پژوهشگران در یک مطالعه جدید تلاش کردند تا به این سؤال اساسی پاسخ دهند که آیا میکروب‌ها پس از سفر انسان به ماه می‌توانند در مناطق همیشه سایه ماه (PSRs) زنده بمانند و با تکثیر خود، فضا را به میکروب‌های زمینی آلوده کنند؟ پاسخ به این سؤال می‌تواند به دانشمندان کمک کند تا علاوه بر جلوگیری از انتقال میکروبی، نواحی با پتانسیل بالا برای رشد میکروب‌ها و یافتن حیات میکروبی را نیز شناسایی کنند.
شیب محوری ماه ۱.۵ درجه است یعنی محور چرخش ماه دقیقاً عمود بر صفحه مدار آن در چرخش به دور زمین نیست، بلکه ۱.۵ درجه نسبت به آن کج شده است. همچنین شیب محوری زمین ۲۳.۵ درجه است. این تفاوت سبب می‌شود زمین فصول مختلفی را تجربه کند، اما ماه تقریباً هیچ تغییری در میزان نور خورشید دریافت‌شده در طول سال نداشته باشد که این مسأله باعث شده برخی دهانه‌های موجود در قطب‌های ماه، مانند «Shackleton» و «Faustini»، میلیاردها سال بدون دریافت نور خورشید باقی بمانند. در نتیجه، این مناطق دارای دمای فوق‌العاده پایین هستند که می‌تواند میکروب‌ها را برای مدت طولانی حفظ  کند.
برای این مطالعه، پژوهشگران مدل‌هایی را اجرا کردند تا مشخص کنند که آیا کاهش تابش فرابنفش و دماهای پایین در دو حفره‌ Shackleton و Faustini می‌توانند شرایطی برای زنده ماندن میکروب‌ها ایجاد کنند یا نه. بدین ترتیب این دو حفره بر اساس مطالعات قبلی انتخاب شدند که ورود نور به داخل دهانه‌ها را مدل‌سازی کرده بودند. علاوه بر این، هر دو حفره اهداف اصلی فرود مأموریت‌های آینده Artemis ناسا هستند.
دانشمندان در نتایج این مطالعه دریافتند در فضا، میکروب‌ها معمولاً در اثر حرارت شدید و تابش فرابنفش کشته می‌شوند. اما PSRها بسیار سرد و تاریک هستند. به همین دلیل، آنها یکی از امن‌ترین محیط‌های موجود در منظومه شمسی برای میکروب‌هایی هستند که معمولاً روی فضاپیماها یافت می‌شوند و به همراه انسان به فضا می‌روند.
خبر خوب اینجاست که این میکروب‌ها در این مناطق قادر به رشد یا تکثیر نیستند، اما برای دهه‌ها زنده می‌مانند تا زمانی که خلأ فضا در نهایت آنها را از بین ببرد. اما مولکول‌های آلی موجود در سلول‌های آنها احتمالاً برای مدت بسیار طولانی‌تر حفظ خواهند شد.