نتایج سنجش‌ها درباره دولتمردان سابق چه می گوید؟
مصطفی عیوضی
دبیر گروه سیاسی
نتایج سنجش‌ها درباره دولتمردان سابق چه می گوید؟
ساعتی پس از انتشار نقدهایی به رویه غیرکارشناسی در شماری از گزارش‌های مرکز پژوهش‌های مجلس شورای اسلامی، سخنگوی دولت سابق با انتشار متنی نسبت به این موضوع واکنش نشان داد. آقای ربیعی اما بدون اشاره به نقدهای مطرح شده که از قضا مبتنی بر ادله قانونی و عینی است، در متنی کوتاه دولت را تلویحاً متهم به «ستیز با اندیشمندان ساحت علوم انسانی»، «اخراج اساتید دانشگاه»، «بستن در هر اندیشکده و مرکز تحقیقات»، «کتمان سنجش‌ها» و چندین ادعای مجادله‌آلود کرده است. هر خواننده و شنونده منصفی اما می‌تواند با رجوع به نقدهای وارد شده به برخی گزارش‌های مرکز، چرایی طرح این نقدها را دریابد؛ «ایران» نیز به تبع اهمیت تأثیر تبعات شماری از این گزارش‌های غیرکارشناسی، نسبت به شماری از محصولات مرکز پژوهش‌ها نقد وارد کرده است.
بنابراین انتظار می‌رود که در «نقدِ به نقد»، ملاحظه و درنگ بیشتری را شاهد باشیم. با این حال، ابراز نگرانی از سوی همراهان دیروز و امروز آقای روحانی که با کلیدواژه «یکدست‌شدن قوا»، معمولاً همکاری‌های لازم و مؤثر دولت و مجلس یازدهم را برنمی‌تابند، خرق عادت است؛ بویژه آنکه اگر به بهانه خرده‌نقدهایی معمول و قابل بحث باشد. اگر به ادعای مطروحه آقای ربیعی، قوا همانند روزهای تصویب 20 دقیقه‌ای برجام یکدست است، پس طرح چنین نگرانی‌هایی نباید اهمیت داشته باشد.
طرح نگرانی‌ها درخصوص اهمیت مراکز پژوهشی کشور آنجا محل اعتنا بود که مرکز بررسی‌های استراتژیک ریاست جمهوری به محلی برای طراحی رسانه‌ای علیه منتقدان دولت وقت تبدیل و ساحت علوم انسانی و دین و مذهب، برای توجیه نازل سیاست‌های از پیش شکست‌خورده موقوف شد.
نکته مهم‌تر نیز آن است که سنجش و پژوهش دو مقوله کارکردی متفاوت از یکدیگرند و اساس مراکز معتبر پژوهشی و آماری کشور باید مورد احترام همگان باشد؛ اما به یادبیاوریم که چه کسانی تلاش داشتند تا به پشتوانه روزنامه‌های زنجیره‌ای خود، مرکز پژوهش‌های مجلس هفتم را هر روز به عنوان جدیدی متهم سازند و همچنان با گذشت سال‌ها از پایان دولت اصلاحات نیز از آن «مرکز پژوهش‌های اصولگرا» نگذشته‌اند.
در پایان باید تأکید کرد که طرح اتهامات ناروا با کلیدواژه‌سازی و تکرار آنها علیه دولت سیزدهم، دردی از مشکلات کشور را دوا نمی‌کند و بدیهی است که رقیب دولتمردان سابق نیز نه مسئولان فعلی کشور بلکه عملکرد و نتایج کارکردی خود آنهاست. عملکرد اقتصادی در «دهه از دست رفته» یا میزان هزینه‌های تحمیلی به کشور پس از اجرای فاجعه‌آمیز تعدیل قیمت بنزین در آبان 98 و اتخاذ سیاست انفعالی تحت عنوان صبر استراتژیک در برابر کارشکنی‌های برجامی، از پربحث‌ترین موضوعات سال‌های اخیر سیاست کشوراست؛ بنابراین، اگر ادعای صداقت در پایبندی به پژوهش و سنجش درمیان است، پذیرش مسئولیت عملکرد و ادای توضیحات درباره نتایج آن، کمترین انتظاری است که افکار عمومی از یاران آقای روحانی خواهد داشت.
