زهره صفاری
خبرنگار

«من شب‌ها در خیابان می‌خوابم، یک جایی مثل همین جایی که الان هستم. واقعاً شرایط غیرقابل تحملی است» اینها درد دل‌های زن بارداری در غزه است که خانه‌اش زیر آتش بمباران جنگنده‌های صهیونیستی ویران شده و حالا با باری که در شکم دارد، شب‌ها را در کنار کوچه‌ها و خیابان‌ها و روی ویرانه‌ها به صبح می‌رساند.
غزه پس از 20 و چند روز حملات بی‌امان رژیم اشغالگر با بحران امنیت و بحران انسانی روبه‌رو است اما نبود آب و امکانات بهداشتی و درمانی، زنان و دختران غزه را با چالش جدی و غیرقابل اجتنابی روبه‌رو کرده است. آنطور که صندوق جمعیت سازمان ملل متحد گزارش کرده است، افزایش تنش‌ها در نوار غزه و شلوغ شدن پناهگاه‌ها و همچنین نبود مکانیسم امنیتی کارآمد، اوضاع را بویژه برای زنان و دختران غزه سخت و بغرنج کرده است.
در این میان، آمارها نشان می‌دهد، به طور متوسط روزانه 160 زن باردار در غزه وضع حمل می‌کنند آن هم در شرایطی که اکثر بیمارستان‌های این باریکه به خاطر نبود امکانات درمانی و آب و برق قادر به خدمات‌رسانی نیستند و به طور دقیق‌تر بنا بر اعلام سازمان بهداشت جهانی دو سوم کلینیک‌های غزه از دور خدمت خارج شده‌اند.
در این میان اینکه غزه به اندازه تنها 5 درصد نیاز این باریکه، امکان تولید آب دارد، اوضاع را بویژه برای زنان دشوارتر و همین امر شیوع بیماری‌های عفونی را برای آنها جدی‌تر و خطرناک‌تر کرده است.
دومینیک آلن، نماینده فلسطین در صندوق جمعیت سازمان ملل با هشدار درباره وضع بغرنج زنان در ویرانه‌های غزه می‌گوید: «ما هر روز داستان‌های واقعاً هولناکی را از خطراتی که زنان بویژه زنان باردار غزه با آن دست به گریبان هستند، می‌شنویم. بعضی از آنها روزانه فقط یک یا دو بطری آب در اختیار دارند که عمدتاً شور است.»
 
هیچ جایی امن نیست
نیوین الباربری، 33 ساله نخستین بارداری‌اش را تجربه می‌کند و مبتلا به دیابت بارداری و فشار خون بالا است. تا پیش از 7 اکتبر او هر هفته تحت نظر پزشک شرایطش را کنترل می‌کرد اما با آغاز بمباران‌ها دیگر حتی نمی‌تواند به پزشک دسترسی داشته باشد و از او کمک بگیرد: «نمی دانم چطور و کجا باید فرزندم را به دنیا بیاورم. این بمباران‌ها هم تمام نمی‌شود و هیچ انسان، درخت یا سنگی را نیز در امان نمی‌گذارد. ما حتی نمی‌دانیم این ویرانه‌هایی که در آن هستیم برای چه کسی است و آیا بمب بعدی بر سر ما فرود می‌آید؟ هر روز به همه اینها فکر کرده و تنها آرزو می‌کنم فرزندم سالم به دنیا بیاید.»
این زن، ترس هایش را اینطور توصیف می‌کند: «وقتی تصاویر کودکان و نوزادان را زیر آوار خانه‌ها یا در راهروهای بیمارستان‌ها می‌بینم بشدت نگران فرزند خودم می‌شوم. هر روز دعا می‌کنم این جنگ تمام شود تا بتوانم بچه‌ام را بدون ترس از اصابت موشک بزرگ کنم.»
آلن، نماینده فلسطین در صندوق جمعیت سازمان ملل می‌گوید: «این زنان باردار هیچ جایی برای ماندن ندارند و شرایط شان به شکل غیرقابل وصفی دشوار و ترسناک است. بعضی از آنها در اوج بحران و بمباران در پناهگاه‌ها یا خانه‌ها وضع حمل می‌کنند. شاید برخی به بیمارستان هم می‌رسند اما آنجا هم امکاناتی وجود ندارد. گرچه هر زن باردار تنها سه ساعت بعد از زایمان در بیمارستان نگهداری می‌شود و بعد از آن به دلیل شمار زیاد مجروحان و حتی زنان باردار با هر شرایطی مجبور به ترک مراکز درمانی می‌شود و این یعنی حضور در شرایطی غیرایمن و غیربهداشتی.»
سواد اشرف، فرزند سومش را 6 ماهه باردار است. او نیز مانند نیوین روز و شب هایش را در میان خرابه‌ها یا پناهگاه‌های شلوغ می‌گذراند. این زن 29 ساله درباره شرایطش می‌گوید: «از ترس و بی‌خوابی خسته شده‌ام. من باید از دو فرزند دیگرم هم مواظبت کنم اما این مدرسه حتی آب تمیز ندارد و من مجبورم آب شور بنوشم و این باعث می‌شود فشار بارداری‌ام چند برابر شود. واقعاً دیگر نمی‌توانم تاب بیاورم.» اشرف نیز نگران آینده خود و فرزندانش است: «نمی دانم با این ترس و وحشتی که در این روزها داشته ام، وضعیت خودم و بچه‌ای که در شکم دارم چه می‌شود.» اشرف می‌گوید: «اینجا سه خانم باردار دیگر هم هستند. دو روز پیش یکی از آنها کاملاً از هوش رفت و ما بسختی توانستیم او را به هوش بیاوریم.»
براساس آمار سازمان ملل شمار زنان باردار در غزه 50 هزار نفر تخمین زده شده است که تنها 5500 نفر آنها در ماه جاری وضع حمل خواهند کرد. این در حالی است که کمبود غذا در غزه به معنای آن است که زنان باردار از تغذیه نامناسب نیز رنج می‌برند و به همین دلیل بیش از قبل احساس خستگی و تهوع دارند. در عین حال پناهگاه‌ها آنقدر شلوغ هستند که امکان 30 دقیقه استراحت هم برایشان وجود ندارد.
 
