امیرحسین علم‌الهدی
کارشناس سینما و اکران

و بازهم شاهد تغییر کلیدی‌ترین شورای سینمایی کشور بودیم که عده‌ای رفتند و عده‌ای دیگر آمدند! شورای صدور پروانه نمایش بعد از 4 دهه باز هم به همان سبک و سیاق این سال‌ها شاهد حضور سینماگرانی است که قراراست فیلم‌های همکاران خود را بر اساس آیین‌نامه‌ هیأت وزیران بررسی نمایند. بخشی از جامعه سینمایی حضور همکاران خود را باعث فرصت مطلوبی برای کم کردن حساسیت‌های ممیزی ارزیابی می‌کنند و بخش دیگر از اینکه توسط همکاران خود باید اثرشان احیاناً دچار ممیزی شود به دیده «ذم» می‌نگرند!
نگارنده معتقد است که اگرقرار است به ناترازی‌ها در دولت چهاردهم به درستی و به شکل اصولی رسیدگی شود فارغ از امکان رسیدن به این خواست ملی! یکی از مهم‌ترین ناترازی‌های سینما نحوه صدور پروانه نمایش فیلم‌ها است. در عصر جدید تکیه بر یک آیین‌نامه چند ده ساله و اصرار به ادامه این روش نشان از عدم توجه به ضرورت تغییر در همه ساختارهای سینمایی است! نمی‌شود در عصر فراارتباطات آنلاین بود و همچنان با نگاه دهه60 به سینمای آنلاین نگاه کرد! نمی‌شود به هر دلیلی تعدادی از شاغلین یک حرفه نسبت به اثر تصویری همکاران خود اظهار نظر ممیزی کنند. نمی‌شود همچنان با سه گزینه «توقیف»، «اصلاح» و «بلامانع» نسبت به سینمای یک کشور توسط یک شورای با نگاه محدوداظهار نظر کرد! باید بپذیریم که راهی جز تبیین ساختارشورای «درجه‌بندی سنی» نداریم و این شورا براساس تخصص در دانش‌های مرتبط با کارکردهای اجتماعی سینما تشکیل شود تا بتوانیم بر اساس تجربه موفق کشورهای صاحب سینمای پیشرو قدم برداریم(آنها چند دهه پیش مختصات مواجهه با یک اثر سینمایی را در حیات طبیعی آن فهم کردند.)
القصه: وقت تنگ است و شتاب سرسام آور توسعه سینما در عصر هوش مصنوعی با نگاه دهه 60 به ناکجاآباد ختم خواهد شد و نه به اعتلای آن...