سرقت از آرامگاه پدر موسیقی ایران
بهنام موحدان (پندار)
موسیقیدان و پژوهشگر موسیقی
در عصر ابتذال مدرن امروز که هوش مصنوعی اختیار و اراده آدمی را در دست گرفته و شاخصه‌های انسان بودن و ارزش‌هایی همچون شرافت و هویت انسانی به سرعت رو به زوال و انحطاط می‌روند و ارزش و اعتبار آدم‌ها و زندگی‌هایشان با نوسان قیمت دلار و بیت‌کوین و ارزهای دیجیتال و طلا، سنجیده می‌شود نه با ارزش‌های اخلاقی و صداقت؛ دیگر وجود یا عدم وجود دردانه‌ای همچون علینقی خان وزیری چه اهمیتی دارد؟! چه فرقی می‌کند تو که باشی و چه خدمتی به سرزمینت کرده باشی؟ چند روز پیش و در اتفاقی عجیب و تلخ آرامگاه خانوادگی استاد علینقی وزیری (پدر موسیقی نوین ایران) و نخستین مقبره-موزه موسیقی ایران در بهشت زهرای تهران مورد تخریب و دستبرد قرار گرفت و بخشی از اموال و آثار مقبره ازجمله یک تابلوآینه نشان ملی ایران (فروهر) کار نفیس استادکار ایرانی و ساز ویولن شخصی‌ام که سازی دست‌ساز و قدیمی بود و گاهی در خلوت آرامگاه با آن می‌نواختم و دو چراغ گردسوز با طرح کاشیکاری نفیس همدان به سرقت رفت و بخشی از سنگ آرامگاه و سردیس استاد نیز تخریب شد تا این لحظه مسئول و مدیری واکنشی نسبت به موضوع سرقت مقبره نشان نداده است.
من آرامگاه را با خون دل و سختی بسیار و اندک پس‌انداز شخصی و با کمک‌های بی‌دریغ مادر عزیزم و فقط به احترام نام مقدس ایران و کلنل علینقی خان وزیری بازسازی کردم، از نون و آب خودم گذشتم، هر چه پول درآوردم برای نوسازی آرامگاه هزینه کردم، ولی برای هیچ‌کس اهمیتی نداشت. می‌دانم خیلی از ایرانیان نیز حتی نمی‌دانند پدر موسیقی سرزمین‌شان کیست؟ چه رسد به اینکه بدانند وی آرامگاهی هم دارد! عالیجناب علینقی خان وزیری فرزند برومند بی‌بی خانم استرآبادی نخستین زن روشنفکر ایرانی و از بانیان جنبش عظیم مشروطیت، مؤسس نخستین دبستان دخترانه در ایران، نخستین زن حامی حقوق زنان و... بدیهی است از بطن چنین مادری فرزندی به دنیا قدم گذارد که با تکیه بر ارثیه مادری و نبوغ و هنر خویش فرهنگ نوین موسیقی ملی ایران را بنیانگذاری کند.
آری، کلنل علینقی خان وزیری این دلیر دنیای نو، از بنیانگذاران ایران نوین، مؤسس نخستین کلوپ موزیکال و محفل روشنفکری در ایران، پدیدآورنده نخستین و تنها سمفونی ملی نفت ایران، مؤسس نخستین هنرستان موسیقی، استاد دو اسطوره بزرگ ایران زمین؛ روح‌الله خالقی و ابوالحسن صبا، بزرگمردانی که اگر نبودند، امروز در ایران چیزی به نام ساز و آواز ایرانی و هفت دستگاه و پنج آواز وجود نداشت و نادره‌مردانی همچون حبیب‌الله بدیعی و اسدالله خان‌ملک و علی تجویدی و همایون خرم و مهدی خالدی و حسن کسایی و جلیل شهناز و فرامرز پایور و حسین دهلوی و مهدی برکشلی و اسماعیل خان مهرتاش نبودند که با هنر والای خود گنجینه موسیقی ملی ایران را بسازند. آری، یک ایران بدهکار عشق و ایثار و نبوغ و احساسات ناب ناسیونالیستی این مادر و پسر والامقام است.
استاد علینقی وزیری جایگاه و مقامی در اندازه امیرکبیر و فردوسی بزرگ دارد. این سه تن آفرینندگان راستین زبان فارسی و فرهنگ و هویت ملی ایران هستند. آرامگاه این سه یگانه بی‌جانشین، میراث فرهنگی و دارایی‌های ملی این سرزمین محسوب می‌شود و دفاع و حفاظت آنها وظیفه قانونی و حقوقی و شرعی و اخلاقی وزارت میراث فرهنگی و وزارت فرهنگ و شهرداری تهران و سازمان‌های تابعه‌شان به‌خصوص خانه موسیقی و انجمن موسیقی و سازمان بهشت زهراست. این سرقت به واقع یک جنایت فرهنگی و نقص بزرگ امنیتی و ضربه بزرگی به حیثیت ملی دولت و ملت ایران است. این عهدی بود بین من و کلنل وزیری و افتخار می‌کنم خدمتگزار و پاسدار نام و میراث هنری و اندیشه کلنل وزیری هستم.