عباس حاج کناری یکی از استثناهای کشتی ایران است. کشتی‌گیر اهل فریدونکنار که هنوز یک افسوس بزرگ دارد و آن‌هم به المپیک 1996 آتلانتا برمی‌گردد. المپیکی که دیگر برایش تکرار نشد و حسرت مدال به دلش ماند: «هنوز افسوس المپیک 1996 را می‌خورم. به خاطر همین افسوس است که امروز به جوانان می‌گویم قدر لحظات را بدانند. قدر المپیکی که قرار است به میدان بروند را بدانند شاید دیگر تکرار نشود.» این یک مقدمه از مصاحبه خاطره‌انگیز عباس
حاج‌ کناری است؛ کشتی‌گیر تکنیکی ایران در دهه 90 که معتقد است وقتی به مدال طلا رسید برای بقیه ملی‌پوشان هم طلا خواست.

 عباس حاج ‌کناری یکی از استثناهای کشتی ایران درباره رحمان عموزاد چه نظری دارد؟
رحمان یکی از استثناهای کشتی ایران است که اگر چند نکته را رعایت کند به نظرم از المپیک پاریس با مدال طلا بر می‌گردد.
 خیلی‌ها معتقدند که شبیه به تو کشتی می‌گیرد؟
در حرکت‌های سرعتی شبیه به من هست اما اگر بتواند در همه جای تشک کشتی بگیرد، از من بسیار بهتر می‌شود.
 خیلی به تیم ملی کشتی آزاد در المپیک امید داری؟
خیلی امیدوارم. تیم ملی کشتی آزاد تیم یکدستی است و این یکدست بودن نقش مهمی در موفقیت تیم دارد. اینکه همه عوامل فدراسیون کنار تیم هستند، نکته مهمی است که می‌تواند به موفقیت تیم کمک کند.
 یکدستی را در تیم ملی چه زمانی که کشتی‌گیر بودی و هم مربی؛ هیچ وقت ندیدی؟
دو بار المپیک رفتم؛ یکبار به عنوان کشتی‌گیر در المپیک 96 و یک بار به عنوان مربی در المپیک 2020 و اعتقاد دارم در هر دو مورد تیم یکدست نبود و چوب اختلافات را همه خوردند. البته دنبال این‌ نیستم که بخواهم کسی را مقصر معرفی کنم اما هنوز دارم افسوس المپیک آتلانتا را می‌خورم. به همین خاطر است که به جوانان توصیه می‌کنم قدر این فرصت را بدانند.
 درباره 96 آتلانتا با قهرمانان دیگرحرف زدم و همه اعتقاد داشتند که تیم چند دسته بود.
تیم سه دسته بود؛ رسول و امیر با مرحوم حاج محمد خادم پدرشان کار می‌کردند. من، غلام محمدی، اکبر فلاح و ابراهیم مهربان با محمدعلی صنعتکاران نزدیک بودیم و منصور برزگر هم بیشتر روی عیسی مؤمنی و عباس جدیدی کار می‌کرد که عباس جدیدی هم هر از گاهی به حرف کسی گوش نمی‌داد. خروجی این وضعیت هم نرسیدن بهترین تیم تاریخ به حقش بود. مدت زیادی در امریکا بودیم و این باعث شد؛ تمرینات از ریتم اصلی‌اش خارج شود و من خودم تصمیم گرفتم در روزهای قبل از مسابقه در امریکا با کشتی‌گیران بقیه کشورها تمرین مسابقه‌ای داشته باشم و یک روز قبل از شروع مسابقه به اوج رسیدم.
 فکر می‌کنی چرا این اتفاقات افتاد؟
چون منافع شخصی را به منافع ملی ترجیح دادیم. این نگاه باید در فدراسیون وجود داشته باشد که مثل یک کشور حرفه‌ای از عوامل فدراسیون گرفته تا کشتی‌گیران همه به مدال طلا فکر کنند و فکر می‌کنم حالا این نگاه وجود دارد. جهانی سال 97 برای غلام محمدی، محمد طلایی و علیرضا حیدری، آرزوی مدال طلا کردم که خودم ناخودآگاه به مدال طلا رسیدم. اینقدر تیم حس خوبی پیدا کرده بود که غلام محمدی مرا برای رسیدن به مدال طلا کوچ می‌کرد. حالا به نظرم این همدلی در تیم ملی کشتی آزاد وجود دارد و بچه‌ها برای همدیگر مدال می‌خواهند. من هم که بیرون هستم؛ هر لحظه برای موفقیت تک تک بچه‌ها دعا می‌کنم.
 درباره رحمان گفتی که باید چند نکته را رعایت کند؛ این نکات چه بود؟
اول باید این نکته را بدانیم که وزن 65 کیلوگرم یکی از سخت‌ترین اوزان به خاطر حضور رقبای سخت برای مدال طلا است. اما با وجود این سختی اعتقاد دارم اگر رحمان تلاش کند خودش را رو به جلو نشان بدهد می‌تواند به طلا برسد. به طور مثال زیر‌گیری یکی از نکات قوت رحمان است؛ اگر این زیرگیری را افزایش بدهد می‌تواند طلا بگیرد.
 آنالیز رقبا چه کمکی می‌تواند به او کمک کند؟
مواردی است که همه می‌دانند و حتماً رحمان هم می‌داند. مثلاً با موسکایف باید نزدیک کشتی بگیرد و با توگار مغول باید از دور کشتی بگیرد اما رحمان نباید فراموش کند که اگر بهترین آنالیزهای دنیا را هم داشته باشد باز هم این خودش است که باید اجرا کند. بنابراین باید جسارت و رو به جلو بودن خودش را حفظ کند.