غاده عقیل، استاد علوم سیاسی
مترجم: زهره صفاری

چه می‌گویی؟
غاده عقیل، زن فلسطینی که در بمباران‌های غزه 36 عضو خانواده‌اش را تنها در یک روز از دست داده بود، خطاب به جو بایدن، رئیس‌جمهور امریکا نامه‌ای پر از درد نوشت و با معرفی تک‌تک عزیزانی که از دست داده بود، او را به‌خاطر حمایت از جنایات اسرائیل مورد نکوهش قرار داد.
 
رئیس‌جمهور بایدن!
صبح پنجشنبه 26 اکتبر، من با خبر قتل‌عام دیگری در غزه از خواب بیدار شدم. اما این بار اسرائیل اعضای خانواده بزرگ مرا کشته بود. محل جرم؛ اردوگاه پناهجویان خان یونس در بخش جنوبی نوار غزه و نه در شمال آن، بود؛ جایی که مردم فکر می‌کردند - آن طور که ارتش اسرائیل گفته بود - در امان هستند. همه بخش مسکونی اردوگاه؛ همان‌جایی که من در آن به دنیا آمده و بزرگ شده بودم، ناباورانه بمباران شده و آپارتاید اسرائیلی آنجا را تبدیل به ویرانه‌ای تمام‌عیار کرده بود.
انگار که ساکنان آنجا زلزله‌ای را تجربه کرده بودند؛ منتها زلزله ظالمانه‌ای که ساخته دست انسان‌ها بود. در این زمین‌لرزه، 47 روح زمینی به سمت خدا بازگشتند. اما 36 نفر آنها اعضای اصلی خانواده من بودند و بقیه‌شان آنهایی بودند که در جست‌وجوی امنیتی گمراه‌کننده در خانه‌های آنها پناه گرفته بودند.
آقای بایدن! دو سال و نیم پیش طی سخنرانی ای که در کاخ سفید در جریان محکومیت‌های دادگاه جورج فلوید داشتید، درباره اهداف مشترک مردم؛ از همان چیزهایی که در جریان جنبش «زندگی سیاهان مهم است» می‌خواستند، صحبت کردید، مردمی که فریادشان این بود: «کافی است، کافی است، این کشتارهای بی رحمانه کافی است.»
اما امروز که اعضای خانواده من به قتل رسیده‌اند، شما حتی از اینکه بدانید این کشتارهای بیرحمانه چرا اتفاق افتاده، امتناع کرده و به جای آن با حرف‌های‌تان، اسرائیل را تشویق می‌کنید و می‌گویید: «بیشتر، بیشتر، کشتارهای بی رحمانه را بیشتر کنید.» و اسرائیل خوشحال از تشویق‌های شماست.
وقتی عضوی از جامعه امریکایی بدون شفقت با تسلیحات پلیس امریکا کشته می‌شود، سیاهپوستان امریکا به فریاد زدن نام قربانیان شان افتخار می‌کنند. حالا که ارتش اسرائیل که چه در ذات و چه تجهیزات نظامی به شریک امریکایی‌اش وابسته است مردمم را می‌کشد، من هم می‌خواهم با افتخار نام آنها را به زبان بیاورم.
آقای بایدن! امروز ما سوگوار عموی بزرگم، نایف ابوشامل 79 ساله و همسرش فاطمه 76 ساله هستیم. هر دوی آنها بازماندگان نکبت؛ نسل‌کشی نژادی فلسطینی‌ها در سال 1948 و ایجاد اسرائیل بودند. بیت دراس، روستای آنها حدود 30 کیلومتری شمال غزه، همزمان با نابودی 530 شهر و روستای فلسطینی، هدف نسل‌کشی نژادی و تخریب قرار گرفت. اما فاطمه و نایف مانند بسیاری از 750 هزار پناهجوی نکبت به امید روزی که به خانه‌هایشان بازگردند، در اردوگاه پناهجویان خان یونس مستقر شدند.
آقای بایدن! آنها دیگر بین ما نیستند. آنها پیش از آنکه بتوانند ضمانت سازمان ملل برای بازگشت به خانه‌شان را بگیرند، درگذشتند.
