زهره صفاری
خبرنگار

«دردناک‌تر از صدای فریاد و جیغ‌های دلخراش مجروحانی که بدون داروی بیهوشی زیر تیغ جراحی می‌روند، دیدن چهره‌های هراسان بیمارانی است که در راهروهای شلوغ بیمارستان منتظر نوبت جراحی شان اندک رنگ صورتشان نیز پریده است.» این روایت دکتر نیدال عابد، جراح ارتوپد 51 ساله‌ای است که از آغاز جنگ غزه و رژیم صهیونیستی، فاجعه بارترین تجربه پزشکی‌اش را تجربه کرده است.
آن‌طور که او می‌گوید زمانی که بمباران صهیونیست‌ها شدت گرفت، تعداد مجروحان به حدی زیاد شد که دیگر جایی برای پذیرش نبود و او و همکارانش روی زمین، در راهروها و در اتاق‌هایی که به جای دو بیمار حتی 10 بیمار کنار هم خوابیده بودند، به مجروحان رسیدگی می‌کردند. اما آنچه مدیریت این شرایط را سخت‌تر کرده، نبود تجهیزات پزشکی کافی است. دکتر عابد می‌گوید: «ما مجبوریم با هر چه گیرمان می‌آید زخم‌ها را بانداژ کنیم. یا از سرکه به جای داروی ضدعفونی و حتی سوزن خیاطی برای بخیه زخم‌ها استفاده کنیم.»
آن‌طور که آسوشیتدپرس گزارش کرده بیمارستان‌های غزه به دلیل قطع برق توسط رژیم صهیونیستی در حال نابودی است و این در شرایطی است که صهیونیست‌ها حتی اجازه ورود غذا و دیگر تجهیزات ضروری را هم به غزه نمی‌دهند. حتی آب سالم و تمیز نیز دیگر پیدا نمی‌شود و هر گونه داروی آنتی بیوتیک و مسکن در غزه تمام شده است. اما تداوم جنایت صهیونیست‌ها در غزه و نابودی دست کم 5 بیمارستان تاکنون، شمار شهدای فلسطینی از جمله زنان و کودکان را به حدود 6 هزار نفر رسانده و مجروحان نیز هر لحظه در حال افزایش هستند.
 فاجعه کمبود دارو و تجهیزات
دکتر عابد که برای انجمن پزشکان بدون مرز کار می‌کند، افزود: «ما اینجا همه چیز کم داریم و در عین حال باید پیچیده‌ترین جراحی‌ها را انجام دهیم. وقتی دستور تخلیه بیمارستان را دادند صدها بیمار تحت درمان بودند. حتی بیش از 10 هزار فلسطینی آواره نیز به بیمارستان پناه آورده بودند. وحشتناک بود، هم برای مردم و هم برای ما به عنوان پزشکان بیمارستان. اما چاره‌ای نداشتیم و باید برای حفظ جان بیماران تخلیه را انجام می‌دادیم.»
آن‌طور که امدادگران گفته‌اند تنها 4 کامیون از 20 کامیون امدادی که در نخستین بخش از کمک‌های بشردوستانه وارد غزه شدند، حاوی دارو بودند که این مقدار بدون شک نمی‌تواند پاسخ این حجم بیماران و مجروحان را بدهد.
مهدت عباس، مسئول وزارت بهداشت حماس معتقد است: «این یک کابوس است. از این می‌ترسم اگر کمک بیشتری نرسد بیمارستان‌های ما تبدیل به گورستان بیماران شود.»
بسیاری از پزشکان نیز با دکتر عابد و عباس هم عقیده هستند. در حال حاضر با توجه به قطع آب توسط رژیم صهیونیستی، پزشکان برای تمیز کردن جراحات بیمارستان از ترکیب نمک و آب آلوده‌ای استفاده می‌کنند که در لوله‌ها باقی مانده است. دکتر عابد معتقد است: «ما می‌دانیم سوزن خیاطی به بافت‌ها آسیب می‌رساند اما کمبود تجهیزات پزشکی چاره‌ای برای ما نگذاشته است. در عین حال آنتی بیوتیک کافی نیز نداریم و همین باعث شده است، بسیاری از بیماران دچار عفونت باکتریایی وحشتناک شوند. ما تمام تلاش مان را برای کنترل شرایط می‌کنیم اما افراد زیادی به خاطر همین عفونت‌ها جانشان را از دست می‌دهند.»
