واکنش هادی تقی‌زاده به جنایات اسرائیلی‌ها
هادی تقی‌زاده، از نویسندگان ادبیات داستانی، ضمن بازنشر خبری درباره دستور تازه ارتش اسرائیل برای تخلیه شهر غزه و انتشار تصاویری از ویرانی‌هایی که رژیم صهیونیستی در این سرزمین فلسطینی‌ها به بار آورده‌اند، نوشته: «اگر غزه را ده‌ها بار نابود کنند از میان سنگ‌ها و آجرها، گل‌های مقاومت فلسطین جوانه می‌زند تا دنیا از فلسطین، مقاومت در برابر ظلم و بی‌عدالتی را بیاموزد.»

قتل‌عامی تازه از سوی صهیونیست‌ها
احسان باقری، فیلمساز و مدیرخانه عکاسان ایران هم استوری‌های اخیر خود را به انتشار تصاویر و فیلم‌هایی از جنایات رژیم صهیونیستی اختصاص داده است. یکی از مطالبی که باقری از وبسایت فلسطینی به اشتراک گذاشته، مرتبط با فجایع روزهای اخیر در غزه است. در ترجمه یکی از پست‌های این صفحه، فردی که به نظر گزارشگر می‌آید فیلم کوتاهی از آنچه بمباران اخیر یک بیمارستان در غزه به بار آورده را منتشر کرده، در توضیح این فیلم آمده: «برای دومین مرتبه این بیمارستان خیریه تخریب و بمباران شد؛ آن هم در شرایطی که به تازگی از ویرانی‌های بمباران قبلی بازسازی شده بود.» یکی دیگر از این مطالب مردی را نشان می‌دهد که کودک کفن شده‌اش را در دست گرفته، در توضیح این پست برای قتل‌عام جدید اهالی غزه از سوی صهیونیست‌‌ها هم آمده: «خداحافظی با شماری از فلسطینی‌ها، از جمله کودکان کشته شده در اردوگاه نصیرات که در بمباران صهیونیست‌ها به شهادت رسیدند.» کاربران فضای مجازی نیز به شکلی گسترده به این جنایات واکنش نشان داده‌اند؛ یک کاربر فلسطینی در همین رابطه نوشته: «خدایا به داد ما برس. شرم بر جهانیان باد که در برابر این جنایات اسرائیلی‌ها سکوت در پیش گرفته‌اند؛ کشورهایی که توجهی به این فاجعه ندارند و دولتمردان آنها قطعاً انسان نیستند!» یکی از اهالی غزه نیز خطاب به مردم دیگر کشورها نوشته: «ما خیلی بیشتر از عکس‌ها و فیلم‌هایی که می‌بینید نابود شده‌ایم. کشتار فرزندان ما از سوی اسرائیلی‌ها هنوز ادامه دارد. برای یک لحظه هم که شده خودتان را جای ما و فرزندان‌تان را با جگرگوشه‌های ما تصور کنید تا درک کنید صهیونیست‌ها چه بر سر ما آورده و می‌آوردند! دیگر وقت آن شده که کاری کنید.» فرد دیگری که او نیز به نظر فلسطینی است، نوشته: «رهبران جهان چطور با دیدن این وحشی‌گری‌های اسرائیلی‌ها قادر به سکوت هستند؟ به نظر خبری از عدالت جهانی نیست. دولت‌های غربی درباره انسانیت و آزادی و عدالت فقط شعار می‌دهند. خدایا امید ما فقط به خودت است. برایمان کاری کن.»

نکاتی درباره شباهت گذشته بوسنی به امروز غزه
پرستو علی عسگر نجاد، نویسنده و روزنامه‌نگار چندی است که مطالبی دنباله‌دار از تجربه هم‌نشینی‌اش با مسلمانان بوسنی را به اشتراک می‌گذارد؛ او در همین رابطه نوشته: «داستان تونل سارایوو را یادتان هست؟ همان که چند روز قبل فیلمی از آن منتشر کرده بودم. فکر کنید همه مردم پایتخت یک کشور در محاصره کامل باشند، درست مثل غزه امروز. آن وقت نه به آب دسترسی داشته باشند و نه به غذا و حتی دارو. مثل اهالی امروز غزه! بعد یک ایرانی پیشنهاد حفر تونل بدهد. آن هم درست جلوی چشم دشمن! بقیه نیز بگویند که نمی‌شود. اما آن نخبه نظامی ایرانی، هم راهش را پیدا کند و هم نیروی عملیاتی‌اش را، آن هم طوری که احدی از دشمن بو نبرد.» اگر علاقه‌مند مطالعه نکات بیشتری درباره چگونگی انجام این عملیات و چرایی تشبیه آن از سوی این روزنامه‌نگار به ماجرای بوسنی هستید سری به صفحه او بزنید.

یادی از شهدای سربرنیتسا
هادی معصومی‌زارع، نویسنده و مستندساز بخشی از مطالب روزهای خود را به انتشار اطلاعاتی کوتاه اما خواندنی به کشتار سربرنیتسا اختصاص داده؛ در این واقعه تاریخی که از آن به عنوان یکی از فجایع تاریخی جهان یاد می‌شود، ارتش جمهوری صرب بوسنی دست به قتل‌عام بیش از هشت هزار نفر از ساکنان شهر مسلمان‌نشین سربرنیتسا، در بوسنی و هرزگوین امروزی زده‌اند. این کشتار، بعد از جنگ جهانی دوم، بزرگ‌ترین نسل‌کشی در اروپا به‌شمار می‌آید. معصومی‌زارع در استوری‌های خود به درج مطالبی از سوی این مردمان دست زده، با مضامینی از جمله «هرگز فراموش نمی‌کنیم.» و «دیروز بوسنی، امروز غزه است.»

نوشته‌ای درباره خدمات بی‌شمار مفاخر آذری زبان
حامد خسروشاهی، روزنامه‌نگار و نویسنده تازه‌ترین استوری‌های خود در شبکه‌های اجتماعی را به سلسله مطالبی درباره ایران اختصاص داده است. در این بین او مطلبی خواندنی با این مضمون را به اشتراک گذاشته: «مفاخر آذری خدمات ملی زیادی  داشته‌اند و همواره در خدمت ایران بوده‌‌اند؛ بنابراین آذربایجان و مردمانش همواره بخشی از ایران به شمار می‌آیند و جدایی ناپذیرند.» او در ادامه گریزهای تاریخی به گذشته این سرزمین و نقشی که پادشاهان در جدا شدن بخش‌های بسیاری از ایران داشته‌اند، داشته که در بخشی از آن آمده: «ایران قدیم سرزمینی با مرزهایی گسترده‌تر از ایران امروزی بوده است. همگی می‌دانیم که شکوه و جلالی که روزگاری کشورمان داشته بیش از اینها بوده و امروزه از وسعت جغرافیایی آن چیز زیادی نمانده است. در کتاب‌های تاریخ مدرسه بارها خوانده‌ایم که چگونه مرزهای کشور در دوره‌های مختلف از دست رفته و می‌دانیم که با روی کارآمدن سلاطین گوناگون در ایران و امضای قراردادهای متعدد مرزهای جغرافیایی ایران کوچک و کوچک‌تر شد.ایران امروز تنها گوشه‌ای از آن چیزی است که زمانی بود. از نظر وسعت، عراق، افغانستان غرب، پاکستان بیشتر آسیای مرکزی و قفقاز روزگاری در حیطه و حوزه مرزهای ایران بود. بسیاری از ایرانیان امروز این نواحی را بخش‌هایی  از ایران بزرگ به شمار می‌آورند.»