امیرحسین علم‌الهدی
کارشناس سینما و اکران

در وضعیت فعلی صحبت از توسعه در سینما بدون توجه به شرایط کلی کشور سخنی غیرکارشناسانه و طبیعی است که برای حداقل حفظ و ثبات وضعیت موجود، هر فعالیتی حداقل در زمانی که امکان توسعه معنا‌دار نیست، می‌بایست به راهکارهایی متوسل شد که جامعه فعالان آن حوزه را به آینده آن کسب و کار امیدوار کرد! غرض از ذکر این یادداشت، عارضه‌ای است که چند دهه گریبانگیر جشنواره‌های سینمایی شده و فارغ از حسن نیت برگزارکنندگان، راه و روش برگزاری این جشنواره‌ها در تضاد کامل با اصل «بی‌طرفی با عدالت ساختاری است!» 3 جشنواره مهم سینمایی؛ فیلم کوتاه تهران (برگزارکننده، انجمن سینمای جوانان ایران)، حقیقت (برگزارکننده، مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی) و فیلم فجر (با حمایت مالی بنیاد سینمایی فارابی) که در اساسنامه‌های خود از طرف دولت متولی سرمایه‌گذاری در تولید فیلم‌های کوتاه (انجمن سینمای جوانان ایران)، سرمایه‌گذاری در فیلم‌های مستند (مرکز گسترش سینمای مستند و تجربی) و سرمایه‌گذاری در فیلم‌های بلند سینمایی (بنیاد سینمایی فارابی) هستند، خود متولی برگزاری جشنواره‌ها هستند و در نهایت فیلم‌های متعلق به این متولیان سرمایه‌گذاری و برگزاری جشنواره، جایزه می‌گیرند! (فارغ از خوب و بد بودن فیلم‌ها، نگاه من در این یادداشت نگاهی آسیب‌شناسانه به یک ساختار اشتباه است!) بعد از 4 دهه و عادت به دل سپردن به یک ساختار اشتباه و برای برون‌رفت از دیوان‌سالاری پرخطر، متولیان دولتی سینما به همراه اصناف فعال باید نسبت به تجدیدنظر در این ساختار فرسوده فکری کنند. پیشنهاد روشن اینجانب، تشکیل مرکز جشنواره‌های سینمایی با حضور دولت، اصناف سینمایی و نخبگان حقیقی فعال است تا به یک ساختار خارج از تولیدکنندگانی که خودشان فیلم تولید می‌کنند و به فیلم خودشان جایزه می‌دهند پایان دهیم و حداقل در این بخش بتوانیم به اصل بی‌طرفی و رعایت عدالت ساختاری متعهد باشیم! دنیای امروز دنیای ساختارهای چابک خارج از بدنه دولت است و نه دنیای ساختارهای دولتی فربه...