مهری رنجبر
خبرنگار

محمدرضا داورزنی دوباره به سر خط رسید. به نقطه انتخاب سرمربی خارجی برای تیم ملی والیبال. درست مثل وقتی که برای اولین بار رئیس فدراسیون شده بود. همان موقع که تیم را به زوران گاییچ سپرد، بعد حسین معدنی و بعد خولیو ولاسکو؛ پیرمرد بداخلاقی که رنسانس والیبال ایران را رقم زد. هنوز که هنوز است وقتی حرف مربی خوب می‌شود، همه می‌گویند: «ولاسکو». داورزنی که همه برنامه‌اش برای تکرار سهمیه المپیک والیبال بود، بعد از دو سال سپردن نیمکت تیم به بهروز عطایی، دوباره به فکر سرمربی خارجی افتاده؛ مربی ای که بتواند سهمیه المپیک را به والیبال برگرداند.
با نتایجی که تیم ملی در انتخابی المپیک گرفته، فرصت کادر ایرانی هم تمام شد. نه؟
بعضی مواقع نیاز جامعه و تقاضای مردم باعث می‌شود تصمیم دیگری بگیری. اگر دست خودم باشد، جدای از فشار افکار عمومی، به مربی ایرانی میدان می‌دهم. اما آن طرف قصه یک هجمه سراسری اتفاق می‌افتد و همه مردم از زن و مرد گرفته تا پیر و جوان می‌گویند چرا نمی‌خواهی یک مربی خوب درجه یک مثل ولاسکو بیاوری؟ مردم از تیم ملی والیبال نتیجه می‌خواهند. ما با اینکه در زمان کواچ و کولاکوویچ نتایج بهتری گرفتیم اما مردم زمان ولاسکو از بازی‌های تیم لذت می‌بردند. جدای از مربی، چند سالی است که تیم ما شاد نیست و مردم از بازی تیم لذت نمی‌برند. بچه‌ها شاد نیستند و به جایش ترس، استرس، نگرانی و اخم در چهره‌هایشان موج می‌زند. این مسأله را باید اصلاح کنیم. بازیکن نگران خط خوردن و باخت است و موضوعات مختلف. باید برای این مسائل راهکار پیدا کنیم.
چند مربی جزو گزینه‌های فدراسیون برای تیم ملی دارید؟
ما فعلاً در حال بررسی مربیان خوب دنیا هستیم، البته با بعضی از آنها مذاکره کردیم و با بعضی هم در حال رایزنی هستیم تا باب مذاکره را با آنان باز کنیم. مربیانی مثل آنتیگا، حتی آلکنوو توتولو، آناستازی و استویچف در لیست ما هستند، البته یک‌سری هم  چراغ سبز نشان داده‌اند. لیست ما 8 نفره است که بعضی از آنها امکان حضور در ایران را ندارند و بعضی‌ها هم شرایط‌شان را باید بررسی کنیم، به جمع‌بندی که برسیم و برنامه‌هایشان را بگیریم، به مردم اسم آنها را می‌گوییم. باید آنها در کمیته فنی بررسی شوند و بعد از جمع‌بندی قطعی سرمربی تیم ملی را احتمالاً برای چهار سال معرفی می‌کنیم. سرمربی جدید به احتمال زیاد هم سرمربی تیم ملی در المپیک پاریس و هم المپیک بعدی است.
با این شرایط، به نظر شما تیم ملی سهمیه المپیک پاریس را می‌گیرد؟
همه سعی فدراسیون این است که تیم ملی والیبال در المپیک 2024 حاضر باشد. هر چند کار کمی سخت شده، اما غیر ممکن نیست و تلاش ما برای تحقق سومین سهمیه پیاپی المپیک است.
آلمان بازیکن با تجربه‌ای مثل گروزه را برای انتخابی المپیک برگرداند، به نظر شما ما هم باید از بازیکنان باتجربه استفاده می‌کردیم؟
بعضی از تورنمنت‌ها برای بعضی کشورها مهم است، آنجایی که کشورها دنبال جوانگرایی و تجربه اندوزی نیستند. این مسأله را کشورهای بزرگ مثل امریکا ثابت کرده‌اند، جایی که امریکا دریافت کننده قدرتی8 - 37 ساله‌اش را می‌آورد یا روسیه پاسور 40 ساله اش. یا برزیل پاسور قدیمی‌اش را به ترکیب اضافه کرد تا در شرایط حساس از او استفاده کند. یادم می‌آید ایتالیا در ورلدکاپ، در بازی مقابل ژاپن، ست اول و دوم را باخت، ست سوم 24-19 ژاپن جلو بود که ایتالیا پاسور قدیمی‌اش را به زمین آورد و در خط سرویس با سرویس‌های پرشی، موجی و کنترلی امتیاز 24-24 شد. ایتالیا آن