او در دوران جنگ برخلاف اهالی دارخوین هرگز این شهر را ترک نکرد و ماند تا قوت قلب رزمندهها باشد. برایشان آشپزی میکرد یا حتی لباسهایشان را میشست. آواز میخواند و روحیه میداد. آنقدر به رزمندهها محبت کرد که به مادر رزمندهها شهرت پیدا کرد. صدایش را وقتی میخواند همه دوست داشتند و با او دلشاد بودند.
خانه او در تمام مدت هشت سال جنگ محل رفت و آمد سربازها و حتی فرماندههای جنگ بود. او را زنی مهربان و صلحطلب میشناسند. دوستدارانش میگویند تا زمانی که زنده است باید نام او در میراث بشری ایران ثبت شود.
عکس: اداره کل میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی خوزستان