مریم اسدزاده
 نویسنده

جایزه نوبل، براساس وصیتنامه آلفرد نوبل، مخترع دینامیت و شیمی­دان، مبتکر و اسلحه­ ساز سوئدی که در سال 1895 تنظیم شده است، به افرادی که در زمینه­ های مشخصی پیشتاز بوده‌اند، اهدا می‌شود. در حال حاضر، حوزه­ های اصلی جایزه نوبل، به این شرح است: ادبیات، شیمی، فیزیک، پزشکی، اقتصاد و جایزه صلح نوبل است. البته بیشترین شهرت این جایزه، برای بخش جایزه صلح نوبل است که هر ساله، با حواشی متعددی روبه‌رو می‌شود و سال­هاست که برای همگان ثابت شده، که جوایز این بخش، کاملاً سیاسی است.
 شایان توجه است که کمیته نوبل نروژ، متولی بخش جایزه صلح است و الباقی بخش­ ها، توسط ارگان‌هایی در کشور سوئد برگزار می­ شود. اینکه چرا این جایزه، همواره با حواشی روبه‌رو بوده است، را باید از جایزه نگرفتن ماهاتما گاندی تا تقدیم جایزه به شیمون پرز، رئیس جمهور و اسحاق رابین، نخست‌وزیر اسبق رژیم اشغالگر اسرائیل، دریابیم که البته مصداقی مشهور است و مصادیق فراوان در این زمینه در رشته ­های مختلف هم وجود دارد که خارج از بحث ماست که درباره جایزه صلح نوبل است... مورد دیگر، دادن توأمان این جایزه، به هنری کیسینجر، سناتور جنگ افروز امریکایی و له دوک تو، ارتشبد انقلابی اهل ویتنام، در سال 1973 است، که البته له دوک تو، این جایزه را نپذیرفت. او اولین آسیایی بود که به عنوان منتخب جایزه نوبل، اعلام می ­شد. در ادامه و در سال 1979 این جایزه به امام خمینی(ره)، بنیانگذار جمهوری اسلامی ایران، تعلق نگرفت و به مادر ترزا، اهدا شد، در صورتی­ که سال قبل، به دو نفر به صورت مشترک؛ یعنی مناخیم بگین، نخست‌وزیر رژیم غاصب قدس و انور سادات، اهدا شد. با این تفاسیر، مشخص است که جایزه صلح نوبل، بسته به مصالح روز ابرقدرت­ ها، اهدا می‌شود.  این موارد، باعث شده­ است که نزد فرهیختگان دنیا، جایزه صلح نوبل، جایزه­ ای بی­ اعتبار و سیاسی باشد.
در شرایط سیاسی امروز، که درگیری­ های نظامی، گزینه­ های پرهزینه­ ای در جهان هستند، باید راه­کاری برای محکوم کردن دشمنانت بیابی و یکی از این راه ­ها برای مبارزه با ایرانِ قدرتمند در مسائل علمی و نظامی، محکوم کردن آن و تشدید تحریم ­ها به انحای مختلف است.
 در این راستا، سیاستگذاران جایزه صلح نوبل را مانند 20 سال قبل، به یک زن ایرانی دادند. زنی که سابقه سال‌ها دشمنی با نظام مقدس ایران را داشته و در کنار همسر روزنامه نگار خود، یعنی تقی رحمانی که اکنون فراری است و در پاریس زندگی می­ کند! علیه وطنش، حتی با داعش هم دست دوستی داده ­است!
نرگس محمدی که به خاطر فعالیت­ هایش علیه نظام، پس از انتخابات سال 1388، چند بار محاکمه شد در نهایت، از اردیبهشت ماه 1391محکومیت 11 ساله ­اش در زندان به اجرا درآمد.
به گزارش بی‌بی سی: «نرگس محمدی در دی ۱۳۹۸ از زندان اوین، به زندان زنجان منتقل شد، تقی رحمانی، همسرِ او، در این باره گفت که محمدی پیش از انتقال، بابت مقاومت در برابر انتقالش، از سوی مأموران مورد ضرب و شتم شدید قرار گرفته‌ است.»
به گزارش صدای امریکا: در ۷ مهر ۱۳۹۹ کریم محمدی، پدر محمدی، با انتشار رنجنامه‌ای از مقامات جمهوری اسلامی خواست تا دست از آزار و اذیتِ دخترش بردارند. او با اشاره به ضرب‌وشتم او گفت: «با دیدن کبودی‌های بدنش در اتاق ملاقات، به عصایم تکیه دادم و سه بار خدایم را صدا کردم.»
به گزارش دویچه وله و بی‌بی سی: محمدی در تاریخ ۱۷ مهر ۱۳۹۹، پس از پنج و نیم سال حبس مداوم، از زندان آزاد شد.
اما پس از آزادی، دروغ همسر و پدر او و رسانه­ های بیگانه نمایان شد. تصویر ورود به زندان و هنگام آزادی او، نشان دهنده شرایط سخت و شکنجه در زندان نبود!
این تصاویر و فیلم مصاحبه او پس از آزادی از زندان، باعث شد خلاف واقع بودن گزارش پدر و همسر محمدی، اثبات شود. او پس از بازگشت مجدد به زندان و طبق مشاوره­ هایی که از خارج از کشور و شیرین عبادی می‌گرفت در اغتشاشات زن، زندگی، آزادی، از درون زندان، بسیار تلاش کرد تا نوبلی­ ها را برای دادن جایزه به او متقاعد کند. اما هنگام بازی کردن نقش، در نامه‌نگاری با آنجلینا جولی، او مظلوم نمایی را به حد اعلی رسانده و گفته است، خانواده ­اش در زمان پهلوی از طرفداران دموکراسی و مخالفان استبداد بودند. این­گونه می ­شود که صدای یاسمین پهلوی هم درآمد و در اصل ماجرا، تشکیک ایجاد کرده و در اینستاگرامش می­ نویسد:
«چگونه به یک زندانی سیاسی اجازه صحبت با آنجلینا جولی داده می‌شود، اما او نمی‌تواند اجازه گفت‌و‌گو با پسرش را بگیرد؟ این برای بسیاری از ما یک معما است.»
وقتی یادت برود در کدام زمین بازی می ­کنی هم خودت از پارادایم خارج می ­شوی و هم باعث می­ شوی متحدانت دست خود را رو کرده و مجبور بشوند علیه ­ات بازی کنند!