امیر اسدی
روزنامه نگار

یک سال، 19 بازی و فقط یک شکست. این کارنامه درخشان امیر قلعه‌نویی در دومین مقطع حضور روی نیمکت تیم ملی است. مربی 60 ساله‌ای که از ابتدای سال 1402 به صورت رسمی روی نیمکت تیم ملی نشست و عملکرد موفقی را به نام خود ثبت کرد. در جام ملت‌های آسیا هم ایران تمام رقبا را یکی پس از دیگری از پیش رو برداشت. از فلسطین و هنگ‌کنگ بگیرید و به امارات، سوریه و ژاپن برسید. فقط قطر در نیمه‌نهایی و آن بازی سخت توانست ایران را با نتیجه 3 بر 2 شکست بدهد و مانعی باشد برای صعود تیم قلعه‌نویی به فینال. شاید اگر تیم ملی از بازی با قطر به سلامت عبور می‌کرد، الان امیر قلعه‌نویی سرمربی تیم قهرمان بود و مورد تمجید اهالی فوتبال قرار می‌گرفت. هر چند از نظر ما و در کلیت جام، قلعه‌نویی و تیمش توانستند عملکرد قابل قبولی به نمایش بگذارند.
امیر قلعه‌نویی که کمتر صحبت می‌کند و بیشتر تمرکزش را روی مسائل فنی می‌گذارد، معتقد است تیم ملی اگر کمی شانس داشت می‌توانست عنوان قهرمانی را به دست بیاورد: «برای چندمین بار بابت عدم قهرمانی از مردم و اهالی فوتبال عذرخواهی می‌کنم. با این حال اگر به گذشته برگردید، کمتر کسی بوده که به نیمه‌نهایی جام ملت‌ها برود و بعد بیاید و بگوید ببخشید. من اما این جسارت را دارم که بابت قهرمان نشدن معذرت‌خواهی کنم. البته هنوز هم معتقدم اگر فوتبال روی خوش خود را به ما نشان می‌داد، با یک استراتژی مناسب می‌توانستیم حتی به فینال برویم و از سد اردن هم عبور کنیم. فوتبال را اما و اگرها هم می‌سازد. نمی‌توانید بگویید فوتبال چرا ندارد، حتماً دارد.»
حدود 10 ماه تلاش امیر قلعه‌نویی و همکارانش به بار ننشست. سرمربی تیم ملی از روزهای سختی که گذراند صحبت می‌کند: «من و کادرم شب و روز نداشتیم. 10 ماه شبانه‌روز تلاش کردیم تا بازیکنی از قلم نیفتد و با بهترین مهره‌ها به مسابقات برویم. دانه به دانه مسابقات لیگ و لیگ قهرمانان آسیا را تماشا کردیم و حتی برخی‌های‌شان را چند بار دیدیم. بهترین نفرات را انتخاب کردیم، بدون اینکه حتی یک روز به مرخصی برویم. هر روز جلسات متعددی را ترتیب دادیم تا بتوانیم تورنمنت موفقی را پشت سر بگذاریم. در کلیت هم خوب بودیم اما با اینکه استراتژی‌مان مقابل قطر درست بود باختیم و اسیر اتفاقات
شدیم.»
قهرمانی در جام ملت‌های آسیا می‌توانست به بهترین خاطره امیر قلعه‌نویی در سال 1402 تبدیل شود: «روزهای سختی را پشت سر گذاشتیم که می‌توانست با قهرمانی تمام شود. اگر قهرمان می‌شدیم بهترین خاطره من در سال 1402 رقم می‌خورد. با این حال شرایط طوری نبود که این اتفاق بیفتد و متأسفانه برخی انتقادها هم به دور از منطق بود. من آدم نقدپذیری هستم. حتی در طول تورنمنت خیلی از همکارانم با من در تماس بودند و نقطه نظرات خود را اعلام می‌کردند و با آغوش باز آنها را قبول می‌کردم. همیشه معتقدم مرا نقد کنید اما منصفانه. انتقاد منطقی را با جان و دل می‌پذیرم و امیدوارم نتایج ما در آینده طوری باشد که بتوانیم انتظارات را برآورده کنیم.»