نوشته امرایی درباره رمان جدید بلقیس سلیمانی
اسدالله امرایی، مترجم و روزنامه‌نگار در پست اخیر خود به کتاب تازه‌ای پرداخته که به قلم بلقیس سلیمانی روانه کتاب‌فروشی شده است؛ امرایی درباره این کتاب که «نشان‌کرده» نام دارد و از سوی انتشارات چشمه منتشر شده، نوشته: «نشان‌کرده نوشته بلقیس سلیمانی، داستانی عمیق و تأمل برانگیز درباره هویت خانواده و جست‌و‌جوی معنا در زندگی است.
بلقیس سلیمانی در این رمان کوچک با نثری زیبا و توصیف‌های دقیق به ماجرای شخصیت اصلی‌اش می‌پردازد که در تلاش برای یافتن جایگاه خود در دنیایی پر از چالش و تنش است. داستان حول محور شخصیت‌های مختلف و روابط پیچیده آنها شکل می‌گیرد. شخصیت اصلی درگیر مشکلاتی از جمله جدایی، تنهایی و تلاش برای برقراری ارتباط با دیگران است.
بلقیس سلیمانی با استفاده از نمادها و عناصر ادبی، احساسات عمیق و تجربیات انسانی را به تصویر می‌کشد. این رمان نیز مثل دیگر آثارش به بررسی موضوعاتی چون هویت زنانه، خودشناسی و تأثیرات فرهنگی بر زندگی فردی می‌پردازد. نویسنده چالش‌های اجتماعی و فرهنگی را که زنان در جامعه با آن مواجه هستند، با نثری پخته و منسجم به تصویر کشیده است.»

پیشنهادی برای دوستداران سینمای مدرن
احمد آرام، نویسنده و مدرس تئاتر با انتشار پوستر فیلم اقتباسی «پدروپارامو» به کارگردانی «رودریگو پریتو» نوشته است که در بخشی از آن آمده: «کسانی که رمان «پدرو پارامو» را خوانده‌اند می‌دانند که با یک ژانر رئالیسم جادویی روبه‌رو هستند. پس خوانش این رمان با رمان‌های عامه‌پسند بسیار متفاوت است. ما وقتی این رمان را می‌خوانیم درمی‌یابیم که زمان و مکان در اختیار ما نیست و حتی در اختیار نویسنده هم نیست.
شاید بهتر است بگوییم در اختیار جغرافیایی‌ست که به میل خود پوست عوض می‌کند. زمان و مکان سیال تحت تأثیر چنین فضایی باعث می‌شود تا بودن یا نبودن آدم‌ها یا اشیا در هاله‌ای از ابهام قرار گیرد.» در بخشی دیگر از نوشته‌اش آمده: «متنو گیل، فیلمنامه‌نویس هوشیاری ست که با اشراف به زبان خوان رولفو و رئالیسم جادویی توانسته به مکاشفه مرگ و زندگی دست یابد.
اما دوربینی که تحت حاکمیت «رودریگو پریتو» است آیا توانسته است جادوی قلم خوان رولفو را هم تراز با نگاه دوربین قرار دهد؟ بدون شک در بعضی از سکانس‌ها که اغلب با فیلتر قهوه‌ای تصویر‌برداری شده، نقب می‌زند به درون فضایی وهم‌آلود که دگردیسی زمان و مکان را با زبان بصری روبه‌روی ما می‌گشاید.
تکنیک فیلم در نشان دادن ایجاز و پرهیز از زیاده‌گویی، سینمایی مدرن پیش روی ما قرار می‌دهد و لبریز از اما و اگرهاست، آن چیزی که نویسنده نیز طالب آن است دقت در میزانسن‌ها و چیدمان اشیا در لوکیشن‌های وهم‌انگیز ما را بر آن می‌دارد تا این فیلم را مانند کتاب ورق بزنیم و لایه‌های ابهام‌آمیز آن را شناسایی کنیم.
فیلم پدرو پارامو توانسته در اقتباس سینمایی از یک رمان پیچیده با موفقیت کار خود را پیش ببرد. کسانی که سینمای مدرن یا پست مدرن را دوست دارند این فیلم می‌تواند به اشتیاق آنها در درک زیبایی‌شناسی بصری کمک کند.»