دروغگویی خط قرمزش بود
داوود منظور در سال ۱۳۴۳ در تهران بدنیا آمد. او در دولت سیزدهم معاون رئیس‌جمهور و رئیس سازمان برنامه و بودجه کشور است و پیش از این از ۲۱ مهر ۱۴۰۰ تا ۲۷ فروردین ۱۴۰۲ رئیس کل سازمان امور مالیاتی کشور بود. منظور از ۱۳۹۳ تا ۱۳۹۷ قائم مقام مدیرعامل و معاون مالی و امور مجامع شرکت مادرتخصصی توانیر، از ۱۳۸۸ تا ۱۳۹۰ معاون وزیر نیرو در برنامه‌ریزی و امور اقتصادی، در سال ۱۳۹۲ معاون اقتصادی وزیر امور اقتصادی و دارایی، در ۱۳۹۱ معاون برنامه‌ریزی در معاونت برنامه‌ریزی و نظارت راهبردی رئیس جمهور و دبیر کمیته ملی انرژی جمهوری اسلامی ایران و نماینده کشور در شورای جهانی انرژی از سال ۱۳۸۵ تاکنون بوده است.
گفتاری از معاون رئیس‌جمهور و رئیس سازمان برنامه و بودجه کشور
شهید آیت‌الله رئیسی قبل از هر چیزی یک آدم متخلق به معنی واقعی بود. ایشان سیاستمداری نبود که زیر و رو داشته باشد. تمام وجودش آئینه بود و می‌شد کاملاً آن طرف آقای رئیسی را هم دید. آنچه را که اعتقاد داشت می‌گفت و به صراحت هم می‌گفت، اما نه به گونه‌ای که باعث آزردگی خاطر کسی بشود. در کمال احترام می‌گفت. همیشه به ما یادآوری می‌کرد که اگر کاری را نمی‌توانید انجام بدهید، به مردم قول انجام دادنش را ندهید. اگر تکلیفی را بر عهده شما می‌گذارند که قابل انجام نیست، اولاً در جایی که این تکلیف دارد تصویب می‌شود، توضیح بدهید و اگر نتوانستید برای مردم توضیح بدهید. تمام هم و غم ایشان مردم بودند و فقط به مردم فکر می‌کردند. یک رئیس جمهور به معنی واقعی مردمی، آن گونه که از ابتدا شعار داد و عمل کرد تا زمانی که خداوند درجه رفیع شهادت را نصیب ایشان کرد. آنچه که ما از او یاد گرفتیم، صداقت بود. ایشان به‌شدت از اینکه کسی خلاف واقع حرف بزند ناراحت می‌شد و دروغگوئی برای ایشان خط قرمز بود. اجازه نمی‌داد کسی اطلاعات نادرست بدهد و ادعای نادرستی کند و خدای ناکرده بخواهد با اخبار و ادعاهای کذب دیگری را فریب بدهد.
خبر شهادت ایشان با توجه به میزان محبوبیت بین مردم و اقبال به ایشان بسیار شوک‌آور بود، به اندازه‌ای که ما هم واقعا این حادثه را باور نمی‌کنیم. شاید بعد از گذشت چند وقت از این فاجعه بتوان گفت که خیلی باورش سخت است. اما روزهای اول اصلا قابل باور نبود، از وقتی این خبر را در هیئت دولت شنیدیم، همه به هم ریختیم و فضای دولت کلاً تغییر کرد. همه گریه می‌کردند. البته این احساس و نگرانی برای ماست که ایشان را از دست داریم و نداریم، قطعا جایگاه ایشان رفیع و والاست. ان‌شاءالله که خداوند مقام ایشان را متعالی کند و سر سفره امام رضا(ع) و حضرت سیدالشهدا(ع) ایشان و همراهانشان که به درجه رفیع شهادت نائل شدند متنعم باشند.