بزرگداشت فریدون شهبازیان با حضور اهالی موسیقی انجام شد
روح ایرانی در کالبد موسیقی
هوشنگ کامکار درادامه صحبت‌های خود گفت: درچند روز گذشته بسیار از فریدون صحبت کرده‌ام ولی همه شما می‌دانید که او چه کارهای ارزشمندی انجام داده است. آخر مگر می‌شود مرگ این‌گونه باشد؟ در خانه موسیقی بودیم که فریدون هم کنار من نشسته بود. داوود گنجه‌ای به فریدون گفت کنار هم بنشینیم تا یک عکس بگیریم؛ بلکه شاید ۱۰ روز دیگر یکی از ما نباشد. چند روز بعد به فریدون زنگ زدم تا احوال او را بپرسم. همسرش گفت بیمارستان است و حالش خوب است. صبح روز بعد زنگ زدم و خبر فوتش را به من دادند. باورم نمی‌شد. آخر امکان ندارد کسی این‌گونه فوت کند. نمی‌توانستم مرگ او را تصور کنم؛ آن هم وقتی که یک هفته قبل کنار هم بودیم.
این آهنگساز در ادامه افزود: نمی‌دانم درباره فریدون چه بگویم! آن زمان که در سنندج زندگی می‌کردم با نام او آشنا بودم و به تهران که آمدم در دانشکده هنرهای زیبا با هم دوست شدیم. از آن زمان تا قبل از فوتش برای موسیقی زحمات بسیار کشید و به موسیقی ملی ایران خدمت کرد و کمک بسیاری در جهت ارتقای آن داشت. فریدون، طی این سال‌ها شاگردان بسیار خوبی تربیت کرد و کارهایش تا ابد در تاریخ موسیقی ما جاودانه خواهد بود.
محمد اصفهانی دیگر سخنران این مراسم در جملاتی بیان کرد: آقای شهبازیان همیشه امیدوار بود و از این ویژگی او انرژی می‌گرفتم. درواقع از نوجوانی با آثار او انس داشتم و همیشه با خودم می‌اندیشیدم سازنده این آثار حتماً انسان خاصی است! و بسیار علاقه‌مند بودم او را از نزدیک ببینم، به خصوص هنگام ساخت آهنگ، تا آنکه سرنوشت، مرا به او رساند و آقای شهبازیان پدرانه دست مرا گرفت و به من کمک کرد. رابطه او با موسیقی و اهلیت موسیقی را به نحوی با شکوه در مراوداتم با ایشان حس می‌کردم. ایشان سلیقه و هارمونی خوبی در موسیقی داشت و این سلیقه حتی در لباس خریدن او نیز دیده می‌شد. آقای شهبازیان برای من نمادی آهنگین از عشق بود.
کامبیز روشن‌روان، موسیقیدان و آهنگساز برجسته ایران هم با ارسال یک پیام ویدیویی، از آشنایی خود با فریدون شهبازیان سخن گفت. او در این پیام بیان کرد: آشنایی و دوستی من با شهبازیان به نیمه دوم دهه ۴۰ برمی‌گردد.آن زمان در دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران تحصیل می‌کردم و در آن دیدارها شهبازیان از حضورش در رادیو می‌گفت؛ چراکه در آنجا فعالیت داشت. این آهنگساز در نیمه دهه ۵۰، کاستی به همت کانون پرورش فکری منتشر کرد که توانست نفس تازه‌ای به کالبد موسیقی ایران بدمد و بسیار مورد استقبال قرار گرفت.
نکته دیگر حضور شهبازیان در مرکز موسیقی صدا و سیما بود که اگرچه مدت زمان آن کوتاه بود اما موجب شد موسیقی پاپ بعد از انقلاب، رونق تازه‌ای بگیرد، تا آنجا که بسیاری او را عامل وجود موسیقی پاپ بعد از انقلاب می‌دانند.
