محمد‌رسام رضوانی-روزنامه‌نگار/ نوجوانان و خانواده بخش قابل‌توجهی از مخاطبان در جشنواره فیلم فجر هستند که قطعاً به دنبال اثری می‌گردند تا بتوانند با معرفی آن به جامعه پیرامونشان، با خیالی آسوده در کنار خانواده به تماشای آن بنشینند و حالا فیلم سینمایی «بچه مردم» یک داستان خوب و خانواده‌پسند است؛ فیلمی که می‌توانید به راحتی آن را در جمع خانواده پخش کنید و بعد از این همه آثار بی‌کیفیت در تلویزیون و قتل و غارت و تاراج فرهنگی در فیلم‌های سینمایی و حتی شبکه نمایش‌ خانگی، در جایگاه اثری خوب به تماشای آن بنشینید. این فیلم روایتگر زندگی کودکانی است که در تاریخ دفاع مقدس ما فراموش شده‌اند؛ کودکانی که در طول زندگی تنها قضاوت شده و به اصطلاح «پرورشگاهی» نامیده شده‌اند. «بچه مردم» یک فیلم تماماً پسرانه است که از همان ابتدا مخاطب را درگیر خودش می‌کند. اگر بخواهیم این فیلم را دقیق‌تر بررسی کنیم، در سینمای نوجوانی که به تازگی به حرکت درآمده، این اثر می‌تواند یک فیلم نوجوانانه نیز تعبیر شود. چه فیلمی بهتر از داستانی که در مقطعی هورمون‌محور روایت می‌شود و شخصیت‌های اصلی با چالش‌های جدید زندگی و تاب‌آوری در مسیر استقلال مواجه هستند. یکی از ویژگی‌های مثبت این فیلم، حضور چهره‌های تازه و جدید به عنوان نقش‌های اصلی است. در زمانی که برخی از فیلمسازان تعریف یک فیلم خوب را به بازیگران گیشه‌ای و پرفروش محدود کرده‌اند، این اثر ثابت می‌کند قصه و سوژه بسیار مهم‌تر از بازیگران چهره است. نوجوانانی که در طول فیلم حول محور شخصیت اصلی رشد می‌کنند، هر کدام راه و بی‌راهه‌ای دارند و این همان درس بزرگ زندگی است؛ اینکه نتیجه زندگی‌ات می‌تواند در گرو تلاش‌هایت باشد و تو در این دنیا، هم می‌توانی عاقبت‌بخیر شوی و هم دچار خسران. روایت داستان در برهه زمانی دهه ۵۰ است، زمانی که کشور دستخوش تغییرات مهمی است و این تغییرات، زندگی آدم‌ها را تحت تأثیر قرار می‌دهد. سیر داستان در این بازه زمانی و اشاره به اتفاقات توسط نویسنده و کارگردان به ‌خوبی انجام شده و حضور بازیگران نام‌آشنا مانند «گوهر خیراندیش» و «رضا کیانیان» در سایه شخصیت‌های اصلی به قوت کار کمک کرده است. این فیلم می‌تواند یک اثر دفاع مقدسی باشد، اما در قالبی جدید و روایتی نو، هر چند نقدهای جدی برای سکانس پایانی وجود دارد. امیدواریم در نسخه اکران عمومی این فیلم، پایان‌بندی بهتری ارائه شود.
«بچه مردم» اثری شیرین، دوست‌داشتنی و آرام در نگاه مخاطب است؛ همان بچه‌ای که دو ساعت بزرگ شدنش را می‌بینیم و حس تعلق به او پیدا می‌کنیم. شیرینی، تلخی، امیدواری و ناامیدی، هر مفهومی به اندازه و درست در این فیلم به کار گرفته شده است. با خیال راحت به سینما بروید و «بچه مردم» را ببینید؛ این کار خلاقانه‌ای است که به اندازه در فرم و محتوا ارائه شده است.