حامد جیرودی/ فوتبال در همه جای دنیا، قواعد نانوشته ای دارد که کم و بیش به اجرا در می‌آید. مثل نرفتن بازیکن محبوب تیمی‌به تیم رقیب که اگر قاعده آن شکسته شود، هواداران معمولاً آن را بر نمی‌تابند و آن ستاره برایشان به شدت منفور می‌شود. هنوز بسیاری از فوتبالدوستان، روزی را که لوئیس فیگو کاپیتان سابق بارسلونا برای اولین بار با پیراهن رئال مادرید به نیوکمپ رفت به یاد دارند. ال کلاسیکویی که برای ستاره پرتغالی به لحظاتی وحشتناک تبدیل شد و با کله خوک از او استقبال شد. با گذشت 25 سال از آن انتقال، هنوز کاتالان‌ها، فیگو را نبخشیده‌اند و حضور او در تیم حریف شان را برنتابیده اند. آن روزها، انتقال پر سر و صدای دیگری هم در فوتبال ایران انجام شد و آن پیوستن مهدی‌هاشمی‌نسب ستاره بی چون و چرای پرسپولیس به استقلال بود.‌هاشمی‌نسب آنقدر بین هواداران سرخ محبوب بود که کسی از بین آنها، آبی پوش شدن او را باور نمی‌کرد و برای همین به یک باره، نفرت جایگزین عشق شد تا جایی که 13 سال بعد وقتی‌هاشمی‌نسب در تمرین پیشکسوتان پرسپولیس حاضر شد تا مقابل میلان به میدان برود، قرمزها او را از حضور در این بازی دوستانه منع کردند و آن رابطه بد بین پرسپولیسی‌ها و‌هاشمی‌نسب، هنوز که هنوز است، باقی  مانده و دو طرف از هر فرصتی برای نیش زدن به هم استفاده می‌کنند!
حالا حدود یک سال است که علیرضا بیرانوند چنین فضایی را تجربه می‌کند؛ دروازه بانی که از محبوبیت و جایگاه ویژه‌ای بین پرسپولیسی‌ها برخوردار بود ولی در دو فصل پیاپی با فسخ قرارداد خود، رفتار نامتعارفی را از خود به نمایش گذاشت که باب میل هواداران نبود. او فصل اول به استقلال نرفت و برگشت ولی در فصل دوم به نوعی به تراکتور رفت که دیگر جای دوستی باقی نگذاشت. او حالا در هر بازی خارج از تبریز فشار عجیبی را تجربه می‌کند. فرقی هم نمی‌کند دیدار تیم ملی در تهران باشد یا  بازی باشگاهی در اراک یا یزد. او ریزش دلاری توسط جیمی‌جامپ روی سرش را حس کرد که در دنیای واقعی، آن را حق خود می‌داند. البته کسی موافق فحاشی به بیرانوند نیست و بسیاری آن را تقبیح می‌کنند ولی وقتی خود بیرو مقابل دوربین‌ها می‌گوید کاری که کردم درست بوده، دیگر به پایان رسیدن آن در شرایط فعلی دور از انتظار است. هر چند که واکنش غیر استاندارد فدراسیون فوتبال و کمیته استیناف در عدم صدور رأی  پرونده‌ای که  حدود یک سال  باز مانده، این آتش را شعله ورتر کرده است.