در باره فیلم «بچه زرنگ» هادی محمدیان، محمد جواد جنتی و بهنود نکویی
صنعت انیمیشن کشور، نبض مخاطب را پیدا کرده است
امید پویانفر
روزنامه نگار
انیمیشن سازی در ایران هرچند عمر طولانی ندارد اما امروز به جایگاهی در سینمای ایران رسیده که می‌تواند به راحتی با رقبای جهانی خود شانه به شانه پیش برود و حتی خارج از مرزهای ایران هم عرض اندام کند. صنعت انیمیشن سازی یک فرایند بسیار پرهزینه و با صرف زمان زیاد است که همین موضوع کار را برای ساخت تولیداتی از این دست دشوار می‌کند. به همین دلیل انیمیشن سازی یک صنعت گران است که به طور مستقل فقط از عهده چند کمپانی متمول در دنیا بر می‌آید. اما با همه این تفاسیر این صنعت در دنیا بسیار پرطرفدار و پولساز نیز است و دلیل استقبال هم از فیلم‌های انیمیشن همین موضوع است. اهمیت این موضوع و جای خالی این صنعت مهم باعث شد تا نیاز به انیمیشن سازی بومی و ایرانی در سینما احساس شود.امسال و در چهل و یکمین جشنواره فیلم فجر شاهد حضور یک انیمیشن سینمایی دیگر هستیم که به رغم اینکه در رقابتی نابرابر مورد داوری و قضاوت قرار خواهد گرفت اما حضور دلگرم کننده‌ای برای سینمای کودک و نوجوان به حساب می‌آید. بعد از انیمیشن شاهزاده روم که خیلی‌ها اعتقاد داشتند یک اتفاق در صنعت انیمیشن‌سازی ایران است و شاید تکرار نشود اما سازندگان آن با ساخت انیمیشن فیلشاه نشان دادند که انیمیشن سازی در سینمای ایران دیگر بالغ شده و توان تولید آثار با کیفیتی همپای انیمیشن‌های پرمخاطب دنیا را دارد. حالاهمان تیم به سراغ ساخت انیمیشن «بچه زرنگ» رفته‌اند که می‌تواند مخاطب سنی نونهال و نوجوان را به خوبی سرگرم و شخصیت بازیگوش فیلم را محبوب تماشاگران کوچک و بزرگ کند. انیمیشن «بچه زرنگ» به کارگردانی مشترک محمدجواد جنتی و بهنود نکویی و تهیه حامد جعفری با مشارکت کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان تولید و راهی جشنواره فیلم شده است. معمولاً وجه تمایز انیمیشن‌ها علاوه بر تکنیک و داستان، صداپیشه‌های شخصیت‌های اصلی فیلم هستند که بچه زرنگ توانسته با استفاده از صداپیشه‌های شناخته شده سینما و تلویزیون فضای شیرینی در فیلم حاکم کند. زبان کودکانه، رنگ آمیزی و استفاده از شخصیت حیوانات در انیمیشن بچه زرنگ قطعاً این فیلم را در زمان اکران نیز برای بچه‌ها محبوب خواهد کرد. سازندگان انیمیشن‌های موفق سال‌های اخیر سینما حالا با «بچه زرنگ» نشان داده‌اند که خواست و نبض مخاطب ایرانی را پیدا کرده‌اند و می توانند با استفاده از نیاز بازار این چرخه صنعت انیمیشن سازی را در ایران به حرکت در آورند. نکته قابل تأمل این است که بخش قابل توجهی از مخاطبان سینما در هر کشوری را کودکان و نوجوانان تشکیل می‌دهند که بنا به آمار و ارقام عدد بزرگی از فروش سالانه را به خود اختصاص می‌دهند. همین تقاضای هر ساله مخصوصاً در ایام بازگشایی مدارس و دانشگاه‌ها ایجاب می کند که انیمیشن سازی در سینمای ایران جدی تر از گذشته در سیاستگذاری‌ها و تخصیص بودجه دستگاه‌ها و نهادهای مختلف دیده شود.در پایان می‌توان گفت نفس حضور یک انیمیشن در بخش سودای سیمرغ جشنواره مهمی مانند جشنواره فیلم فجر و بها دادن به انیمیشن سازها از سوی حاکمیت و متولی فرهنگ قابل تحسین است اما برای تداوم و تنومند شدن این نهال نوپا باید سازکار دیگری در جشنواره فجر تدارک دید تا این رقابت باعث شکوفایی صنعت انیمیشن در ایران شود.