در حافظه موقت ذخیره شد...

روی پیست چوبی انگار در سرزمین عجایب هستیم

هداوند:حالا به سهمیه المپیک امیدوارتر شدم

گروه ورزشی/ مدال طلای کایرین را در خواب هم نمی‌دید، اما در بیداری و با جا گذاشتن رقیب سرسخت قزاقستانی‌اش، آن را به چنگ آورد. فاطمه هداوند در مسابقه بین‌المللی و انتخابی المپیک دوچرخه سواری پیست قزاقستان، قهرمان شد. قهرمانی که او را به سهمیه المپیک و رکابزنی در پاریس امیدوارتر کرده است. فاطمه به گفته خودش برای رقابت خوب رفته بود: «اصلاً فکر نمی‌کردم قهرمان شوم. چرا که نفر دوم مدال قهرمانی جهان و آسیا را دارد و رکابزن قدری است. او همین حالا که مسابقه قزاقستان تمام شد به مسابقه دیگری رفت. دوچرخه سوار حرفه‌ای است و همه زندگی‌اش در مسابقه می‌گذرد. البته من در این مسابقه با قهرمانی مزد تلاشم را گرفتم.» رکابزن پیست ایران، بعداز مدال طلا برای حضور در المپیک پاریس خیلی امیدوار شده: «من شاید قبل از این قهرمانی‌ام 50 درصد به سهمیه المپیک امید داشتم، اما حالا شانسم را 80 درصد می‌دانم و با حضور در مسابقات مختلف و پیشرفت در کارم، امتیازاتم را بالا می‌برم تا سهمیه بگیرم.» مدال طلای فاطمه هداوند درماده کایرین همه را متعجب کرد: «همه تعجب کردند حتی رقیب قزاقم. او بعدازهر مسابقه‌ای که اول می‌شد، می‌آمد و به من دست می‌داد، اما وقتی قهرمان شدم سرش را پایین انداخت و رفت، من به طرفش رفتم و با او دست دادم. حسادت دخترانه‌اش زیاد است و دوست دارد همیشه اول باشد.»
دوچرخه سوار ملی پوش به گفته خودش با مساعدت فدراسیون و اسپانسر در قزاقستان رکاب زده: «فدراسیون برای این رقابت‌ها به ما امکانات و دوچرخه داد و اسپانسر هم هزینه رفت و آمد و اسکان را تأمین کرد.» او از کم توجهی مسئولان ورزش به دوچرخه سواری دلخور است: «بی مهری مسئولان به دوچرخه سواری تنها به اختصاص بودجه کم برنمی‌گردد، آنها حتی دختران دوچرخه سواری پیست و جاده را هم به بازی‌های آسیایی اعزام نمی‌کنند و تنها رکابزنان کوهستان به هانگژو می‌روند. این مسأله انگیزه ما را کم می‌کند. چرا که ما با نبود امکانات و تجهیزات به روز و با سختی زیاد تمرین می‌کنیم و در مسابقه پا به پای رقبا رکاب می‌زنیم و خودمان را بالا می‌کشیم، آخرش هم هیچی. ما امکاناتی نداریم، دوچرخه‌ها و طوقه‌های ما خیلی سطح پایین‌تر از دوچرخه‌های رقباست. در ایران پیست استاندارد چوبی نداریم. همه تمرین ما در پیست سیمانی رو باز 333 متر آزادی است و در پیست چوبی 250 متر مسابقه می‌دهیم. شرایط طوری است که وقتی پایمان روی پیست چوبی می‌رسد گیج می‌شویم، انگار در سرزمین عجایب هستیم. پیست سیمانی آزادی شیب متفاوتی با پیست چوبی سرپوشیده دارد، اینکه درارتفاع باشیم یا سطح دریا، چند روز طول می‌کشد تا قلق پیست دستمان بیاید و همین مسأله روی عملکرد بچه‌ها تأثیر می‌گذارد و تا عادت کنیم، مسابقه تمام شده است.»
صفحات
آرشیو تاریخی
شماره هشت هزار و صد و نود و چهار
- شماره هشت هزار و صد و نود و چهار - ۰۶ خرداد ۱۴۰۲