در باب نویسندگان مستقل و دیگر شوخی‌های مد روز!
علی‌اصغر عزتی‌پاک
نویسنده
در این روزها نسل‌کشی آشکاری در حال وقوع است، اما در مقابل آن سکوت مجامع بین‌المللی را شاهد هستیم. این سؤال را از خودم می‌پرسم که چرا سکوت را انتخاب کرده‌ایم؟ در این میان به مسأله استقلال نویسنده و هنرمند فکر کردم. در جوامعی مانند جوامع ما و غرب آسیا چرا چنین اتفاقی رخ داده است؟ سال‌هاست نویسندگان ما از استقلال دم می‌زنند و مدعی استقلال در برابر قدرت‌ها بخصوص قدرت‌های محلی هستند و می‌خواهند حرف خودشان را درباره فرهنگ، زندگی، هستی، اجتماع و سیاست بزنند. این حرف پذیرفته شده‌ای بود و تا امروز کمتر دچار چالش شده بود و کم و بیش نسبت به آن گردن خم کرده بودیم.
در مواجهه با چالش‌هایی مانند آنچه امروز در منطقه، فلسطین و عراق شاهدش هستیم، متوجه می‌شویم استقلال صرفاً در برابر حکومت‌های این نویسنده‌هاست و وقتی قدرت‌های بین‌المللی پا پیش می‌گذارند استقلال نویسنده‌ها دچار سکته می‌شود. این نویسنده‌ها در برابر مردمان خودشان ژست استقلال می‌گیرند. اگر قدرتی با پشتوانه بزرگ‌تری پا به میدان بگذارد، این استقلال معنی خودش را از دست می‌دهد. نویسندگان آنچنان که مدعی هستند مستقل نیستند، بلکه آنها می‌خواهند بر قدرت بالاتر، ثروتمند‌تر و پرزورتر تکیه بزنند. اگر روزی این قدرت بزرگ بخواهد جنایت و توحش کند و تمام قوانینی را که می‌شناسیم زیر پا بگذارد، باز می‌بینیم صدایی از این نویسندگان بیرون نمی‌آید. بنابراین جا دارد نسبت به همه ادعاهای مطرح شده از طرف مجامع بین‌المللی و نویسندگان تردید کنیم.
هیچ انسان آزاده و شریفی نمی‌تواند در برابر کشتار مردمان فلسطین، افغانستان، عراق و سوریه سکوت کند. قرار نیست در مقابل کسانی که ادعا دارند، جریان منفعل باشیم. ما به عنوان نویسندگان ایرانی، پاکستانی و افغانستانی که با نتایج این اشغال مواجه هستیم باید این رسوایی بزرگ را برای ملت خودمان و ملت‌های دیگر بنویسیم. باید درباره داستان‌های بزرگ و آنچه بر ما می‌رود، بنویسیم. به هیچ وجه فکر نمی‌کنم در جایی بجز غزه زندگی می‌کنم. من اهل جایی مانند فلسطین هستم. کشور و ملت ما جلوی قدرت‌ها ایستاده‌اند. کشور ما و همه کشورها برای قدرت‌های خشن و بی‌اخلاقی مانند امریکا همگی فلسطین هستند. ما باید به عنوان نویسنده کمی جلوتر از آنچه پیش روی ماست ببینیم و موضع خود را اعلام کنیم.