این هنرمند تصریح کرد: به گفته شهبازیان «جام تهی» بهترین اثر اوست. شهبازیان این آلبوم را برروی شعری از فریدون مشیری ساخته و می‌توان گفت جزو اولین آثاری است که روی شعر نو شنیده می‌شود. در پایان باید بگویم جای تأسف است که ما ایرانی‌ها مرده پرستیم و تا زمانی که افرادی زنده هستند، سراغی از آنها نمی‌گیریم اما به وقت فوتشان از آنها یاد می‌کنیم و به راست و دروغ سعی می‌کنیم از آنها اسطوره بسازیم. بیاید به دیگران عشق بدهیم، حرف آنها را گوش کنیم، کنار آنها باشیم، قدر آنها را بدانیم و به آنها به عنوان افرادی که هستند ومی‌توانند مؤثر باشند احترام بگذاریم.
وارطان ساهاکیان (آهنگساز) دیگر سخنران این مراسم نیز در جملاتی بیان کرد: فریدون شهبازیان در موسیقی ایرانی و کلاسیک تبحر بسیاری داشت و هر دو را خیلی خوب می‌شناخت و همیشه به گونه‌ای کار می‌ساخت که بوی موسیقی ایران از آن به مشام می‌رسید و از او به خاطر کارهایی که برای موسیقی انجام داده است، سپاسگزارم.
علی جعفری پویان (نوازنده ویلن و آهنگساز) هم دراین مراسم اظهار کرد: از دست دادن هر کدام از این بزرگترها در موسیقی، جایگزینی ندارد و کار را خیلی سخت می‌کند.این اتفاق باعث شد اگر هنرمندان بزرگتر حال خوبی ندارند، سعی کنیم حال خوبی برای آنها ایجاد کنیم.
ساعد باقری (شاعر) هم دراین مراسم گفت: خوشحالم فرصتی بوجود آمد تا برای استادی که اوقات بسیاری مرا به حیرت و تعجب برمی‌انگیخت، صحبت کنم. هنرمندانی که دستی در سنت و نوآوری دارند بسیار کارسختی پیش روی آنهاست، خصوصاً اینکه پیشگام هستند. من با آهنگسازان برجسته بسیاری کار کردم و یاد گرفتم اما شهبازیان متفاوت بود؛ او با رگ و پی زبان فارسی آشنا بود نه فقط شعر.
احمد مسجد جامعی (وزیر پیشین وزارت فرهنگ) هم طی سخنانی بیان کرد: بعد از فوت آقای شهبازیان یکی از آثار ایشان را به نام «رباعیات خیام» گوش دادم. این اثر به صورت مشترک با شجریان و شاملو ساخته شد. آنچه در این مجموعه گوش‌نواز است توان آهنگسازی است که با دانش و ساختار موسیقایی غربی یک اثر موسیقایی با روح ایرانی ارائه کرده است.این اثر پرگویی و کم‌گویی ندارد و خسته‌کننده و ملال‌آور نیست.
در پایان این برنامه ماهور موسائیان (همسر فریدون شهبازیان) در جملاتی گفت: علت اینکه فریدون را از تالار وحدت به بهشت زهرا(س) بدرقه کردیم به خاطر انتخاب قلبی خودش بود. آن زمان که فریدون درهنرستان موسیقی تدریس می‌کرد و در دوره‌ای که رهبر ارکستر ملی بود، عشقی قلبی به این فضا داشت و تک‌تک آن بچه‌ها مانند بچه‌های خودش بودند؛ به همین دلیل حس کردم که شاید بخواهد با فرزندان خودش خداحافظی کند.
او تأکید داشت آثاری که با استاد شجریان ساخته بود، بهترین آثار او هستند. یک روز به من گفت: «من فکر می‌کنم کارهایی که با محمدرضا اجرا کردم، فقط مختص خودش است. کارهای مشترک با او را هیچ‌کس نمی‌تواند اجرا کند و نباید هم بکند؛ زیرا آنها در انحصار محمدرضا شجریان هستند.»
مجید انتظامی، پیروز ارجمند، مینا افتاده، علی مغازه‌ای، همایون رحیمیان، صدیق تعریف، رضا تاجبخش، حمید غلامعلی، فؤاد حجازی و.... از میهمانان این مراسم بودند.
