محسن وظیفه
روزنامه‌نگار

سعید افروز یکی از بهترین مدال‌های ایران در بازی‌های پارالمپیک پاریس را به دست آورد. ستاره دوست داشتنی پارادوومیدانی که از روستاهای اطراف جیرفت کرمان به تیم ملی رسیده و حالا با دو طلای پرتاب نیزه پارالمپیک یکی از ستاره‌های ایران است. ستاره‌ای که با دو پرتاب عجیب 67/40 و 16/41 متر هم رکورد پرتاب نیزه جهان را شکست و هم رکورد پارالمپیک و هم طلای این بازی‌ها را گرفت. این درخشش سعید افروز از آن جهت ارزشمند است که خودش می‌گوید تا به حال این پرتاب را حتی در تمرینات هم انجام نداده بود اما در پارالمپیک به بهترین شکل ممکن انجام داد. این کار بزرگ از یک قهرمان بزرگ رقم خورده اما با این ‌حال بشدت از تفاوت‌هایی که وجود دارد، گلایه دارد: «وزیر محترم ورزش دستور داد که پاداش‌ها یکسان باشد اما هنوز کمیته ملی پارالمپیک به آن توجهی نکرده و این برای من دردآور است.»
 
دومین طلای پارالمپیک در دومین حضور؛ خیلی کار بزرگی بود که انجام دادی.
این لطف شماست اما واقعاً وقتی وارد بازی‌ها شدم احساس کردم که برای اولین‌بار به پارالمپیک می‌روم و می‌خواهم اولین طلای پارالمپیک را به دست بیاورم.
همیشه گفتن حفظ یک مدال طلا از گرفتن آن سخت‌تر است.
خب واقعاً هم سخت بود و در این سه سال گذشته خیلی سختی را تحمل کردم تا مدال طلایم را تکرار کنم. البته وقتی توکیو تمام شد با خودم عهد کردم که طلای پاریس را با رکوردشکنی به دست بیاورم و چون هدفم را مشخص کرده بودم، تمام وقتم را صرف این کردم که برای طلایی که با رکوردشکنی به دست می‌آید، آماده شوم.
ورزش را هم ظاهراً خیلی دیر شروع کردی؟
بله در بازی‌های 2016 من دانشجو بودم و آنجا اولین جرقه‌ها در ذهنم رقم خورد که ورزشم را شروع کنم اما به طور حرفه‌ای از سال 2019 تمرین کردم. واقعاً معلولیت برایم اذیت‌کننده و باعث شده بود تا از جمع دور باشم. حتی در دانشگاه هم سعی می‌کردم که از جمع دور باشم اما وقتی بازی‌های پارالمپیک ریو را دیدم، احساس کردم که می‌توانم با ورزش خودم را به نحو دیگری نشان بدهم و موفق هم شدم.
2019 شروع کردی و در 2021 به مدال طلای پارالمپیک رسیدی؟ خیلی سخت است.
فکر می‌کنم بازی‌های دوران بچگی‌ام خیلی در این موفقیت نقش داشت. بچه روستا بودم و بازی‌های محلی داشتیم و البته یکی از بازی‌های ما پرتاب سنگ بود که من همیشه نفر اول بودم و فکر می‌کنم این نقش مهمی در موفقیتم داشت.
واقعاً با دو سال تمرین، رسیدن به مدال طلای پارالمپیک باورنکردنی است.
کرونا پدیده شومی بود و برای خیلی‌ها بد بود اما برای من خیلی خوب شد. یکسال بازی‌ها عقب افتاد و در همین یکسال من توانستم رکوردهایم را افزایش بدهم و به طلای توکیو برسم.
باید خدا را شکر کنیم که تصمیم گرفتی وارد ورزش شوی؛ چون واقعاً استعداد زیادی داری.
این لطف خدا بوده اما من فکر می‌کنم اگر معلول نبودم می‌توانستم قهرمان المپیک شوم.
الان به المپیک فکر نمی‌کنی؟ البته رکوردها متفاوت است اما نمی‌خواهی خودت را چالش بکشی؟
نه واقعاً تفاوت‌های زیادی دارد و شاید هم هنوز همان نگاهی که از دوران بچگی با من بوده، اجازه نمی‌دهد که بخواهم خودم را به چالش بکشم.
الان دو طلا ‌داری ولی شاید این یک دغدغه باشد که ورزشکار نابغه‌ای مثل تو تا کجا می‌خواهد ادامه بدهد؟
بعد از توکیو گفتم که تا المپیک 2032 استرالیا می‌مانم و خیلی دوست دارم دو طلای دیگر هم بگیرم. خیلی دوست دارم طلای لس‌آنجلس را هم با رکوردشکنی بگیرم اما واقعاً سخت است چون حمایت‌ها از ما کم است و البته تبعیض‌ها ما را اذیت می‌کند. رقبا مثل بنز کار می‌کنند و خیلی راحت از ما جلو می‌زنند.
چه تبعیضی؟
قرار شده ما را هم مثل المپیکی‌ها ببینند اما نمی‌بینند. وزیر ورزش دستور دادند که پاداش پارالمپیکی‌ها با المپیکی‌ها یکسان باشد اما هنوز کمیته ملی پارالمپیک هیچ واکنشی نشان نداده است. این در حالی است که اگر قرار است تبعیضی بین المپیکی‌ها و پارالمپیکی‌ها هم باشد باید به سمت ما باشد. ما مشکل داریم که زندگی در سطح شهر برای ما سخت است اما موقع پاداش هم به ما سخت می‌گیرند. اعتقاد دارم در حق ما ظلم شده است و کمیته ملی پارالمپیک با توجه به دستور وزیر ورزش و جوانان به این ظلم پایان بدهد.