حمیدرضا عرب
روزنامه نگار

سومین نبرد تیم ملی مقابل صدرنشین گروه A با تساوی به پایان رسید تا امیرقلعه‌نویی و شاگردانش با کسب 7 امتیاز از 3 بازی و تنها به دلیل تفاضل گل کمترنسبت به ازبک‌ها در جایگاه دوم قرار بگیرند.
کسب 7 امتیاز در 3 بازی با توجه به اینکه تیم ملی فوتبال ایران خارج از خانه نیز مقابل صدرنشین گروه خود بازی می‌کرد هرگز نمی‌تواند نتیجه نامطلوبی باشد و روند امتیاز‌گیری تیم ملی عاری از هرگونه ایرادی است و حتی در شب بازی با ازبکستان اگر قدری در طراحی حملات دقت بیشتری به خرج داده می‌شد، چه بسا سومین برد نیز به دست می‌آمد تا کارنامه تیم ملی دست کم از بعد امتیاز‌گیری که در این قبیل رقابت‌ها اهمیت وافری دارد، پربار‌تر جلوه کند.
آنچه پنجشنبه شب رقم خورد در واقع نمایی از تیمی بود که برای جمع‌آوری امتیاز برنامه‌ای منسجم طراحی کرده است اما شاید همین تیم که با تاکتیک اقتصادی قدم به رقابت‌های سخت انتخابی گذاشته، با انتقاداتی از لحاظ سبک بازی نیز مواجه باشد.
در میان سؤالاتی که بعد از آخرین نمایش تیم ملی شکل گرفته یافتن پاسخ این سؤال اهمیت بیشتری دارد که چرا و به چه دلیل تیم ملی بعد از 10 نفره شدن نمایش جسورانه‌تری را مقابل میزبان خود به اجرا گذاشت و چرا تا قبل از آن تیم در بند تفکرات محتاطانه‌تر جلوه کرد؟
از دقیقه57 بازی با ازبکستان تیم ملی فوتبال ایران 10 نفره شد اما به شکلی مشهود و آشکار از این دقیقه تا پایان بازی نمایش ملی‌پوشان مسئولانه‌تر بود و حتی تیم ملی تا آستانه گلزنی نیز پیش رفت و یک صحنه مشکوک به پنالتی نیز به سود مردان ایران رخ داد.
 این وضعیت می‌تواند نشأت گرفته از تفکراتی باشد که پیش از بازی از سوی امیرقلعه‌نویی به شاگردانش القا شده و چه بسا سرمربی تیم ملی قبل از شروع بازی از شاگردانش خواسته بازی احتیاط آمیزی را ازخود به اجرا بگذارند و از تک موقعیت‌ها بهره بگیرند اما به محض آنکه تیم ملی 10 نفره شد و به نوعی در یک دایره مخاطره‌آمیزتر به لحاظ از دست رفتن همه امتیازات این بازی قرار گرفت، میزان دوندگی و مسئولیت پذیری بازیکنان به طرز قابل توجهی افزایش یافت و به شکلی توپ در میدان بازی با ازبک‌ها به گردش درآمد که حتی بعد از پایان این بازی، بازیکنان ازبکستان از سوی تماشاگران خود به نقد کشیده شدند.
به طور قطع اگر این شرایط برای تیم ملی ایران نیز به وجود می‌آمد و ملی‌پوشان در خانه مقابل یک تیم 10نفره از کسب پیروزی بازمی‌ماندند از گزند انتقادات دور نمی‌ماندند و انتقاد از ازبک‌ها توسط تماشاگران خودی به واقع یک اقدام اجتناب‌ناپذیر بود.
همین دلایل ظاهری- انتقاد تماشاگران ازبک از بازیکنان تیم ملی کشورشان- و مصاحبه‌هایی که بعد از تساوی خانگی ازبک‌ها از سوی بازیکنان این تیم منتشر شد و مهر تأیید زد بر شایستگی فوتبال ایران، خود گواهی بر این ادعاست که تیم ملی نتیجه مطلوبی به دست آورده، هرچند که شاید اگر تیم ملی از همان ابتدای بازی سیاق تاکتیکی بعد از 10 نفره شدن را در پیکار با مردان سمرقند و بخارا پیش می‌گرفت چه بسا با پیروزی میدان رقابت را ترک می‌کرد و امتیاز کامل این بازی به حساب فوتبال ایران واریز می‌شد. به هرحال آنچه از تیم ملی خلق شد، نه آن چنان رضایتبخش بود و نه آن چنان انتقاد برانگیز و با همه انتظاراتی که در این سطح وجود دارد، اما امیرقلعه‌نویی و شاگردانش موفق شدند، مقابل صدرنشین در خانه‌اش امتیاز مناسبی را به دست آورند. البته محرومیتی که برای قدوس و حردانی به وجود آمد، باید یک زنگ خطر در بازی حساس بعدی مقابل قطر باشد که به نظر می‌رسد با برتری محسوس مقابل قرقیزستان جان تازه‌ای گرفته است تا فوتبال ایران احتمالاً دچار حوادث غیرمنتظره نشود و بتواند با همین سبک که برپایه شکست نخوردن است تا پایان مرحله مقدماتی پیش برود و با استفاده از تک فرصت‌ها نیز به بردهایی دست یابد و بار دیگر راهی جام جهانی شود.
در واقع تیم ملی تاکتیکی را برگزیده که از بعد امتیاز‌گیری اطمینان بخش است و دست کم می‌توان از آن انتظار بردهای حداقلی را در بازی‌ با تیم‌های متوسط  گروه داشت تا این مسیر به سلامت طی شود.