انقلاب اسلامی زمانی به وقوع پیوست که سرکوب و خفقان بسیار زیادی وجود داشت و همین امر منجر به انقلاب شد. حال رمان‌نویس می‌تواند با مراجعه به تاریخ‌های مخفی یعنی تاریخ‌هایی که در منظر عموم نیستند، زوایای پنهان ماجراها را که برای عموم ناآشکار است، مکشوف کند. رمان‌نویس با توجه به ابزار و هنری که دارد می‌تواند در بازآفرینی آن واقعیت‌های پنهان در تاریخ مشارکت کند یا اساساً آن تاریخ را زنده کند. البته همه اینها به این معنا نیست که رمان یعنی واقعیت! در واقع رمان نه واقعیت محض است و نه دروغ محض. چیزی بینابین است و برساخته از واقعیت است و نه خود واقعیت. در یک شعبه‌ای از رمان که اشاره به تاریخ است وفاداری به واقعیت شکل محکم‌تری به خودش می‌گیرد، چراکه به دلیل رویداد عظیمی که آحاد مردم را تحت‌الشعاع قرار داده، طبیعتاً رمان انقلابی هم نمی‌تواند و نباید از واقعیت‌ها فاصله بگیرد و به خیال محض اتکا کند. به همین دلیل آثار انقلابی که خیلی بر منابع تاریخی تکیه نکرده ‌باشند لاجرم در گذر زمان کنار گذاشته می‌شوند.
بخشی از گفت‌وگوی مهر با مصطفی جمشیدی، نویسنده