برتری هوایی وضعیتی نظامی است که در آن نیروی هوایی ارتش یک کشور از آزادی عمل بیشتری در انجام مأموریت‌های خود در برابر دشمن برخوردار است و علاوه بر آن مانع استفاده مؤثر دشمن از حریم هوایی این کشور می‌شود. بسیاری از کارشناسان و نظریه‌پردازان امور نظامی معتقدند که دستیابی به برتری هوایی پیش‌نیاز پیروزی در هر جنگی است، این واقعیتی است که از زمان جنگ جهانی دوم ثابت شده است و هیچ کشوری نتوانسته است در برابر کشور دیگری که برتری هوایی را در اختیار دارد مقاومت کند. بر همین اساس صهیونیست‌ها از زمان تشکیل رژیم جعلی خود در سال 1948 بر تجهیز نیروی هوایی ارتش این رژیم متمرکز بوده‌اند و عمده تلاش‌های رژیم اشغالگر در زمینه تجهیز نظامی مربوط به تکاپو برای دستیابی به برتری هوایی بوده است. در سایه حمایت‌هایی که آمریکا از ارتش رژیم صهیونیستی به‌عمل آورد و اتفاقاتی که در منطقه عربی و در سطح درگیری فلسطینیان و صهیونیست‌ها بعد از اشغال فلسطین افتاد، این رژیم تصور می‌کرد که به یک برتری مطلق هوایی دست یافته است، اما با ظهور گروه‌های مقاومت در منطقه از جمله حزب‌الله لبنان همه معادلات صهیونیست‌ها به هم ریخت و آنها نتوانستند به هیچ دستاورد راهبردی و تاکتیکی در برابر مقاومت دست پیدا کنند. در شرایطی که رژیم صهیونیستی دوبار برای اشغال لبنان خیز برداشت و تصور می‌کرد که با قدرت نیروی هوایی خود می‌تواند این کشور را شکست دهد، اما متوجه شد که قدرت مقابله با موشک‌های حزب‌الله را ندارد و این اتفاقی بود که دو بار در سال 2000 و 2006 افتاد، بنابراین رژیم اشغالگر صهیونیستی بعد از پایان جنگ جولای سال 2006 متوجه شد که حزب‌الله علاوه بر پیشرفت در زمینه تقویت زرادخانه موشکی خود از سامانه‌های پدافند هوایی پیشرفته‌ای برخوردار است که به‌راحتی می‌توانند پهپادها و موشک‌های اسرائیل را رهگیری کنند.
البته کارشناسان و محافل صهیونیست اعتراف می‌کنند اسرائیل هنوز نتوانسته است اطلاعات دقیقی درباره قدرت موشکی و به‌طورکلی یگان هوایی حزب‌الله به دست بیاورد و به همین دلیل ممکن است در آینده غافلگیری‌های بیشتری در این زمینه برای تل‌آویو در راه باشد، این چیزی است که سید «حسن نصرالله» دبیرکل حزب‌الله در یکی از سخنرانی‌های اخیر خود درباره افزایش قدرت موشکی حزب‌الله و پروژه موشک‌های نقطه‌زن مقاومت به آن اشاره کرد؛ جایی که قدرت یگان هوایی حزب‌الله تنها محدود به موشک‌ها نیست و پهپادها نیز به‌طور رسمی وارد معادله هوایی مقاومت لبنان شده‌اند.
در همین چارچوب سرویس‌های اطلاعاتی و رسانه‌های رژیم صهیونیستی از دو دهه گذشته همواره در تلاش بوده‌اند  بفهمند که حزب‌الله در سطح یگان هوایی چه قابلیت‌هایی دارد. رسانه‌های صهیونیستی به‌کمک مطبوعات خارجی چندین بار اقدام به انتشار مقالاتی در رابطه با قابلیت‌های نظامی حزب‌الله به‌ویژه یگان هوایی آن کرده‌اند. بخشی از اطلاعاتی که محافل و رسانه‌های صهیونیستی درباره توان یگان هوایی حزب‌الله به دست آورده‌اند به‌طور خلاصه به‌شکل زیر است:

توپ‌های ضدهوایی
ـ AZP S-60: گلوله‌های 57میلی‌متری آن می‌توانند اهداف هوایی را در ارتفاع 6000متری و 4000متری (در صورت مجهز بودن به هدایت راداری) رهگیری کنند.
ـ زسو 23-4 معروف به «شیلکا»: این سیستم از یک توپ مسلسل چهارلول 23میلی‌متری و یک رادار تشکیل می‌شود که روی یک شاسی زرهی سوار می‌شود که از تانک سبک پی‌تی‌ـ‌76 اقتباس شده‌ است. قابلیت دید در شب را با استفاده از سیستم‌های مادون قرمز مثبت دارد، و می‌تواند اهداف را در حداکثر ارتفاع 1500متری، در برد 2500متری و با آتش سنگین رهگیری کند.
موشک‌های شانه‌پرتاب
ـ سام یا استرلا2 (ساخت روسیه): یک سیستم موشکی زمین به هوای ارتفاع کم، دوش‌پرتاب و قابل حمل توسط نفر با سیستم هدایت گرمایاب است.
ـ سام14 (ساخت روسیه): یک سیستم موشکی که تا حد زیادی به استرلا2 متکی است، اما با مشخصات پیشرفته‌تر، به‌طوری که می‌تواند هواپیماها را در برد 4500 متر، در ارتفاعات 1800متری تا حداکثر 3000 متر هدف قرار دهد.
ـ سام16 معروف به ایگلا (ساخت روسیه): ایگلا مدل ارتقایافته‌ خانواده موشک‌های دفاع هوایی دوش‌پرتاب روسی سام‌ـ‌7 و سام‌ـ‌14 است. ایگلا از کلاهک انفجاری دوکیلوگرمی با فیوز مجاورتی و تماسی سام‌ـ‌14 استفاده می‌کند اما طرح کلی موشک کاملاً جدید است و برد و سرعت آن به‌میزان چشمگیری افزایش یافته‌ است. یک جست‌وجوگر جدید و بهبودهای آئرودینامیکی روی آن باعث شده است محدوده تأثیرگذاری موشک افزایش یابد و سرعت بالای آن باعث می‌شود توانایی اصابت به اهداف سریعتری را داشته باشد. حداکثر برد ایگلا 5200 متر و سقف اوج‌گیری آن تا ارتفاع 3500متری است.
ـ QW (ساخت چین): یک سیستم موشکی با هدایت مادون قرمز علیه اهداف هوایی در برد 5 کیلومتر و حداکثر ارتفاع 4 کیلومتر است.