حامد جیرودی
خبرنگار اعزامی به جام ملت‌های آسیا

دیدار ایران و فلسطین از آن دست دیدارهای متفاوت جام ملت‌های آسیا بود. شاید از لحاظ فنی، بسیاری روی کاغذ می‌دانستند که ایران برنده این بازی خواهد بود اما بسیاری مشتاق بودند، ببینند تقابل تیم‌های ملی فوتبال این دو کشور و هواداران آنها چگونه خواهد بود.‌
 
بازی در الماس صحرا
این مسابقه در ورزشگاه «اجوکیشن سیتی» یا به فارسی ورزشگاه «شهر آموزش» یا به زبان عربی «مدینة التعلیمیه» برگزار شد. معماری اسلامی که عنوان معماری ملی در کشور قطر محسوب می‌شود، در ساخت این ورزشگاه در ترکیب با معماری مدرن مورد استفاده قرار گرفته‌است. سقف ورزشگاه با پانل‌های فلزی پوشانده شده و کل سازه به صورت الماس چیده شده‌است. قسمت بیرونی ساختمان با ۵۲۰۰ مثلث که به اشکالی شبیه الماس به یکدیگر متصل شده‌اند تزئین شده‌است، همچنین درخشش و تغییر رنگ آنها بسته به زاویه تابش خورشید در طول روز تغییر می‌کند. دلایل عنوان شده باعث شد قطری‌ها لقب «الماس صحرا» را به این ورزشگاه بدهند. به عقیده سازندگان این ورزشگاه طراحی الماس مانند آن نشان‌دهنده کیفیت، دوام و انعطاف‌پذیری آن است. این ورزشگاه با تنها ۲۰ درصد مصالح ساختمانی به کار رفته به رنگ سبز شناخته می‌شود و در میان پایدارترین ورزشگاه‌های جهان از لحاظ زیست محیطی قرار دارد.
 
هواداران پرشور دو تیم
دیدن هواداران پرشور فلسطینی، یکی از نکات جذاب این مسابقه بود. آنها در طول مسیرهای منتهی به استادیوم، با پرچم کشورشان که روی دوش خود انداخته بودند، در حال حرکت بودند و صدای سرودهای حمایت از فلسطین هم به نیروی محرک آنها تبدیل می‌شد. تعدادی هم به فروختن پرچم فلسطین به هواداران این تیم مشغول بودند. جلوتر که رفتیم، به هواداران تیم ملی ایران رسیدیم که آنها هم پرچم ایران را به دوش خود انداخته بودند و با بوق‌های ممتد، به حمایت از تیم ملی کشورمان مشغول بودند.
 
حمل پرچم دو تیم و تشویق حریف
اما یکی از اتفاق‌های جالبی که باعث متفاوت شدن این مسابقه شده بود، این بود که خیلی از هواداران دو تیم دوشادوش هم مشغول به تشویق بودند. هواداران ایرانی، فلسطینی‌ها را تشویق می‌کردند و فلسطینی‌ها ایران را. حتی تماشاگرانی بودند که پرچم هر دو کشور را با خود داشتند و هر کدام را روی یک دوش خود گذاشته بودند. این همدلی جالب توجه، این ترانه را یاد‌آوری می‌کرد که «همدلی از هم زبونی بهتره» و کری‌های فوتبالی باعث نمی‌شود تا احترام متقابل از بین برود.
 
ملت برادر
با عبور از کنار هواداران، به media center رسیدیم که مخصوص خبرنگاران و در واقع بخشی رسانه‌ای برای فعالیت‌های آنهاست. خانم خبرنگاری که در این محل حاضر شده بود، از خبرنگاران ایرانی پرسید آیا شما از ایران هستید و وقتی پاسخ مثبت شنید، اعلام کرد: «من فلسطینی هستم، ملت ما و شما با هم برادرند.»
 
خبرنگار سوری طرفدار فلسطین
وقتی در جایگاه خبرنگاران در استادیوم اجوکیشن سیتی مستقر شدیم، خبرنگاری به نام «غیاث» آنجا بود که هر گاه فلسطین حمله خطرناکی را ترتیب می‌داد که از دست می‌رفت، آهی می‌کشید یا وقتی فلسطین به ایران گل زد، شادی کرد.
به او گفتم: «فلسطینی هستی؟» که پاسخ داد: «نه من سوریه‌ای هستم» به او گفتم من عاشق تیم ایران هستم اما به تیم فلسطین احترام می‌گذارم، کشور مظلومی است.» او هم جواب داد: «همه مسلمانان در جهان مظلوم
هستند.»
 
شعار مرگ بر اسرائیل
در شرایطی که ایران با سه گل از فلسطین پیش بود، شعار «الموت لاسرائیل» ورزشگاه را فرا گرفت و تماشاگران بخصوص طرفداران ایران این شعار را برای دقایقی سر دادند که این اتفاق باعث متفاوت‌تر شدن مسابقه شد.
 
هشدار برای دفاع
وقتی در اواخر نیمه دوم با خبرنگار سوری درباره فوتبال صحبت می‌کردیم، می‌گفت: «شما (ایران) تیم خوبی دارید. مهدی طارمی در پورتو بازی می‌کند، سردار آزمون در رم است و سایر بازیکنان هم تکنیکی هستند اما در دفاع کمی مشکل دارید و اگر با تیم‌هایی مانند ژاپن یا کره جنوبی این طور بازی کنید، ممکن است کار برایتان سخت شود.» این نکته درستی بود که در طول بازی تیم ملی برابر فلسطین مشهود بود و حالا باید دید امیر قلعه‌نویی چه تدابیری را برای رفع نقاط ضعف خواهد
اندیشید.

امید فلسطینی‌ها به پیروزی
نکته‌ای که در حاشیه پس از پایان بازی تعدادی از خبرنگاران ایرانی حاضر در میکسدزون با هم درباره آن صحبت می‌کردند و شور و نشاطی بین خبرنگاران فلسطینی وجود داشت، دیده می‌شد اینکه آنها در موقعیت حساسی از تاریخ قرار دارند ولی امیدشان را از دست نداده‌اند. آنها با رسیدن هر بازیکن کشورشان، او را در آغوش می‌کشیدند و خسته نباشید می‌گفتند. ملی‌پوشان فلسطینی هم به سؤالات آنها درباره بازی با ایران صحبت می‌کردند و به این اشاره داشتند که باید بازی با امارات را محکم‌تر بگیرند تا به پیروزی برسند‌.
اینکه در فلسطین اشغالی مردم بسیاری در شرایط بسیار سخت زندگی می‌کنند و با حملاتی که به غزه شده عزیزان خود را از دست داده‌اند اما امید به زندگی نزد آنها وجود دارد. آنها در بازی فوتبال هم ناامید نیستند و می‌خواهند بجنگند تا به پیروزی
برسند.