حدود ۲۵ سال پیش گزارشی در روزنامه کیهان درباره اعدام حاج اسماعیل رضایی و طیب حاج رضایی خواندم و تحت‌تأثیر قرار گرفتم. از همان زمان احساس کردم که این ماجرا، توانایی تبدیل شدن به فیلمنامه را دارد؛ اما در این ۲۵ سال انگیزه کافی برای ساختن آن نداشتم. پس از ماجراهای سال گذشته، به ذهنم خطور کرد که هر کدام از بچه‌های ایران‌زمین می‌توانند مانند طیب و حاج اسماعیل باشند. به هر حال خودم چهار فرزند پسر دارم و همواره نگران آنها هستم زیرا سلطنت‌طلب‌های تروریست همان فضایی را که در قبل از انقلاب اسلامی برای سرکوب تظاهرات ۱۵ خرداد ایجاد کردند، این مدت اخیر هم شروع کرده‌اند. تصمیم گرفتم این داستان را به تصویر بکشم تا فرزندان ایران، مواجه شدن دو مرد با اعدام را ببینند.
