این عکس که سمر أبوالعوف آن را برای روزنامه نیویورک‌تایمز گرفته، پرتره‌ای است از محمود عجور؛ پسربچه‌ای که پس از انفجاری در نوار غزه که یکی از دست‌هایش را قطع و دیگری را به‌شدت مجروح کرد، به دوحه منتقل شد؛ گرچه در نهایت از هر دو دست محروم گشت.
. عکسی که جایزه «عکس سال ۲۰۲۵ ورلد پرس فوتو» را دریافت کرده است. عکسی تکان‌دهنده که در پس تراژدی آن می‌توان حسی از حماسه و تصویری از صلابت کودکانه را دید. عکسی که آرام است اما فریادهای بلندی در سکوت آن نهفته. مدیر اجرایی ورلد پرس فوتو هم درباره عکس برنده ۲۰۲۵ هم به همین نکته اشاره کرده و گفته است: «این عکسی آرام است که با صدای بلند سخن می‌گوید. داستان یک کودک را روایت می‌کند، اما همچنین داستان نسل کشی رژیم صهیونیستی را که نسل‌ها اثر خواهد گذاشت.» اما تلخ‌ترین روایتی که از این عکس صورت گرفته، صحبت‌های مادر این کودک است که همیشه مادران روایتگر بالاترین رنج‌ها هستند. ابوالعوف عکاس این عکس گفته است: «یکی از دشوارترین چیزهایی که مادر محمود برایم تعریف کرد این بود که وقتی برای اولین‌بار متوجه شد دست‌هایش قطع شده، اولین جمله‌اش این بود: «چطوری بغلت کنم؟» این جمله برای بازتاب تمامیت تراژدی این عکس و رخداد کافیست. واقعیت این است که جنگ و خشونت و فقر هرگاه به کودک و کودکی گره می‌خورد، بار تراژیک به اوج خود می‌رسد. شاید بهتر است بگوییم تباهی. هرگاه جنگی در می‌گیرد فکر اینکه کودکی در این میان جسم و روح و ذهنش خراشی کوچک بردارد و دلش بلرزد، ویرانگر است. کودکان قاصدک‌های صلح‌اند و نباید قربانی شوند. از این رو این عکس با تمام زیبایی‌اش از منظر هنری، نمایی زشت از جنگ را به تصویر می‌کشد. هیأت داوران این عکس را به‌ خاطر «ترکیب‌بندی قوی، توجه به نور و مضمون تأمل‌برانگیز آن» تحسین کرده است اما زیبایی‌ای که به خاطر قربانی شدن یک کودک در جنگ شکل گرفته نه تحسین‌برانگیز که تأسف برانگیز است. هیچ کودکی و هیچ مادر و پدری دوست ندارد بهای زیبایی عکس فرزندش، زخم جنگ بر تن او باشد. کاش قاب هیچ عکسی، قلبی را زخمی نمی‌کرد. به‌ گفته داوران، این پسربچه اکنون یاد گرفته که با پاهایش بازی کند، بنویسد و در را باز کند اما حق او بود که در سلامت کامل بازی می‌کرد. کودکان قاصدان صلح‌اند، نباید قربانیان جنگ طلبان و نسل کشی صهیونیست ها شوند.