ترس از آینده
لیلا برکت 30 ساله سه ماهه باردار است. آنطور که می‌گوید قبل از این اتفاقات پس از یک دوره طولانی درمانی و با عمل IVF سرانجام فرزند دومش را باردار شده است اما حالا هر لحظه نگران از دست دادن رؤیای دیدن او است: «هر روز صدای بمب‌ها مرا به وحشت می‌اندازد، شب‌ها بدتر هم می‌شود. من پسر 5 ساله‌ام را در آغوش می‌گیرم و برای آرام کردن او، ترس خودم را می‌بلعم. تازه شاید من خوش شانس هستم که هنوز مادرم کنارم هست و با توصیه هایش مرا کمک می‌کند اما تحمل این همه رنج، دیگر از توانم خارج است.»
او می‌گوید سخت‌ترین لحظاتی که تجربه کرده، دیدن ویدیوی پزشکی است که نوه شهیدش را در آغوش گرفته بود: «نمی توانم آن صحنه‌ها را فراموش کنم. چطور می‌توان سرنوشت فرزندانمان را این‌گونه تصور کرد. آنچه مادران غزه این روزها تجربه می‌کنند برای هیچ کس قابل وصف نیست.»
 
سکوت فمینیست‌های غربی
مریم الدوساری، فعال و تحلیلگر سیاسی با انتقاد از سکوت جوامع غربی و فمینیست‌هایی که این روزها علم حمایت از اسرائیل را بلند کرده‌اند، انفعال آنها در برابر کشتار وسیع زنان و کودکان و مردان در غزه را مورد اعتراض قرار داد. او به الجزیره گفت: «بعضی از فمینیست‌های پرطرفدار غربی این روزها طوری از اسرائیل و حق آن برای دفاع از خود، حمایت می‌کنند که گویی چشمشان جنایاتی را که در غزه رخ می‌دهد، نمی‌بیند و حتی آن را تاوان حمله حماس می‌دانند. اما سؤال این است که اگر از حق زنان اسرائیلی در زمان حمله حماس می‌گویید آیا به خشونتی که بر سر زنان فلسطینی آوار شده اطلاعی دارید؟ می‌خواهم از همه این فمینیست‌های غربی بپرسم شما که روز و شب برای اسرائیل می‌نویسید، آیا بمباران بیرحمانه اسرائیل در غزه و کشتار صدها زن و دختر فلسطینی را نمی‌بینید؟ آیا این معنای فمینیسم است؟ اگر این واقعیت تلخ شما را به واکنش وانمی‌دارد نمی‌دانم بر چه باورهایی تأکید دارید؟ شاید هم زنان فلسطینی به اندازه کافی زن نیستند که شایسته حمایت فمینیستی شما باشند!»