سیدعلی بلند نظر
روزنامه‌نگار

رودری، هافبک منچسترسیتی چند روز قبل گفت، بازیکنان اوضاع را در دست می‌گیرند و به اعتصاب نزدیک هستند. واکنش یکی از چهره‌های شاخص لیگ برتر درباره این موضوع جالب بود و حرفی برای گفتن نمی‌گذاشت: «قطعاً نمی‌شود، من اصلاً چنین حرف‌هایی را قبول نمی‌کنم.» و در پاسخ به سؤالی درباره چرایی این نگاه گفت: «پول»
او تنها نیست در این فکر که تهدید فوتبالیست‌ها فقط ژستی توخالی است برای ترساندن آنها که در مورد فوتبال برنامه‌ریزی می‌کنند. ادعای رودری شاید واقعیت داشته باشد اما اگر کار به جای باریک کشیده شود، آیا واقعاً حاضرند درآمد خود را کاهش دهند؟ گفته می‌شود این اسپانیایی هفته‌ای 220هزار پوند می‌گیرد، پول زیادی است که گذشتن از آن آسان نیست. چون اگر جامعه بازیکنان درباره اعتصاب جدی باشند، مطمئن باشید باشگاه‌ها و اسپانسرهایشان بررسی قراردادها و توقف پرداخت‌ها را در اولویت قرار می‌دهند. این سناریو را در نظر بگیرید؛ بازیکنان اعتصاب می‌کنند و فوتبال به طور کامل متوقف می‌شود. در تلویزیون چه تماشا می‌کنید؟ آیا به عبارت دقیق‌تر، کمپانی‌های حق پخش که به صورت غیرمستقیم بیشتر دستمزد بازیکنان را می‌دهند، تحمل می‌کنند؟! از زمانی که دنیا به خاطر شیوع کووید 19 تعطیل شد، خیلی نگذشته اما ما توانستیم مسابقات فوتبال را از تلویزیون تماشا کنیم چون باشگاه‌ها می‌خواستند به قراردادهای وسوسه‌انگیز مالی خود با اسپانسرها متعهد بمانند و میلیون‌ها دلار و یورو و پوند را از دست ندهند. صحبت از اعتصاب خوب است، هر کارگر و زیردستی حق دارد شرایط کار خود را تا حد امکان بهتر کند اما مبالغی که در این میان است، سر به فلک می‌کشد. از طرف دیگر پیداکردن یک جمعیت همدل در این موضوع تقریباً غیرممکن است چون هر فوتبالیستی که فکر می‌کند زیادی بازی می‌کند کسی را کنار خود دارد که دلش می‌خواهد بیشتر بازی کند. رودری فصل قبل 64 بازی برای تیم باشگاهی و ملی خود انجام داد. کالوین فیلیپس دیگر بازیکن خط میانی منچسترسیتی تنها یک بازی در ترکیب اصلی تیمش انجام داد قبل از آنکه در ژانویه به عنوان بازیکن قرضی راهی وستهام شود. کاملاً قابل درک است که رودری و فیلیپس نگاه متفاوتی به اعتصاب احتمالی داشته باشند. در کنار هر بازیکنی که احساس می‌کند انرژی‌اش تمام شده، مربی‌ای است که مایل نیست به صورت چرخشی از او استفاده کند. هر بازیکنی که احساس خستگی می‌کند، چیزی در درونش دارد که می‌گوید جایش را از دست می‌دهد اگر جانشینش عملکرد بهتری داشته باشد. هر بازیکنی که احساس می‌کند آخرین دویدن‌هایش را انجام می‌دهد، دوست دارد در نیمه‌نهایی هفته بعد هم باشد، نمی‌شود کیک باشد و تو نخوری. بازیکنان شرایط خودشان را دارند و مربی‌ها شرایط خودشان را. باشگاه‌ها نیز شرایط خودشان را دارند و کمپانی‌های تلویزیونی هم شرایط خودشان را. علاوه بر این، در صورت اعتصاب، قسمت‌های پایین هرم فوتبال هم همراهی می‌کنند؟ فوتبالیست‌های طراز اول می‌توانند مدتی دستمزد نگیرند اما آیا فوتبالیستی که در سطح سوم فوتبال انگلیس است و سه بچه دارد، می‌تواند مدتی از دستمزد 1500 پوند در هفته‌ای خود بگذرد؟ اگر نتوانند، به خاطر ادامه دادن بازی لقب خائن می‌گیرند؟ اگر صحبت از اعتصاب جدی‌تر شود، اتحادیه فوتبالیست‌های حرفه‌ای باید یک زمین کاملاً مین‌گذاری شده را بررسی کند. ماهتا مولانگو، مدیر اجرایی این اتحادیه پیشگام مبارزه برای رفاه بازیکنان است، او رنج می‌برد تا صدای اعضا شنیده ‌شود اما اینکه همه یک‌صدا باشند، معضل بزرگی است. البته نباید قدرت بازیکنان در تلاش برای جذب کمک در اقدامات مثبت را دست‌کم گرفت. در دوران شیوع کووید، درخواست خدمات بهداشت عمومی اجابت شد و کمپین «کافی است» در سال 2019 در شبکه‌های اجتماعی برای پاسخ به افزایش نمونه‌های تبعیض علیه فوتبالیست‌ها نمونه‌های خوبی از این همدلی در اقدامات مثبت است. در واقع باید صدای بازیکنان را شنید. افول استانداردهای فوتبال آخرین چیزی است که همه ما می‌خواهیم ببینیم و این در فوتبال زنان نیز مشهود است. کیفیت فوتبال زنان بالا رفته و توجه، اعتبار و پول لازم برای آن خرج می‌شود اما کیفیت هم باید در همان سطح بالا بماند. علاوه بر همه اینها، این چیزی است که بازیکنان برای آن قرارداد بسته‌اند و روزگاری آرزویشان بود. خیلی از آنها برای زندگی رؤیایی خود پول خوبی هم می‌گیرند، آیا می‌توانند از کنار آن بگذرند؟