«برق هسته‌ای» در دنیای فناوری و صنعت، همان چشمه حیات است که بهره‌مندی از آن به توانمندی بومی کشور عمر جاودان می‌بخشد. چیزی که چرخ صنعت را می‌چرخاند و آن را جاودان می‌کند، مثل همه کیمیاهای جهان، آن چیزی نیست که در تقلای اول بتوان به آن رسید اما این تلاش‌‌های مستمر است که هدف را از منظر کیفی و نه کمی محقق می‌سازد. این مقدمه به بهانه برخی شبهات نوشته شده که نسبت به دستاوردهای صنعت هسته‌ای شکل گرفته است؛ شبهه ای که امروز، فعالیت‌‌های هسته‌ای کشور را در آینه یکی از دستاوردهای مهم آن یعنی برق هسته‌ای رصد می‌‌کند و زیر سایه ناترازی انرژی در تابستان گرم ایران به آن، نمره مردودی می‌دهد. مثل این است که با تمرکز بر یک بخش از یک چرخه پرفراز و فرود درباره کلیت آن قضاوت کنند. اما برای قضاوت درباره چنین امر مهم و پیچیده‌ای باید از نقطه آغاز تا نامتناهی آن را دید.
وقتی کلنگ نیروگاه اتمی بوشهر که با تأخیر چندساله بر زمین زده شد و ماحصل این بود که ایران در معامله فروش اورانیوم غنی شده و خرید کیک زرد و نیز در انتخاب طرف قرارداد ساخت نیروگاه‌‌های جدید اتمی در بوشهر، روسیه را به طرف‌‌های دیگر ترجیح داد، تأثیر اولیه آن بر به‌کارگیری شمار زیادی از نیروهای بومی برای راه‌اندازی چرخ این نیروگاه اتمی نمایان شد؛ روندی که در ادامه و با وجود تحریم‌‌ها و بدعهدی کشورهای غربی به جایی رسید که در کمتر از 10 سال از نقطه صفر به راه‌اندازی و تولید ۶۶ میلیارد کیلووات ساعت برق هسته‌ای در سال 1403 رسید؛ دستاوردی که گرچه پاسخگوی نیازهای همه مردم کشور نبود اما در گام نخست، امکانی برای تأمین برق استان‌های جنوبی کشور فراهم کرد تا دست‌کم در گرمای
بی سابقه تابستان امسال، مانع از آن شود که مردم دوست داشتنی استان‌های نوار ساحلی جنوب از سیستان و بلوچستان گرفته تا شهرهای بزرگ و کوچک استان خوزستان علاوه بر تجربه داغی سوزان هوای جنوب، قطعی برق را هم از سر بگذرانند. این در حالی بود که ثمره دیگر این مهم در صرفه‌جویی ۱۰۳.۲ میلیون  بشکه‌ای نفت خام و جلوگیری از انتشار ۶۳ میلیون تن انواع گاز آلاینده  به نمایش درآمد.
همین کافی بود تا محمد اسلامی، رئیس سازمان انرژی اتمی از راه‌اندازی فاز ۲ و ۳ نیروگاه اتمی بوشهر سخن بگوید و هدف مهم بعدی کشور یعنی تولید  ۲۰ هزار مگاوات برق هسته‌ای را به عنوان نقشه راه سازمان انرژی اتمی برگزیند. بر بنیان همین رویکرد است که می‌توان انتظار داشت در سال‌‌های پیش رو، امورات کشور حتی ساعتی متوقف نشود و دستیابی به بالاترین میزان از برق هسته‌ای زمینه خودکفایی و چرخاندن صنعت کشور و در نهایت اسباب رضایت شهروندان را فراهم کند. بنابراین، این وعده اسلامی که از تدارک لازم برای جانمایی ساخت نیروگاه های  برق هسته‌ای دیگر در شهرهای ساحلی جنوب کشور و شتاب گرفتن روند راه اندازی آنها در سال جاری خبر داده است، به آن معناست که قریب به اتفاق مردم کشور در سال‌‌های پیش رو با خاموشی‌‌های دامنه‌دار خداحافظی می‌کنند و خود به پیشرانی در راستای تشویق به سرعت بخشی توسعه فعالیت‌‌های صنعت هسته‌ای صلح‌آمیز کشور تبدیل می‌شوند.
 
فرصت حضور و میدان ظهور
از سویی دیگر سازمان انرژی اتمی که تأکیدش رها ساختن صنعت هسته‌ای از قید اما و اگرهای کشورهای غربی است، راهکار را در تلاش مضاعف برای استفاده از فرصت‌ها و ظرفیت‌های داخلی جسته است. این روند به حلقه گسترده‌ای از مدیران و نیروهای انسانی بومی در استان‌های جنوبی کشور فرصت حضور و میدان ظهور داده است که حاصل آن بکارگیری 4 هزار نفر نیروی داخلی در پروژه‌‌های جاری در فاز دوم و سوم نیروگاه بوشهر است.
به این ترتیب تقویت نقش نیروهای بومی که پیش‌تر راه اشتغال را در مهاجرت از استانی به استانی دیگر جست‌وجو می‌کردند، تاکنون نتایج قابل توجهی داشته است. از این رو می‌توان گفت با چنین ارتقایی که در سازکار صنعت هسته‌ای انجام شده، پروژه‌های راهبردی کشور صرفاً فهرستی از مصوبات روی کاغذ نیستند. ضریب دادن به تأمین نیازهای حیاتی استان‌های کمتر برخوردار و تخصیص بودجه کافی سبب شده که پروژه‌‌های هسته‌ای با اولویت ‌سنجی واقعی در مسیر اجرا قرار گیرند و با سرعت بیشتری پیشرفت کنند.
شاهد واقعی بودن این ادعاها را می‌توان در حوزه‌‌های پزشکی، درمانی و تولید رادیودارو هم جست‌وجو کرد؛ جایی که تولید رادیوداروها امکانی برای کاهش رنج بیماران مبتلا به سرطان و درمان آنها با کمترین هزینه و آسیب حداقلی فراهم کرده است. همه اینها مجموعه اقداماتی است که در ادامه و با تکیه به سیاست «فرصت‌محور» مسعود پزشکیان رئیس دولت چهاردهم، می‌توانند با ایجاد رضایت عمومی و تقویت امید به بهبود شرایط علی رغم همه مشکلات، توان بخش‌‌های مختلف جامعه را با هدف توسعه همه‌جانبه و قدرت‌یابی بیش از پیش ایران همگرا سازند.