ست را 27-25 برد و همین طور دو ست بعدی را. سرمربی سابق تیم ملی ژاپن از شوک زیاد راهی بیمارستان شد. هیچ کسی فکرنمی کرد، ژاپن ست برده را ببازد و دو ست بعدی را هم. ما در بدترین زمان تعویض می‌کنیم. در بعضی بازی‌های لیگ ملت‌های سال قبل هم این اتفاق افتاد و تیم مقابل 7 امتیاز جلو بود اما باخت. تیم ما باید از تیم تک ستاره به پرستاره برسد و با برنامه بازی کند. اما سرمربی ما در بدترین زمان تعویض می‌کرد، او پوریا حسین خانزاده را در بدترین زمان ممکن به زمین فرستاد، به جای اینکه زمانی بفرستد که راه باز کند، در پوئن23 و در پست غیر تخصصی‌اش او را به زمین برد. البته زمانی هم سرمربی چاره‌ای نداشت، مثل بازی با اوکراین که بچه‌ها فشار زیادی را تحمل کردند، یا در ست چهارم بازی که بعضی از بچه‌ها جان پریدن هم نداشتند.
نمی شد برای بازی‌های آسیایی ترکیب اصلی به هانگژو نمی‌رفت و تیم برای انتخابی المپیک آماده می‌شد؟
پیش‌بینی این بود که ما با چین همگروه می‌شویم. نظر عطایی هم این بود که بازی‌های آسیایی در رنکینگ اثر ندارد اما از نظر اعتبار والیبال، کاروان مهم است و تیم باید طلا بگیرد. اگر تیم اصلی نمی‌رفت، ریسک بود. بعد هم یک اختلاف نظر همیشگی بین مربیان وجود دارد و از طرفی با پیش‌بینی که داشتیم، قطر از آن گروه بالا می‌آمد،  ژاپن و کره همدیگر را حذف می‌کردند و ما در فینال با چین بازی می‌کردیم. با تصمیمی که آن زمان گرفته شد و پیش‌بینی، حرف رفتن به برزیل از هانگژو به شهری بود که تیم یک‌ساعته به برزیل برسد؛ درست همان مسیر تیم چین. البته باید در بازی‌های بعد بهتر کار کنیم. چرا که یک‌سری رقابت‌ها برای سال بعد جابه جا می‌شوند تا با هم تداخل نداشته باشد.
حالا جو روی این مسأله است که چرا تیم ملی مربی خارجی ندارد، اگر داشت حتماً نتیجه می‌گرفت. اگر مربی تیم خارجی بود، نتیجه می‌گرفت؟
ما برای المپیک توکیو بهترین مربی خارجی را آوردیم، با تغییر نسل نباید در مدت 6 ماه تا یک سال انتظار تحول جدی در نتایج داشته باشید، مگر اینکه برنامه 4-5 ساله داشت که فرصت به مربی بدهیم تا بازیکنانش را در رقابت‌های مختلف بشناسد و به ترکیب مناسب برسد. اما تیم ما در این دو سال به ترکیب نرسیده است.
ایراد از کجاست، کادر فنی یا اقدامات قبل که جایگزین خوب برای ستاره‌ها نداشتیم؟
این مسأله جنبه‌های مختلف دارد. ما تعداد زیادی بازیکن داشتیم که باید فرصت بازی پیدا می‌کردند، ما در دفاع وسط مشکلی نداشتیم، بچه‌هایی مثل علی اصغر مجرد را داشتیم یا طیب عینی که بی‌خودی او را از دست دادیم. طیب یکی از بازیکنان با فیزیک خوب بود که می‌توانست کنار علی‌اصغر مجرد عالی باشد. اما نفرزاده او را نابود کرد، از بس که او را برای انتخاب باشگاهش اذیت کرد. حالا مهدی جلوه باید فرصت بازی پیدا کند. حسن ولاسکو ریسک پذیری‌اش بود. او روی جوان‌ها ریسک می‌کرد، طوری که با ریسک روی علیرضا مباشری، رحمان داوودی بازی را از آب درمی‌آورد.

برش

 والیبال دغدغه‌ام است نه خودم
داورزنی بعید نمی‌داند قید انتخابات را بزند: «شاید از انتخابات انصراف دهم، اما اینکه من والیبال را رها کنم، نه. من برای والیبال عمر خودم را گذاشته‌ام تا به جایی برسد که حرف و آرمان خود را محقق کنیم. آرمانی که می‌توانیم آن را به دست آوریم. ولی الزاماً این کار را من انجام نمی‌دهم و در نسل دیگر انجام می‌شود. من فقط به والیبال فکر می‌کنم به شخص خودم نه. مهم برآورده کردن توقعات مردم است با بهترین تصمیم. آینده والیبال دغدغه اصلی ماست.»