اما در میان کشته‌های این بمباران سه دختر آنها، آیشا؛ شاداب‌ترین چهره خان یونس، دولت؛ زیباترین زن فامیل که از امارات برای دیدن خانواده‌اش آمده بود و امیمه؛ خواهر کوچک آنها و دخترش ملک هم بودند. خانه پدری‌شان پناه آنها بود. حسن، محمود، محمد و زهیر، 4 پسر نایف و فاطمه و همسرانشان نیز کشته شدند و فقط همسر زهیر با غمی بزرگ زنده مانده است. سه فرزند حسن و نوه بزرگ عموی درگذشته‌ام هم کشته شده‌اند. خانواده قائده هم که در منزل عمویم پناه گرفته بودند، در بمباران جان باختند.
آقای بایدن! اگر اینها کافی نیست باید بگویم خانه عمه بزرگم هم بمباران شده است. اسم او ‌ام‌ سید بود و 92 سال داشت. او هم بازمانده نکبت بود و در این بمباران با دخترش زیر آوار ماندند و تلاش برای نجات آنها ثمری نداشت. خانه‌های دو پسر او و دخترش مونا هم بمباران شد و پسرش مروان، همسر و 4 فرزندش را از دست داد. خانه اسد که یک سوپرمارکت جالب پایین آن بود هم بمباران شد. پسرم؛ عزیز، آنجا را خیلی دوست داشت اما حالا دیگر لبخند زیبای اسد، مهربانی او و خانواده و مغازه‌اش همه و همه از ما گرفته شده است. وقتی بمباران شد بیشتر فامیل و همسایگان در مغازه اسد بودند تا هم وسایل ضروری‌شان را تهیه کنند و هم با دستگاه انرژی خورشیدی او، موبایل‌ها و باتری‌هایشان را رایگان شارژ کنند اما دیگر آنها هم نیستند.
آقای بایدن! آیا معتقدید درد یک مادر اسرائیلی بیش از یک مادر فلسطینی است؟ آیا زندگی یک کودک اسرائیلی ارزشمند‌تر از کودکی فلسطینی است؟ چرا که این تنها توضیحی است که برای این همه تشویق قتل‌عام کودکان فلسطینی از سوی شما می‌توانم بیان کنم. وقتی از کودکان می‌گویم منظورم بچه‌های واقعی و زنده است که هر کدام صورت، نام، لبخند و رؤیاهای خاص خود را دارند. اسرائیل جان بیش از 4 هزار کودک را گرفته است.
آقای بایدن! 4 هزار روح زیبا از ما گرفته شده است.
یکی از آنها جولیا ابوحسین؛ نوه کوچک سه ساله خواهر من بود. خواهرزاده‌ام و همسرش، جولیا را به امید امنیت به خان یونس آورده بودند. سه روز طول کشید تا آنها مسافت 30 دقیقه‌ای از خانه‌شان در شمال غزه را تا خان یونس طی کنند. وقتی بمباران شد جولیا در آغوش مادرش مثل بقیه در آشپزخانه پناه گرفته بود که با خرد شدن شیشه‌ها بشدت مجروح و کشته شد.
آقای بایدن! اینجا کودکی داریم که با خشونت ماشین‌های جنگی که شما تمام قد حامی آن هستید، کشته شده است. آیا می‌توانید تصورش کنید؟ آیا هنوز شک دارید که اسرائیل در قتل‌عام فلسطینیان مجرم است؟
گرچه ما می‌شنویم فامیل و دوستان با کشتارهای هر روزه غزه، عباراتی مانند به رحمت خدا رفتن، در بهشت جای گرفتن و... را برای درگذشتگانشان به کار می‌برند اما رسانه‌های‌تان آنها را نه کشته‌ها و درگذشتگان بلکه تروریست لقب می‌دهند.
آقای بایدن! وقتی تاریخ هر آنچه را که در جریان است، ثبت می‌کند، من شک ندارم شما در آن به عنوان فردی معرفی می‌شوید که اسرائیل را برای قتل‌عام مردم فلسطین تشویق و تجهیز می‌کند. شما را به عنوان فردی به یاد خواهند آورد که دولتش نقش فعالی در جنایات جنگی داشت.
اما مهم‌تر از آن، آقای بایدن! شما کسی هستید که مدعی اعتقاد به خدا هستید، در هنگام دعاهایتان، برای توجیه خون‌هایی که روی دستانتان است، به او چه می‌گویید؟
منبع: Aljazeera