محمدرسام رضوانی

منتقد تئاتر و تلویزیون

اگر نیم‌نگاهی به شبکه نمایش خانگی داشته باشید، خواهید فهمید که تمام تولیدات از یک سبک و فرم خاصی از قصه‌پردازی در تولید و چهارچوب‌های مشخص پیروی می‌کنند، اما در این میان تمامی سریال‌های شبکه نمایش خانگی مجموعه «بازنده» با یک ایدهٔ جدیدی در فرم و محتوا با تم‌ اروپایی نوآورانه، پا در منزل ایرانیان گذاشته و با توجه به داستان و شخصیت‌پردازی‌هایش، هم‌زمان توانسته با طرح معماهای پیچیده و داستان لایه‌لایه روایتگر هیجان و معما و دلسردی باشد.
نویسنده توانسته است با دقت و ظرافت در خلق شخصیت‌ها با گذشته‌های متفاوت و عمیق، ماجرای چندین شخصیت را به یکدیگر پیوند‌ داده و روایتی پیچیده ایجاد کند. با این حال، در برخی قسمت‌ها، برخی شخصیت‌ها به اندازه کافی توسعه پیدا نکرده‌اند و این موضوع می‌تواند باعث شود که مخاطب نتواند به طور کامل با آنها ارتباط حسی برقرار کند.
از نظر تکنیکی، سریال «بازنده» از کیفیت تولید بالایی برخوردار است. فیلمبرداری، طراحی صحنه و لباس‌ها با دقت و حرفه‌ای انجام شده و نشان‌دهنده تلاش تیم تولید برای ایجاد یک محصول با کیفیت است. اما در فضای اصلی فیلم که عاری از هر زمان و مکانی است یک فضای رخوت و دل‌گرفتگی همیشه بارانی وجود دارد و کند بودن برخی از صحنه‌ها می‌تواند بر جذابیت سریال تأثیر منفی بگذارد.
یکی دیگر از نکات قابل توجه در نقد سریال «بازنده»، پیام‌ها و مضامین آن است. این سریال به موضوعات اجتماعی و اخلاقی مهمی می‌پردازد که تا حدودی خیال‌پردازی ذهن نویسنده است و تلاش می‌کند تا با روایت داستان‌های پیچیده، مخاطبان را به تفکر وادار کند. هرچند، گاهی اوقات پیام‌ها بیش از حد مستقیم و آشکار هستند که می‌تواند باعث شود مخاطب احساس کند که سریال در حال تبلیغ و ترویج نظرات خاصی است اما حجم سیاه‌نمایی‌ تا حدودی قابل توجه است و تم غربی این سریال جایگاه رفیعی در بین مخاطبان ایرانی نمی‌تواند داشته باشد.
به طور کلی، سریال «بازنده» با وجود برخی نقص‌ها و مشکلات، یک اثر تلویزیونی معمایی است که توانسته است مخاطبانی را به خود جذب کند.