در حافظه موقت ذخیره شد...
ساسان شکوریان، کارگردان نمایش «شاماران»:
سازمان تئاتر می‌تواند هنرمندان کشور را منسجم کند
به گزارش ایران تئاتر، نمایش «شاماران»، نوشته علیرضا داوری و کار ساسان شکوریان، از 22 فروردین 1403 در تماشاخانه سنگلج روی صحنه رفته است.
شکوریان، هنرمندی بهبهانی است که روی کارهای آیینی، سنتی و پژوهشی تمرکز دارد و تازه‌ترین نمایش او هم برآمده از افسانه‌های کهن ایرانی و تمدن کهن ایلام (عیلام) است.
او درباره «شاماران» می‌گوید: «قصه این نمایش، درباره پیوند افسانه شاهماران و دوران تاریخی کیدین هوتران ایلامی در منطقه تاریخی ارجان در بهبهان است. این افسانه از هندوستان شروع می‌شود و در فرهنگ و سنن غرب ایران خیلی شناخته شده است. همچنین یک جام مربوط به ۲۸۰۰ سال قبل در منطقه ارجان پیدا شده است که بسیاری از پژوهشگران معتقدند تاریخ نمایش ایران در این جام است که ما از تصاویر و نقوش آن در صحنه‌های نمایش‌مان استفاده کردیم.»
این کارگردان خوزستانی که در اجرای «شاماران»، از قالب و شیوه نمایش سنتی «سیاه‌بازی» سود جسته است، در این باره توضیح می‌دهد:«اهدافی را که از به صحنه آوردن این افسانه دنبال می‌کردیم، در قالب نمایش ایرانی بهتر می‌توانست با مخاطب ارتباط بگیرد و مفهوم را خیلی کامل‌تر برساند و نکته دیگر این که تا به حال در قالب نمایش ایرانی کسی به سراغ این افسانه نرفته بود.»
شکوریان، نمایشنامه «شاماران» را نتیجه پژوهشی ۶ ماهه می‌داند که حاصلش، یک مقاله، یک نمایشنامه و یک اجرای صحنه‌ای بود که هر سه آنها پارسال در جشنواره آیینی سنتی با استقبال خوبی مواجه شدند و مقاله پژوهشی، جایزه هم دریافت کرد.
او درباره روند نگارش متن «شاماران» و تبدیلش به اجرای صحنه‌ای، می‌گوید: «نمایشنامه را علیرضا داوری نوشته است و در مسیر نگارش با هم درباره کارگردانی هم گفت‌وگو می‌کردیم. بیشترین هدف من در کارگردانی این بود که در نمایش ایرانی به سمت تصویرسازی برویم؛ اتفاقی که کمتر در نمایش ایرانی دیده‌ایم. بنابراین تلاش کردیم به شیوه تئاترهای آسیای شرقی با تصویرسازی قاب‌بندی و قصه را روایت کنیم. مخاطب‌های خاصی که کار را دیدند، معتقدند نوآوری‌هایی که در تصویرسازی‌های این کار هست، کمتر در نمایش ایرانی بوده است.»
کارگردان «شاماران» ادامه می‌دهد: « در شروع قصه، «سیاه» مرسوم نمایش‌های ایرانی را نشان می‌دهیم ولی کم کم او را به یک سیاه بومی بهبهانی تبدیل می‌کنیم و هدف‌مان این بود که چهره جدیدی از«سیاه» نشان بدهیم. در کنارش، موسیقی‌ها، ملودی‌ها و آیین‌ها و سنن بهبهانی هم به سیاه کمک می‌کنند تا به نقطه اوج قصه برسد و با یک پایان خوش که عروسی بهبهانی است، نمایش به پایان می‌رسد.»
شکوریان، تجربه اجرا در پایتخت را متفاوت با تمام شهرهای ایران می‌داند، چراکه به نظرش، تماشاگران تهران حرفه‌ای‌تر هستند. او همچنین به صحنه بردن «شاماران» در تماشاخانه سنگلج را که بسیاری از بزرگان تئاتر ایران در آن اجرا داشته‌اند، برای خود و همکارانش بسیار ارجمند می‌خواند.
او در ادامه می‌گوید: «ما با تلاش همه افراد گروه اینجا هستیم و حمایت اداره کل هنرهای نمایشی، اعتماد تماشاخانه سنگلج، همراهی مجموعه رسانه‌ای و تبلیغاتی‌مان و یاری محمدطلا مظلومی، نماینده مردم بهبهان در مجلس شورای اسلامی، کمک کرد که ما بتوانیم در تهران اجرا داشته باشیم. امیدوارم که این حمایت از تئاتر استان‌ها و اجرای کارهای شاخص شهرستانی در تهران ادامه‌دار باشد.»
ساسان شکوریان با ابراز امیدواری برای تأسیس سازمان تئاتر در کشور می‌گوید، وجود چنین تشکیلاتی برای ساماندهی بیشتر فعالیت‌های گروه‌های نمایشی در سراسر کشور، ضرورت دارد. او ادامه می‌دهد: «دکتر نظری همواره از استان‌ها حمایت کرده‌اند و فعالیت‌های زیادی برای رونق تئاتر در بیرون از پایتخت انجام شده است، ولی سازمان تئاتر می‌تواند به انسجام بیشتر هنرمندان سراسر کشور کمک کند و بستری مناسب را برای حضور گسترده هنرمندان سایر شهرها در تهران ایجاد کند.»
