سهیلا جلودارزاده

نماینده دوره ششم مجلس شورای اسلامی

روزنامه ایران در ابتدای فعالیت خود توانسته بود تحول عظیمی در عرصه مطبوعات ایجاد کند و یک روزنامه دوست‌داشتنی بود تا جایی که بسیاری گمان می‌کردند، می‌توانند بخش اعظمی از نیازهای مطبوعاتی خود را از طریق این روزنامه برطرف کنند، چرا که یک دیدگاه ساده، خوب و جاافتاده از خود ارائه می‌کرد، اما رفته‌رفته از این دیدگاه فاصله گرفت. از آنجایی که روزنامه ایران یک روزنامه دولتی است، با توجه به تغییر سیاست‌ افرادی که در دولت‌های مختلف روی کار می‌آمدند، مواضع مختلفی به خود می‌گرفت و همین مسأله موجب شد این روزنامه در دوره‌های مختلف تأثیرات متفاوتی از خود بر جای بگذارد. زمانی که روزنامه ایران نقش واقعی خود را به عنوان صدای ملت ایفا می‌کرد، هم نقش آموزشی و روشنگرانه داشت و هم به خوبی توانسته بود وحدت و وفاق ملی ایجاد کند، اما متأسفانه گاهی اوقات تابع دولت‌های مختلف، مواضع خود را تغییر می‌داد و بیشتر نقش بلندگوی حزبی به خود می‌گرفت و در جهت منافع آن حزب حاکم می‌نوشت و مسئولیت‌های ملی و عمومی آن فراموش می‌شد. در ابتدای فعالیت این روزنامه مردم اعتماد زیادی به آن داشتند و از آن استقبال می‌کردند، اما رفته‌رفته به دلیل گرایش‌های حزبی که در روزنامه حاکم شد این اعتماد کمرنگ‌تر شد، چون تغییراتی که در روزنامه اعمال می‌شد، این اعتماد را عملاً از مردم سلب می‌کرد تا جایی که زمانی این روزنامه صرفاً به صدای یک گروه یا ارگان خاص تبدیل شده بود. اگر روزنامه ایران با توجه به سیاست‌هایی که در ابتدای آغاز به فعالیتش داشت، روند خود را طی می‌کرد و اجازه می‌داد خبرنگاران کار خبری خود را طبق اصول انجام دهند، مؤثرتر عمل می‌کرد. در واقع اگر روزنامه ایران توانسته بود اعتماد اولیه‌ای را که مردم به آن داشتند حفظ کند و در همان راستا تلاش می‌کرد، قطعاً موفق‌تر عمل می‌نمود ولی مواقعی بود که احساس می‌شد این روزنامه در حال تحمیل یک نظر یا عقیده به مردم جامعه است، همان زمان بود که مردم دست به انتخاب‌های دیگری ‌زدند. در مورد روزنامه‌ها این‌گونه است که وقتی یک سیاست کلی تغییر می‌کند حتی مسائلی که می‌تواند جنبه آموزشی داشته باشد و بی‌طرفانه مطرح شود نیز تحت‌الشعاع قرار می‌گیرد. اگر روزنامه ایران می‌خواهد در مسیر موفقیت گام بردارد بهتر است همان آرمان‌ها و اصولی را که در ابتدای امر به خدمت گرفته بود دوباره مد‌نظر قرار دهد و اجازه دهد روزنامه‌های صرفاً حزبی و سیاسی کار خود را انجام دهند و بهتر است روزنامه ایران، روزنامه‌ای به معنای واقعی مردمی و خدمتگزار مردم باشد و در آن صورت است که می‌تواند به روزهای اوج خود بازگردد.