پرتغال پس از مهار پنالتی کریستیانو رونالدو توسط یان اوبلاک در آستانه حذف از یورو ۲۰۲۴ قرار داشت که ناجی سلسائو از راه رسید؛ دیگو میرلس دا کاستا. دروازه‌بانی که ۲۴ سال قبل از خانواده‌ای پرتغالی در شهر روتریست سوئیس متولد شده، در دومین تورنمنت معتبر خود با لباس تیم ملی پرتغال نشان داد که هیچ‌کس در این کشور بیش از او شایستگی حضور در دروازه تیم ملی پرتغال را ندارد. شروع داستان کاستا به ابتدای فصل ۲۰۲2-۲۰۲1 برمی‌گردد؛ جایی که پس از مصدومیت سنگین مارچسین دروازه‌بان نخست پورتو، کاستا به عنوان سنگربان اصلی تیم انتخاب شد. در همان فصل ابتدایی خود در ترکیب اصلی پورتو، کاستا موفق شد در چهار ماه متوالی جایزه بهترین دروازه‌بان لیگ پرتغال را از آن خود کند تا رسانه‌های پرتغالی، گمانه‌زنی در خصوص دعوت شدن او به تیم ملی را آغاز کنند. فرناندو سانتوش، سرمربی تیم ملی پرتغال در تصمیمی شجاعانه، کاستا را به عنوان دروازه‌بان اصلی تیم برای جام جهانی انتخاب کرد اما اوضاع در قطر به خوبی فوتبال باشگاهی پیش نرفت. کاستا در مرحله گروهی عملکرد خوبی نداشت و با خروج اشتباه خود در رقابت با مراکش، از عوامل اصلی حذف تیم ملی پرتغال بود. او پس از دو سال، در رقابت دوشنبه شب مقابل اسلوونی از بهترین فرصت برای جبران اتفاقات قطر استفاده کرد. کاستا ابتدا روی یک ضربه تک به تک مقابل بنیامین ششکو، مهاجم تیم ملی اسلوونی واکنشی کلیدی داشت و در ضیافت پنالتی‌ها، تبدیل به اولین دروازه‌بان تاریخ یورو شد که در ضربات پنالتی سه ضربه رقیب را مهار می‌کند. او که پیش از این در یک فصل لیگ قهرمانان اروپا نیز چنین رکوردی را ثبت کرده بود، در پایان مسابقه به شایستگی عنوان برترین بازیکن زمین را از آن خودش کرد.
