بر اساس گزارش مرکز آمار از بودجه خانوارها، در دوره هشت‏ساله دولت گذشته، متوسط هزینه زندگی مردم در شهرها 286 درصد و در روستاها 222 درصد افزایش یافت.
متوسط هزینه کل ناخالص در مناطق روستایی کشور در سال 1391 حدود 10٫8 میلیون تومان بود که در سال 1399 به 34٫9 میلیون تومان افزایش یافت که بیانگر رشد 222 درصدی است؛ به عبارت دیگر هر خانوار روستایی نسبت به پایان دولت دهم، مجبور است 24 میلیون تومان هزینه بیشتری متحمل شود.
متوسط هزینه کل ناخالص سالانه خانوارها در مناطق شهری کشور نیز از 16٫4 میلیون تومان در سال 1391 به 63٫4 میلیون تومان در سال 1399 رسید که افزایش 286 درصدی یافته است.

این در حالی است که رشد درآمدهای خانوار متناسب به هزینه‏ها نبوده است. درآمد خانوار عبارت است: از وجوه و ارزش پولی کالاها و خدماتی که در برابر کار انجام شده یا سرمایه به کار افتاده و یا از طریق منابع دیگر (حقوق بازنشستگی، درآمد حاصل از دارایی، دریافتی‏های انتقالی و نظایر آن) به هریک از اعضای خانوار تعلق گرفته باشد.
اما در سال 1400 به عنوان اولین سال عملکرد دولت سیزدهم شاهد بهبود چشمگیر درآمد خانوارهای روستایی و شهری بودیم.

در سال 1400 درآمد خالص خانوارهای شهری به طور متوسط 51 درصد افزایش یافت که بالاترین رقم پس از انقلاب محسوب می‏شود.
در بین روستائیان نیز همین اتفاق مثبت در سال 1400 به وقوع پیوسته و درآمد خانوارهای روستایی به طور متوسط 52 درصد بیشتر شده که بالاترین رقم پس از انقلاب محسوب می‏شود.

با توجه به تورم 40 درصدی سال 1400 می‏توان گفت که متوسط افزایش درآمد خانوارهای شهری و روستایی بالغ بر 10 واحد درصد بیشتر از نرخ تورم بوده است.