برنامه فدراسیون فوتبال برای المپیک بعدی چیست؟
حمیدرضا عرب
روزنامه نگار
از آسیا تیم‌های فوتبال عراق، ازبکستان، ژاپن و استرالیا در المپیک 2024 فرانسه حضور داشتند و بار دیگر فوتبال ایران از رسیدن به این آوردگاه مهم بازماند. ژاپن نیز به مانند سنوات گذشته یکی از تیم‌های قابل اعتماد در این عرصه بود و توانست از گروه خود صعود کند و به سبب شکست مقابل اسپانیای قدرتمند از گردونه رقابت حذف شد تا بار دیگر اصالت و ریشه‌های محکم فوتبال خود را به رخ دیگر مدعیان آسیایی بکشد و ثابت کند که فوتبال در این کشور به شکل اصولی و هدفمند درحال برنامه‌ریزی است و در مسیر استعدادیابی، توقف‌ناپذیر حرکت می‌کند. حال سؤال این است که چرا فدراسیون فوتبال ایران قادر به برنامه‌ریزی در سطحی نیست که در هر دوره شاهد حضور بازیکنان تیم المپیک ایران در این آوردگاه باشیم؟ هرچند که شاید از لحاظ ارزش مدالی قهرمانی در المپیک آن هم در رشته فوتبال چندان مهم نباشد اما نباید از کنار تجربیات گرانبهایی که حضور در چنین تورنمنتی برای بازیکنان رده سنی امید به همراه می‌آورد غافل شویم و قطعاً حضور دراین رقابت‌ها موجب افزایش سطح خودباوری بازیکنانی خواهد شد که باید بزودی در رده بزرگسالان به مصاف رقبای آسیایی و جهانی خود بروند.
البته فوتبال ایران اثربخشی خود در رده بزرگسالان را بارها به رخ مدعیان آسیایی و حتی جهانی کشیده و نشان داده همواره تیم ملی قابل احترامی را راهی مسابقات بزرگ می‌کند اما تردیدی نیست اگر استعدادیابی در سطح پایه به شکلی ایده‌آل انجام شود تا نتایج مطلوب حاصل از آن در تیم المپیک ایران جلوه کند در نهایت تیم ملی بزرگسالان ایران نیز نتایج مطلوب‌تری در بازی‌های بین‌المللی خواهد گرفت و چه بسا صعود از گروه‌های مقدماتی جام جهانی دیگر رؤیا نباشد و همچون همین تیم‌های مدعی سنتی در قاره کهن مانند ژاپن شاهد صعودهای مکرر فوتبال ایران از مراحل گروهی جام‌های جهانی نیز باشیم. اهمیت دادن به مسابقات المپیک و در مسیر درست و صحیح قرار دادن بازیکنان پایه نتیجه بزرگی برای فوتبال ژاپن به همراه داشته و این کشور در 30 سال اخیر هیچ المپیکی را از دست نداده و استعدادهایش پی در پی دراین تورنمنت مهم آبدیده شده‌اند. فارغ از اینکه مدال فوتبال در المپیک چه میزان اثرگذاری برای ورزش ژاپن یا دیگر کشورهایی که بارها در المپیک حاضر شده‌اند، داشته است، آنها حضور دراین آوردگاه مهم را محلی برای کسب تجربه تلقی کرده و با انگیزه بسیاری در این مسابقات حاضر می‌شوند. فدراسیون فوتبال ایران نیز اکنون تا چهار سال دیگر زمان کافی در اختیار دارد تا برنامه‌ریزی مناسبی برای کشف استعدادها داشته باشد یا دست‌کم از رها‌سازی بازیکنانی که در رده‌های نونهالان، نوجوانان و جوانان کشف شده‌اند خودداری کرده و به آنها جهت درستی داده شود تا در تیم امید یا المپیک ایران نیز منشأ تحولات و تأثیرات باشند. آنچه شاید در تمام سال‌های ناکامی از برنامه‌های فدراسیون فوتبال مغفول مانده همین موضوع مهم رها نشدن استعدادها است که بازیکنان با وجود درخشش در رده‌های پایین‌تر وقتی به رده امید می‌رسند با یک خلأ جدی مواجه می‌شوند و قادر نیستند تیم‌های المپیک را به بالاترین سطح از رقابت این رده ببرند که باید با سلسله اقدامات کارشناسی دلایل این ضعف را شناسایی و در راستای از بین بردن آنها اقدام کرد.