نتایج تازه‌ترین طرح آمارگیری هزینه و درآمد خانوارها در سال ۱۴۰۲ نشان می‌دهد که با وجود تورم بالا، متوسط درآمد سالانه خانوارهای شهری و روستایی به ترتیب با رشد ۵۳.۹ و ۵۱.۴ درصدی مواجه شده است. اما این رشد خوشایند در کنار افزایش قابل توجه هزینه‌ها، بویژه در بخش خوراکی‌ها و مسکن، تصویر نگران‌کننده‌ای از نابرابری‌های اقتصادی و اجتماعی در کشور به نمایش می‌گذارد.

رشد همزمان درآمد و هزینه
بر اساس آمارهای جدید، متوسط درآمد سالانه خانوارهای شهری به ۲,۵۶۹,۳۷۲ هزار ریال و درآمد سالانه خانوارهای روستایی به ۱,۴۹۲,۹۲۶ هزار ریال رسیده است. این در حالی است که هزینه‌های خانوارهای شهری با ۵۰.۶ درصد افزایش به ۲,۰۶۵,۲۵۰ هزار ریال و هزینه‌های خانوارهای روستایی با ۴۰.۳ درصد رشد به ۱,۱۰۶,۵۹۰ هزار ریال رسیده است. این اعداد نشان‌دهنده یک تناقض نگران‌کننده هستند: هرچند درآمدها افزایش یافته، اما فشار هزینه‌ها بر خانوارها همچنان ادامه دارد.

شکاف‌های عمیق بین شهری و روستایی
تحلیل‌ها نشان می‌دهد، در حالی که تهران با متوسط درآمد ۳,۸۱۸,۶۰۰ هزار ریال در صدر جدول قرار دارد، سیستان و بلوچستان با متوسط درآمد ۷۱۵,۵۴۴ هزار ریال در انتهای آن قرار دارد. این نابرابری استانی نه تنها به شکاف‌های اقتصادی دامن می‌زند، بلکه می‌تواند منجر به نارضایتی اجتماعی و مهاجرت‌های داخلی شود.

تغییرات در الگوهای مصرف
در بخش مصرف، خانوارهای شهری به سمت استفاده از وسایل مدرن مانند مایکروویو و ماشین ظرفشویی روی آورده‌اند، در حالی که در روستاها، استفاده از ماشین لباسشویی و یخچال فریزر افزایش یافته است. این تغییرات نشان‌دهنده یک تغییر فرهنگی و اقتصادی در سبک زندگی خانوارها است، اما آیا این تغییرات به معنای بهبود واقعی زندگی است یا صرفاً یک رویه ظاهری است؟
با وجود رشد درآمدها، شکاف‌های عمیق هزینه‌ای و نابرابری‌های استانی نیازمند توجه ویژه سیاست‌گذاران است. آینده اقتصادی کشور در گرو مدیریت صحیح این چالش‌ها و ایجاد تعادل بین درآمدها و هزینه‌ها خواهد بود. گزارش کامل این طرح در شهریور ۱۴۰۵ منتشر خواهد شد و امید می‌رود که بتواند راهکارهایی برای کاهش این نابرابری‌ها ارائه دهد.