محمد قراگزلو
روزنامه‌نگار

بازیکنانی مثل کسیه، محرز، فیرمینو یا تونی در لحظه‌ای از مسابقه تأثیرخود را با یک شوت، یک پاس یا یک ضربه ایستگاهی در بازی خواهند گذاشت وگرنه در کلیت بازی می‌شود مقابل تیمی که حتی 8 ستاره بین‌المللی دارد ایستادگی کرد و نتیجه گرفت.این نکته همان چیزی بود که بیرون از مجموعه پرسپولیس و در فضای هواداری و رسانه‌ای تقریباً هیچ کس به آن اعتقاد نداشت یا از حوالی آن هم نمی‌گذشت اما خوشبختانه مطابق انتظار چنین فرضیه‌ای در تیم پرسپولیس و رختکن این تیم هرگز پرورش نیافته بود و نشانه‌های آن حتی با دریافت گل زودهنگام مشهود بود.نکته مهم در خصوص تعیین کنندگی ستاره‌ها در همان دقیقه 2 مسابقه اثبات شد اما چند نکته:
 بازگشت پرسپولیس از آن گل که می‌توانست کاملاً خردکننده و مخرب باشد سریع و فوق‌العاده بود به گونه‌ای که دقایقی بعد تیم پرسپولیس بود که سوار بر بازی شد و حریف را تحت تأثیر فوتبال خود قرار داد.
  کیفیت زمین حداقل 30 درصد کیفیت نمایش پرسپولیس را اراتقا داد و با اینکه تیم گاریدو باخت اما به صورت کلی بخصوص در فاز حمله نمایشی به مراتب بهتر از سه بازی برگزارشده لیگ برتری‌اش ارائه کرد.
  تعداد کارهای ترکیبی و میزان هماهنگی تیم در فاز حمله به شکل چشمگیری بالا رفته و زوج سازی‌ها در تیم پرسپولیس قابل توجه بود. پرسپولیس همچنین توانست بازی مالکانه خود را ارائه کرده و متناسب با این مالکیت توپ موقعیت گل هم ایجاد کند.
  مهم‌ترین نکته امیدوارکننده درباره نمایش پرسپولیس، اشتیاق و علاقه‌مندی برای استمرار جهت ارائه فوتبالی پویا و رسیدن به گل تا سوت پایان مسابقه بود. پرسپولیس در طول این بازی حدوداً 104 دقیقه‌ای هیچ مقطعی که طولانی باشد بد نبود و برای دقایقی طولانی تحت تأثیر بازی حریف و ستارگان الاهلی قرار نگرفت.
  اتفاق ویژه در مورد پرسپولیس شرایط بدنی این تیم و کیفیت فیزیکی بازیکنان گاریدو بود که سرمربی الاهلی هم به آن اشاره کرد. تیمی که 104 دقیقه حمله می‌کند و از ابتدا تا انتهای مسابقه برای رسیدن به گل نقشه می‌کشد و درصدد اجرای کارهای تاکتیکی جهت خلق موقعیت فوتبال خودش را ارائه می‌کند حتماً باید به لحاظ بدنی پتانسیل رقم زدن چنین اتفاقی را داشته باشد.