عبدالرحیم سعیدی راد

از تو سپاسگزارم که به من اجازه داده‌ای با همین واژه‌های ساده و معمولی خود را به تو نزدیک کنم و با حرف زدن با تو خودم را سبک کنم. شاید اگر می‌دانستم که به حرف‌هایم گوش نمی‌دهی یا این درد دل‌ها، دردی را دوا نمی‌کنند، لب فرو می‌بستم و در لاک خاموش خودم فرو می‌رفتم.
اما تو شنوای دانایی و اگر حتی خودم فراموش کنم که چه خواسته‌ای از تو داشته‌ام؛ تو آنها را از یاد نمی‌بری و مرا به آرزوهایم می‌رسانی.
حالا هم در این روز از ماه عزیز رمضان؛ از تو می‌خواهم که شور و اشتیاق نیایش را در قلبم شعله‌ور کنی. همین.