مهران غفوریان
بازیگر

 این عمل وحشیانه و تروریستی در روز مادر، که روز جذاب و قشنگی است صورت گرفت. خیلی از کسانی که در این حادثه جان باختند مادر بودند. خیلی‌ها می‌خواستند در آن روز، روز مادر را به مادران خود تبریک بگویند. آن کودک هم که مظلومانه شهید شد، چه بسا هدیه روز مادر را با خود به همراه داشت اما در کنار مادرش در خون غلتید. هرکسی که از کشته شدن مردم بی‌دفاع، بی‌گناه و مظلوم خوشحال شود، با آن کسی که مرتکب این جنایت شده است، هیچ تفاوتی ندارد. کسی هم که بمب‌گذاری کرده، از منفجر شدن آن بمب و کشتار آن مردم خوشحال شده است. قتل‌عام این مردم خوشحالی ندارد؛ حال این مردم به هر دلیلی در آن مکان حضور داشته‌اند. چه فرقی می‌کند که این مردم برای چه به آن مکان رفته‌اند؟ مگر در اصل موضوع تغییری ایجاد می‌شود؟ مگر می‌توان صورت مسأله را پاک کرد؟ مگر در همه جای دنیا دم از مبارزه با تروریست نمی‌زنند؟ مگر این ترور نیست؟ مگر این عمل، تروریستی نیست؟ من نمی‌فهمم که یک ایرانی، چگونه می‌تواند از کشته شدن هموطنان خود خوشحال شود؟ یک انسان، چگونه می‌تواند از کشته شدن انسان‌ها ابراز شادی کند؟ وقتی به این موضوع فکر می‌کنم عصبانی می‌شوم. اصلاً احساسات را کنار بگذاریم، عقل را چه کنیم؟ شرم بر کسانی که از کشتار این مردم مظلوم به دست تروریست‌های کثیف، استفاده ابزاری و سیاسی می‌کنند.
از صحبت‌‍‌های این بازیگر با فارس