«رها» انگار دارد انتقام وضعیت بد اقتصادی را نه از مسئولان امر که از تماشاگرش می‌گیرد. ناراحت و بی اعصاب و نفسگیر است اما بی‌رگ و بی‌تفاوت نسبت به وضعیت پرفشار زندگی مردم نیست و همین شریف و عزیزش می‌کند. «رها» مسأله و بحران فقر را مطرح می‌کند که چطور می‌تواند تبدیل به بهمن خانه خراب‌کن شود. بازنمایی تأثیر فقر در سینما تازگی ندارد اما مگر جامعه ایران در این سال‌ها حتی یک روز هم بدون جدال تحمیل شده با این مسأله خانمان‌سوز داشته که سینما نخواهد دوباره و صدباره آن را بازتاب دهد؟ امید و ای کاش که بین سینمای سرخوش و سینمای سرسنگین در تولید و اکران تعادل ایجاد شود و دوباره سینمای هم‌نفس و هم‌سو با مردم بتواند نفس بکشد و به حیاتش ادامه دهد.

بخشی از یادداشت محمد کارت
کارگردان «شنای پروانه» در مهر