست خود را در ذهن بازیکنان و هواداران پرسپولیس تثبیت کند. بازیکنان هم با بالا رفتن سن دیگر آن کارآیی لازم را نداشتند و ستاره‌هایی هم که دوباره به جمع نفرات این تیم پیوستند، نتوانستند انتظارات را برآورده کنند. در این شرایط، تغییرات کادر فنی و حضور کریم باقری و بعد اسماعیل کارتال هم نتوانست این تیم را به ثبات لازم برساند و سرمربی ترکیه‌ای نتوانست مطابق آنچه از او انتظار می‌رفت، توقعات را برآورده کند. اما حالا اختلافات بین بازیکنان سر باز کرده و حواشی رختکن را عیان‌تر از گذشته کرده است. کنعانی‌زادگان خود را بهترین دفاع وسط ایران می‌داند اما در میدان این ادعا را ثابت نمی‌کند و بر همین اساس، نیمکت‌نشین شده است. سروش رفیعی، با بستن بازوبند کاپیتانی در چند بازی با سرمربیگری کارتال، خود را بزرگ‌تری می‌داند که باید درباره همه چیز نظر بدهد، حتی اینکه چه کسی مترجم سرمربی تیم باشد! عیسی آل‌کثیر به‌وضوح از دوران اوجش فاصله دارد ولی معتقد بود گاریدو از او به‌درستی بازی نمی‌گرفته است. فشار روی استفاده از یاسین سلمانی به حدی بود که گویی ژاوی روی نیمکت نشسته و به ناحق بازی نمی‌کند اما او هر گاه به زمین رفت، هیچ نشانه‌ای از ستاره‌ای تأثیرگذار نشان نداد و با نیمکت‌نشینی در زمان کارتال هم، حالا برای خالی نبودن عریضه به تمرین تیم والیبال هنرمندان می‌رود!
موضوع بعدی اما خود هواداران پرسپولیس هستند که بعد از هفت قهرمانی در هشت فصل گذشته، این ذهنیت را پیدا کرده‌اند که تیمشان هر سال باید قهرمان شود. در حالی که برای هیچ تیمی در دنیا این اتفاق نیفتاده است. اینکه هر چند وقت یکبار عده‌ای مقابل باشگاه تجمع کنند، اتفاقی است که فقط برای پرسپولیس و استقلال رخ می‌دهد و در کمتر تیمی از فوتبال جهان شاهد آن هستیم. در نتیجه باید عملکرد پرسپولیس در این فصل را به پای دارودسته‌ای از گناهکاران نوشت که همگی سهمی از این ناکامی دارند.