 هراس از خاموشی
بسیاری از بیمارستان‌های غزه در خاموشی فرو رفته‌اند. بیمارستان الناصر در جنوب خان یونس یکی از آنها است که پزشکان و پرستاران مجبور شدند جراحی‌ها را با نور موبایل هایشان انجام دهند. دکتر عابد که در بیمارستان شفا، بزرگترین مرکز درمانی غزه مشغول است، می‌گوید: «در شرایط قطع برق، بخش مراقبت‌های ویژه با ژنراتور کار می‌کند اما بقیه بخش‌ها در خاموشی کامل است. سیستم‌های تهویه‌ای هم وجود ندارد و هوا گرم و غیرقابل تحمل است. در عین حال بیمارستان‌ها دیگر جایی برای مجروحان جدید ندارد. حتی اگر تجهیزات کافی هم وجود داشت هیچ بیمارستان استانداردی هم نمی‌توانست با این فاجعه انسانی کنار بیاید.»
براساس آخرین گزارش‌ها، در دو هفته حملات رژیم صهیونیستی به غزه، تنها بیمارستان شفا با ظرفیت حداکثری 700 بیمار، بیش از 5 هزار نفر را پذیرش کرده است. محمد ابوسلمیا، مدیر این بیمارستان می‌گوید: «صفوف بیماران در همه جای بیمارستان وجود دارد. چه بخش‌های ویژه، چه پشت در اتاق عمل، راهروها و حتی اتاق‌های پذیرش مملو از بیمار است و رد خون همه جا دیده می‌شود و پزشکان مجبورند در میان ناله و فریاد بیماران، رسیدگی به مجروحان را انجام دهند.»
درد تنهایی و حس مرگ
حملات بی‌وقفه صهیونیست‌ها بر سر مردم بی‌گناه غزه، هر روز ورق تازه‌ای از درد و ناراحتی را پیش روی پزشکان و مجروحان بیمارستان‌ها باز می‌کند. دکتر عابد می‌گوید: «این روزها نوزادانی را به بخش‌های ویژه منتقل می‌کنند که دیگر هیچ کسی از خانواده هایشان زنده نمانده است. بیماران هوشیارند اما از صدای فریاد بیمارانی که بدون بیهوشی در حال جراحی سخت هستند، بارها مرگ را پیش روی شان می‌بینند. در این شرایط سخت‌ترین تصمیم یک پزشک اولویت دادن به بیمارانی است که امکان زنده ماندنشان بیشتر است. هر چند این کار سخت است اما برای نجات بیماران بیشتر چاره‌ای برای مان نمانده است.»
مجروحانی که به بیمارستان‌ها منتقل می‌شوند چه کودک و چه بزرگسال عمق این فاجعه را به خوبی درک کرده‌اند و فاصله بین مرگ و زندگی شان را بسیار کوتاه می‌بینند. دکتر عبدالرحمن المصری، رئیس اورژانس بیمارستان الاقصی می‌گوید: «این روزها روی اجساد کودکان یا مجروحان کم سن و سال، اسامی خودشان و والدین شان روی شکم یا پاهایشان دیده می‌شود. معلوم نیست چه کسی این کار را کرده اما حدس این است که خانواده‌ها که فاصله‌ای بین مرگ و زندگی نمی‌بینند برای اینکه فرزندانشان بدون هویت نمانند، این کار را انجام می‌دهند.»
وی خاطرنشان کرد: «بسیاری از کودکان در این روزها مفقود می‌شوند و شماری از آنها نیز با آسیب شدید جمجمه به بیمارستان منتقل می‌شوند که همین موضوع کار شناسایی آنها را سخت می‌کند. در این شرایط تنها راه شناسایی بیماران همان اسامی است که روی بدن هایشان نوشته شده است.»
لدو کنز، از جمله پزشکان داوطلب اعزام شده به غزه نیز که هنوز نتوانسته فریادهای دو کودکی را که زیر تیغ جراحی درد می‌کشیدند فراموش کند، می‌گوید: «هیچ محکمه‌ای نمی‌تواند قطع دارو به مردم را توجیه کند.»